Karşımdaki manzara – ekrandaki o sevgi dolu sarılma ve Kenan'ın zehirli sözleri – bedenimi adeta buza çevirmişti.** Deri koltuğa mıhlanmış gibiydim, kaslarım taş kesilmiş, nefesim göğsümde sıkışıp kalmıştı. Bilgisayar ekranının kararması, Kenan'ın ani hareketiyle oldu. Karanlık ekran, içimdeki boşluğun bir yansıması gibiydi. Görüntü kaybolurken, kendime geldiğimi hissettim – ama bu uyanış, daha derin bir kabusa dalmaktı.
Kenan, dönen koltuğu sert bir hareketle kendine çevirdi. Artık tam karşımdaydı, dizleri neredeyse benimkine değiyordu. Gözlerinde, tehlikeli bir parıltı vardı. "Şimdi," diye başladı, sesi yumuşak ama keskin bir bıçak gibi, "bu hayatta tek güvenebileceğin kişinin ben olduğumu anladın mı?" Soru, havada asılı kaldı. Boğazım düğümlendi, cevap veremedim. Devam etti, her kelime
