İnsan yaşadığı ıstıraplarla ve akıttığı gözyaşlarıyla büyüyormuş. Avuçlarıma damlayan ve akıtmaya hiç de alışık olmadığım gözyaşlarıma bakarken, bunu idrak edebilecek kadar büyümemiştim henüz.
Büyümek; hayattan yaş almak değildi zaten. Geçtiğin, zorlandığın her bir badireden sonra keşfettiğin yeni bir bendi, yeniden doğan her bir benlikti büyümek. Geriye dönüp de baktığımda, şimdi döktüğüm bu gözyaşlarım için iyi ki diyebilmekti pişmek.
Şimdilerde fazlasıyla toy olan ben, elime damlayan gözyaşlarıma nefretle baktım. Ağlıyor oluşumdan da tüm bu yaşadıklarımdan da nefret ediyordum. Nitekim hayatımda olan herkesten de...
Mantığım bulunduğum şu hâlden Alpaslan'ı suçlarken; kalbim, babamı suçluyordu. Sanırım kalp, kabahati her dâim kendine daha yakın gördüğüne buluyordu.
Haykırarak ağla
