Kardelen, yastığına yüzünü gömdüğü yerde boğuk, umutsuz hıçkırıklarla sarsılıyordu. Vücudu titremeye devam ediyor, yatağın sıcaklığına rağmen buz kesmiş gibi hissediyordu. Zihni, Ravzan’ın sözlerinin zehrinden kurtulamıyordu: “Önce karısını gözünün önünde siktim. Sonra da önce ona, sonra karısına sıktım.”
Aniden, odanın kapısı hızla açıldı.
"Kardelen?"
Annesiydi. Belli ki, çığlığı ya da hıçkırıkları duymuştu. Kapının pervazında durdu. Gözleri, karanlıkta kan ter içinde titreyen kızını buldu. Annesinin yüzünde, o anın getirdiği saf bir endişe ve tanıdık bir korku vardı.
"Ne oluyor? Ne diye bağırıyorsun öyle? Yine mi o kabus?" Annesi, sorusunun cevabını zaten biliyordu ama sesi hala bir umut kırıntısı arıyordu.
Kardelen, yastıktan yüzünü kaldırmadı. Sadece şiddetle başını salladı, hıçkı
