Bir Özel Harekatçı Sevdim

-Bitecek mi okulun bu sene kızım? Tek dersim kalacak gibi babam bakalım. -Hangisi? Simulasyon. -Yaparsın seeennn. Hep babam derdim ona, baba dersem anlardı ki kızmışım. Kızma şansı var mıydı kızlarının babalarına? Çevremde hiç görmedim, saygısızlık bu. Biz ikimiz babamla aşmışız çevreyi, yemişiz o katı kuralları. Son sınıftayım artık, mühendislik okuyorum, hedeflerimiz yüksek, hep böyle yetiştirilmişim, iş kadını olacağım, her şeyden önce kaliteli bir hayat yaşamaya devam edeceğim, karşılıklı güven var aramızda babamla, sıfır yalan, her şey açık konuşulur, tavsiye alınır genelde de uyulur. Güçlü kadınlar güçlü babalarla olur. Ya da günümüz dilinde şöyle söyleyeyim her güçlü kadının arkasında duran bir Baba vardır! hatalar yapılabilir yanlış insanlar karşımıza çıkabilir, inişli çıkışlı bu hayatta her şeyin üstesinden babamla başardım ben. Yurtta 4 kişilik oda çok eğlenceli bence, bazen ergen ergen atışmalarımız olsa da artık herkes en az 22 yaşında, Arzu'nun hemen mezun olur olmaz evleneceği Eren'i var. Tuğba'nın 2 haftalık aşk yaşayıp ayrıldığı gönül kırgınlığı, ben ve Gülay'ın da okulu bitirebilme çabası var. Gülay matematik okuyor ben ise mühendislik. sınıfımda bu bölümü çok kolay bitirebilen yetenekler var; lakin her birey farklı, herkesin iyi olduğu kötü olduğu alanlar olabilir, ben de simulasyon dersini anlayamıyorum, kod yazamıyorum, hocanın dilini zaten anlamıyorum. vizeden 100 üzerinden 15 almışım, oluru yok kötü geçti bu sınavım yine de bir umut finalden sonuçları bekliyoruz 100'e alacağım ki kalmayayım. Bütünleme kesin yani de ondan da 100 almalıyım, neyse ki bütünlemelere 1 ay var bu süreçte memlekete gitmeden yurtta kalıp çalışmaya devam edeyim tek odaklanacağım konu benim sınavım olsun bu 1 ayda, ben neleri başarmışım bunu mu beceremeyeceğim?(imza :babam) -Merve ben büt e kalmışım senden ne haber? dedi Gülay -Açıklanmadı da kesin kalıyorum vize 15 olunca imkansız benim için. Ben gitmeyecegim Adana'ya beklerken eşlik ediyorum sana, kızlar ne yapacakmış? -Mezun onlar Merve'ciğim ama 1 hafta daha arkadaşlarıyla takılacaklar sanırım. -Kafalar rahat tabi darısı bizim mezun olmalarımıza. Yediğimin içtiğimin bile tadına varamıyorum. O anda Tuğba girdi odadan içeriye elinde telefon heyecanla. "Mesaj attı mesaj attı, nasılsın diye soruyor". Çok sonraları anlayacaktık ki ne kadar basit insanlar için ne kadar gereksiz gözyaşları dökmüşüz, o mesajları atmaya bile parmaklarımızı yormaya gerek yokmuş. Gerçi onun heyecanı da güzeldi değil mi? Bu duygu karmaşaları öğretmedi mi bize doğruyu bulmayı? cevap veriyorum asla öğrenemeyeceğiz :) sadece şunu biliyorum her yaşadığımız olayın bize getirisi varmış ilerde bana ne katacağını sonradan görüp anlayacaktım. Yurtta beklerken final puanımın açıklanmasını sosyal medyada (fac.......) takılıyorum, saatlerce pc başındayım hem sonuç sayfasına sık sık bakıyorum hem de arkadaşlarımın fotoğraflarına yorum yapıyorum. Canım ilkokulum, çocukluğum, çocukluk arkadaşlarım, hala ne kadar çok gülüyorum ve mutluyum sizinle. Sevgiciğim sıra arkadaşım, kızkardeşim. 