Savaşın ardından, Can, Ahmet, Naz ve ben savaş alanının ortasında buluştuk. Çevremizdeki yıkım, henüz sona ermiş çatışmanın izlerini taşıyordu; her şey harap olmuştu ve toprakta hala sıcak kanın kokusu hissediliyordu. Bir anlık sessizlik içinde birbirimize baktık. Ahmet hızla çantasını açtı, birkaç parça kıyafet çıkartıp Naz’a uzattı. Gözlerinde hafif bir mahcubiyetle, "Kusura bakma Alfa," dedi. "Senin kıyafetleri Luna’ya verdim."
Naz, ona uzatılan kıyafetlere baktı ve gülümseyerek sadece tişörtü aldı. "Bu tişört zaten elbise gibi oldu bana," dedi, biraz mahcup bir ifadeyle. Ben de Ahmet’in elindeki eşofmanı aldım ve hızla üzerime geçirdim. Naz, rahatlamış bir şekilde bana baktı ve "Böylesi daha iyi," dedi.
Can, hala durumun ciddiyetini unutmadan, "Ee Alfa, şimdi ne yapıyoruz?" diye sord
