Annem yanımdaydı. Sabaha kadar yanımda kalmış, saçlarımı şefkatle, anneliğin getirdiği merhametle sevmişti. Sayesinde bir kez daha gözlerimi kapatabilmiştim. Korkmadan uykuya dalmıştım.
Sabah ise annemin sesi ile uyandım. Gözlerimi araladığımda, hala geceki pozisyondaydık. Annem sırtını yatağımın başlığına dayamış, beni dizlerine yatırmıştı.
Suçlulukla dizlerinden kalktığımda yüzünü inceledim. Gözlerinin altında morarmalar ve kızarıklıklar, anneme ne kadar zarar verdiğimi kanıtlıyordu. Oysa ki bana analık yaptığı her günün ayrı ayrı hakkını vermem lazımdı. Bense sadece yoruyordum, üzüyordum...
Annem düşüncelerimi okur gibi, kocaman gülümseyerek "Günaydın, güzel kızım," dedi. Yanaklarımı ellerinin arasına aldı ve alnıma bir öpücük kondurdu. "Sen şimdi bir duş al, ben de sana bir kahvaltı
