2. Bölüm
618 Kelimeler
O gece elimde tek ayakkabıyla sabaha kadar bir barda içtim. Sarhoş olmamıştım. Kafam yerindeydi. Keşke kafamı dağıtacak kadar içmeye cesaretim olsaydı. Ama yalnızdım…
İyice uyku basınca otele dönecektim ama orda Cem vardı. Büyük ihtimalle beni odamda bekliyordu. Şerefsiz…
Bardan çıkarak yalın ayak sokakta yürüdüm. Ayakkabımın tekini de barda unutmuştum. Zaten tek bir ayakkabı ne işe yarardı ki? Tıpkı benim gibi… Tek başıma hamile kalamam ki…
Dalgın dalgın yürürken ara sokağa girdiğimi fark etmedim. Bir ses duydum. Bağırma sesiydi. Kullanılmayan bir otopark vardı. İçerde ışık yanıyordu.
Korkarak oraya doğru bakarken içerden bir adım otoparkın bahçesine doğru koşmaya başladı. Arkasından eli silahlı adamlar çıktı ve o adamı oracıkta öldürdüler.
Ben… Şok içinde gördüklerimi sindirmeye çalışırken onlarda beni görmüştü. Koşmaya başladım. Neden koştuğumu bilmeden sadece koştum. İki adam kolumdan tuttu. Beni zorla çektiler. Adamın öldürüldüğü yere götürdüler.
İtalyanca konuşuyorlardı. Beni öldüreceklerini anlamıştım. Direndim… Ellerinden kurtulamadım.
Her şey bitti derken bugün hastanede gördüğüm adamı karşımda buldum.
“Bu ne güzel tesadüf,” dedi.
“Beni öldürecek misin?”
Gözlerime baktı. “Öldürmem lazım.”
“Beni öldürme… Lütfen…”
“Görmemen gereken her şeyi gördün, beni bile… Bu saatte burda ne işin vardı?”
Yüreğim ağzımdaydı. Uzun boyuyla karşımda adeta devleşmişti. Öğlen ona sapık demiştim şimdiyse önünde diz çökmüştüm.
“Ben unuturum. Zaten sarhoşum. Bu geceyi hatırlamam bile… Lütfen beni bırakın,” dedim. Unutacak kadar sarhoş değildim. Ama sarhoş gibi davranmam belki beni kurtaracaktı. Ya da iyice batıracaktı.
“Bugün hastane bahçesinde neden ağlıyordun?”
Bakışlarım buz gibi bakan gözlerini buldu. Seni ilgilendirmez diyebilirdim ama adamın tersine gidemezdim. Sakin olmalıydım.
“Ben… Hastayım…”
“Ölümcül hastalık mı?”
Başımı iki yana salladım. “Hayır, sadece rahmimde kist varmış ve polipler oluşmuş… İlerde anne olamayabilirmişim…” dedim.
“Anne mi olmak istiyorsun?”
“Evet…” diye mırıldandım.
“Bakire misin?” diye sorunca şaşırdım.
“Bu biraz özel bir soru değil mi bayım?”
“Birazdan öleceğin için mi bu kadar rahatsın? Soruma cevap ver!”
“Evet. Bakireyim.”
Adamlara döndü. “Dışarı çıkın! esci!” dedi.
Adamlar dışarı çıkarken kolumdan tutarak beni yerden kaldırdı. Sandalyeye oturtup iki elini omzuma koydu. “Yaşamak istiyorsan sana bir şans vereceğim!”
“Nasıl? Nasıl bir şans?”
Adam tehlikeli bir şekilde güldü. “İkimizde aynı şeyi istiyoruz signorina, bir bebek…” diyerek karşıma oturup bacak bacak üstüne attı.
“Anlamıyorum.”
“Daha önce baba olmayı çok denedim. Ancak taşıyıcı anneler bebeği hep düşürdüler… Dölleme tutmadı! Ben de tedavi için hastanedeydim. Artık doğal yolla baba olabilirim. Madem ki anne olmak istiyorsun bu gece gördüklerini unutucaksın ve altıma gireceksin! Bebeğimiz olana kadar da benimle kalacaksın!”
Duyduklarımı idrak etmekte zorlanıyordum. “Ben anlamadım… Bu dediğiniz akla mantığa uymuyor!”
Silahını belinden çıkardı. “Beyninde küçük bir delik açsam, bakire öleceksin! Yazık değil mi sana ha!” dedi. “Bu gece gördüklerinden sonra burdan elini kolunu sallayarak çıkamazsın! En iyi ihtimalle tek kurşunla işini bitiririm. Ya da gözlerinle, dilinle ve hatta ellerinle vedalaşırsın. Seçim senin!”
Ellerime baktım. Bu adamın dediklerini yapacağını hissetmiştim. Korkuyordum. Ama tanımadığım bir adamla birlikte olacak biri değildim. Cem’le bile o boyutta bir ilişkiye hazır değildim. Gerçi artık Cem diye biri benim için yok.
“Başka bir seçeneğim yok mu? Ben sizinle yatamam…”
“Tüp bebekle yeterince zaman kaybettim! Başka seçenek yok! Ayrıca Peri Saruhan, emin ol ki her anından zevk alacaksın!”
“Adımı nerden biliyorsun?”
Kulağıma yaklaştı. “Düşmanlarımı dostlarımdan daha iyi tanırım, tesoro…”
“Düşman mı? Benim düşman olduğum kimse yok!”
Alayla baktı. “Anneni sakat bırakan adamı eminim ki dost görmezsin!”
O an jetonum düştü. “Arnaldo Marcelli…” dediğimde sesimi kendim bile zor duydum.
“Ta kendisi! Dünya küçük tesoro… Hamile kalmazsan emin ol ki seni zevkle öldüreceğim!”
***
- Yazar