3. sınıftan beri yanyanayız, her şeyimi paylaşırım aklıma gelen, harçlıklarımızı da paylaşırdık çocukken. Çocukluğum uzun saçlı Kürt güzelim benim. Annesine annem derim rahatlıkla girip çıkarız evlerimize iyiki varsın sen! Derken yine bir akşam zaman geçirirken sosyal medyada Volkan eski resimlerimizden birini yükleyip beni etiketledi. Sırt sırta vermişiz kardeşim dediğim bir diğer ilkokul arkadaşım, ben minnacığım yanında enine boyuna kendisi arkamızda Seyhan Gölü çok güzeliz. Yorumlar iltifatlar yapılįyor resmimize tanıdık tanımadık insanlar tarafından, yorumları okuyorum bakıyorum profillere tek tek merakımdan. Volkan'ın abisi yazmis bir yorum "Gençler yakıyorsunuz", bir kiz arkadaşımız yazmış "Bensiiiizz". Tanıyamadığım bir erkek arkadaşı yazmış "Köylüm yine çok karizmatiksin" Volkan'da ona karşılık vermiş "Sadece ben mi?" arkasından göz atmış. Cevap vermiş arkadaşı da "Arkadaki manzara da güzelmiş" Sonra emojiler gülücükler. Kimmiş köylüsü inceledim profilini kamuflajlı resimler var yüzü görünmüyor. Uzun boylu kamuflajları tam oturmuş üzerine geniş omuzlu, sanırım güzel erkek fiziği buna diyorlar diye düşündüm. Kolunun üzerindeki yazıyı yakınlaştırdım Mardin Polis Özel Harekat yazıyor. ilk defa görüyorum polis olup da kamuflaj giyen birisini, aslında özel harekat nedir hiç görmedim. pek de önemsememiştim açıkcası ta ki ertesi gün akşam Volkan bana mesaj atana kadar. Aynen şu cümle yazıyordu: "Kardeşim, kardeşim dediğim birisi daha var görmüşsündür resimlerimize yorum yaptı, ben tanışmanızı istiyorum; ikinizi de tanıyorum ikinize de kefilim, ikinizin de hiç sevgilisi olmadı, kalplerinizin birbirine denk olduğunu seziyorum tanışmak ister misin?" Ben daha mesajı okumayı henüz bitirmiştim ki arkadaşlık isteğini gördüm; Emre Şahoğlu. Volkan'dan o anda bir mesaj daha geldi seni eklemiş sanırım diye. yani arkadaşlık isteğini kabul edince sevgili olunmuyor zaten benim de ilkim önemliydi, 22 yaşındayım üniversite son sınıftayım ve bu yaşıma kadar kimseyle çıkmadım dokunmadım platonik karşılıksız hoşlantılarım dışında gönül ilişkisi kurmadım; lakin hep dua ettim Allah'ım öyle güzel bir insanla karşılaşayım ki her emeğime, kendimi hep sakladığım o kişiye değsin. Zaten temiz insanlar temiz insanlara denk gelmez miydi bu dünyada?. Kabul ettim Emre'nin isteğini, pek romantik olmasa da ilk tanışmamız bu şekilde oldu ilk aşkımla. Kim olduğunu bilmeden aniden dualarımdaki gibi. ilk olarak resimlerin altından atışarak konuştuk ciddi ciddi sinirleniyordum sürekli boyun kaç cm vs gibisinden kızdırıyordu beni(tabi uzun bir fizik yanına uzun mu istermiş napabilirim 160'ım konuşma yazma çok önemliyse), Volkan'ı rahat bırak o benim kardeşim yazmış bir resmin altına. "Ben 15 yıldır tanıyorum sen bırak yazdım." "Ben doğduğundan beri tanıyorum kuzenim olur kendileri" demiş, göz atmış. Hem gülümsüyorum hem inatlaşıyorum o da bana sataşıyor. Sonra bana özelden mesaj atmış "Ne kadar şımarıksın". Ben birdenbire irkildim bu mesajı görünce , hiç hoş bir durum değildi ve çok üzüldüm. Daha da konuşmam ben dedim içimden çok burkuldu kalbim düşündüm 1 saat sonra tek bir cevap yazdım "Eyvallah Adanalı". Kapattım bilgisayarımı ve uyudum. Ertesi gün sabah uyandım ilk iş sınav sonucumu konrol etmek oldu yok daha bekliyoruz koskaca yurtta bir kaç kişi kalmışız. Üniversitenin ana sayfasında bugün veda konseri olacağı duyurulmuştu kontrol ederken sonucumu tesadüfen gördüm. Benimle birlikte bekleyen başka bir yurtta kalan arkadaşımla paylaştım akşama gitmeye karar verdik, yurduma 10 dk lık yürüme mesafesindeydi. Akşamki mevzu da öyle kalmış ne gelen bir cevap özür var ne bir paylaşım. Gerçi paylaşımlardan yorumlardan geri durma kararı aldım artık nasıl davranmam gerektiğini becerememişim sanırım ne bileyim ben erkek arkadaş işlerini henüz zamanı değil demekki hedeflerim var benim önceliklerim. Sadece şımarık denecek kadar farkında olmadan ne yaptım?