24. Bölüm: Gömülmeyen Kayıplar, Kabul Edilmeyen Kader
Sabah güneşi konağın taş avlusuna vurduğunda, Sahra çoktan uyanıktı. Gözleri kan çanağıydı; geceyi neredeyse hiç uyuyamamıştı. Devran’ın söyledikleri, Yiğit’in bakışları, Cüneyt Amca’nın fısıltıları… hepsi zihninde birbirine girip bir düğüm olmuştu.
Pencereyi açtı. İçeri dolan serin sabah havası bile içindeki boğucu sıkışmayı dağıtamıyordu.
Zeynep hâlâ uyuyordu. Küçük kızın yüzündeki masumluk, Sahra’nın içini acıttı. Zeynep’in “Anne” deyişini düşündü. Bir süredir çocuklar ona böyle sesleniyordu. Bir yandan yüreği ısınıyordu; diğer yandan suçluluk duyuyordu.
Ben onların annesi değilim… ama oldum.
Ben Devran’ın karısı değilim… ama oldum.
Ben bu evin kadını değilim… ama öyleymişim gibi davranmam bekleniyor.
Ellerini yüzüne kapadı.
