Asya'nın anlatımıyla
Kendime geldiğimde bir banyoda, akan buz gibi suyun altındaydım. Yaşadığım korku, kendimi kaybetmem, birinin elinde oyuncak olmam... Ne kadar da acınasıydım..
26 yaşımda, yüksek lisans öğrencisiydim ben. 8 senedir abimle birlikte her zorluğa, derde, sıkıntıya birlikte göğüs germemiş miydik ? Ona yük olmamak için, sürekli sızlanan küçük şımarık bir çocuk olmaktansa ona destek olan, yetişkin bir kız olmayı seçmiştim. Çünkü onun da benden başka kimsesi yoktu.
İnsan kendine acır mı ? Ben acıyordum. Bu hale nasıl gelebilmiştim ? Kumdan bir kale miydi yıllardır verdiğim emekler ? Yıkılmam bu kadar kolay mıydı yani ? Kerem'in ihaneti bile beni yıkmaya yetmemiş, sadece ondan tiksinmemi sağlamamış mıydı ?
Ve ben kendi acınası halime, bir çocuk gibi hüngür hüngür bağır
