BARKAT

Aynalar neyi yansıtırsan sana onu gösterirlerdi. Gülümsersen sana gülümser, ona somurtursan sana aynı şekilde karşılık verirdi.  "İnsanlar da böyle değil mi?" diye sordu adam, griye dönük gözlerini aynaya sabitleyip kafasını yana doğru yatırırken.  "Hayır, değil." diyerek cevapladı olumuz bir sesle. Parmakları yavaşça yüzüne gidip çenesine aldığı darbeden dolayı hafif moraran yerin üzerinde yavaşça dolaştı.  "Sen onlara iyi davransan bile onlar sana bunun karşılığında kötü davranırlar."  Üzerinde ki ceketi yavaşça çıkarıp kan bulaşmış olan tişörtünden de kurtuldu ve bir poşet bulup onları çöpe yolladı. Gözleri aynanın yanına bıraktığı silah ve ucunda kan izleri olan bıçağa kaydı. Büyük ve aynı zamanda bir insanın boğazını sıkıp öldürebilecek kadar güçlü olan parmakları arasına kuru bir bez alıp bıçağın ucunu temizlerken güzel temizlemek için özen göstermişti. Onlar onun önem verdiği dostlarıydı çünkü. Ona sadık kalıyorlar, can almakta ona yardım ediyorlardı. Aynanın yanında ki küçük dolaba silahı ve bıçağı koyup dolabı kilitledi.  Gözleri tekrar aynaya döndüğünde ona gülümseyen bir kendiyle karşılaşmıştı. Gülümsemesi tıpkı bir çocuğun açlıktan ölmüş vücudu kadar soğuktu. Gülümsemesi, şiddete maruz kalan bir kadının gözyaşları kadar kinliydi. Gülümsemesi, hak etmediği parayı kazanıp sonra da o parayı göz boyamak için bir yardım kurumuna veren adam kadar adiceydi. Gülümsemesi, tecavüzden kaçamayan, kendini savunamayan bir kızın ki kadar saçmaydı.  Saçmaydı. Çünkü o asla gülümsemezdi. Aynada gördüğü onu yanıltıyordu.  "Hayatın olayı bu." diye mırıldandı karşısında ki kendine. "Seni deli sanacaklar ama sen katil olacaksın. Seni mazlum sanacaklar ama sen zalim olacaksın."  Yeni kurgumuza da diğer kitaplarımız gibi değer vereceğinizi umuyorum, teşekkür ederim.