Luto. Linis. Hugas ng pinggan. Paglalaba. Ilan lang yan sa pang araw araw na trabaho ni Patricia. Isang all around chichay. Aakalain mong katulong nga talaga siya, pero hindi. Anak siya ng isang OFW at lumaki siya sa poder ng Lola. At habang lumalaki siya, dinadagdagan din ang mga gawaing bahay niya. Hindi lang iyon, sinasaktan na nga siya physically, binabatohan pa siya ng masasakit na salita. Bilang isang seventeen years old na teenager, hindi niya nakayanan ang pangaalipusta. Isang payapang araw at tahimik na hapon, umalingawngaw ang isang sigaw sa bahay ng pamilya Gabrielle. Nakitang nakasabit sa kisame, wala ng buhay at nakatirik ang mata ng dalagang si Patricia. Kapag ang isang tao ay nagpakamatay, saan ito mapupunta? Naniniwala ka ba na may buhay pagkatapos ng kamatayan?

Anger. Sadness. Joy. Fear. Disgust. Surprise. Trust. Shyness. Guilt. What are other emotions that you felt? Love, sympathy, awe, every normal person felt that kind of emotions. Thus, you can consider Raven Angeles not normal. Mula pa noong bata pa lang si Raven hangang lumaki, wala siyang nararamdamang kahit na anong emosyon. She was like a robot, she did feel pain, but her brain is not reacting to it. All her life she didn't understand emotions at all, not until Dash Gregorio happened. "Why does my heart keeps beating when you're around? Hmm. I must keep you by my side until I'll know the answer." Raven Angeles declared.

“Love is like a rose, a flower so beautiful and elegant yet dangerous.” Para sa isang babaeng tinatakbukhan ang nakaraan upang makatakas sa pamilyang tinatawag niyang kulungan, makakahanap pa kaya siya ng lalaking tatangap at mamahalin siya? Isang lalaki lang naman ang pinagtuunan niya ng pansin simula noon hangang ngayon. Si Dominic, ang lalaking mahal na mahal niya ngunit wala itong pakealam sa kanya kahit maaksidente pa siya. May pag asa pa kayang mapaibig niya ang lalaking hindi alam ang salitang pag ibig?