"Dürüst olman hoşuma gitti ama vazgeçmeyeceğim." "Bende sizinle staj yapmayacağım." "Yapacaksın." "Yapmayacağım." "Yapacaksın." "Yap ma ya ca ğımmmmm" dememle arabanın sertçe durması ve kemerin sesi ve birleşen dudaklarımızla ne oldu anlamaz halde Oktay beyin kucağındaydım. Beni sıkıca tutmuş deli gibi öpüyordu. Ben şaşırmış halde sadece ellerim omuzlarında durmuş beni öpmesini bekliyordum. Kafamın üzerindeki ampulle kendimi zorla geri çekip tokadı suratının ortasına çaktım.... Tokadın etkisiyle mi bilinmez suratında tuhaf bir gülümsemeyle ellerimi başımın üzerinde tutmuş üzerimde duruyordu. Burnunu boynuma sokup koklayınca neye uğradığımı şaşırdım. Aklıma gelenle dizimi kıvırıp kasıklarına doğru çarptım ve "AHHHHH" diyerek yatakta yan tarafıma düştü. Hızla yanından kalkıp etrafta kendimi savunacak bir şey aradım lanet olsun ki hiç bir şey yoktu. Çalışma masamdaki makası elime alıp Oktay beye doğru tuttum. Kasıklarını ovalıyor ve inliyordu. "Seni yaramaz fare bunu ödeyeceksin. Bebeklerimizden ne istedin ? " dediğinde gülsem mi ağlasam mı bilemedim. Bu adamın hayal dünyası akıl alır gibi değildi. Hala bebek diyordu. Hadım edecektim o olacaktı. Pis sapık babam yaşındasın.

Asker bir erkek (Özel Kuvvetler’den, disiplinli, soğukkanlı ama duygusal olarak derin), Doktor bir kadın (Cerrah, idealist, kendinden emin, zekâsıyla dikkat çeken biri). Tanışmaları pek iç açıcı olmasa da sonrasında her şey değişiyor. İkisi bir saha hastanesinde karşılaşıyorlar ve komşu olduklarını öğreniyorlar. Ve işte her şey komşu olmalarıyla derinleşiyor.

"Anne çok korkuyorumm anneeeeee!!!!" "Dur kız ne korkuyorsun? Ne var sanki yat işte." "Anne bana bakıyor bak orada." "Kim kız kim kimseler yok orada ." "Anne bak bana bakıyor gülüyor." "Kız kafayımı yedin yat zıbar dayak yiyeceksin yoksa." "Anne gitme ne olur beni bırakma gitmeee." diye eline yapışmıştım ama annem elimi iterek kapıyı kapamış ve yatmaya gitmişti. Odanın köşesinde tavana uzanan siyahlar içindeki güzel bir erkek bana bakıp gülümsüyordu. "Merak etme sana zarar vermem sen benim gelinim olacaksın. Tam 18 olduğunda düğünümüz için seni almaya geleceğim." demişti ve ben o anki korkuyla çığlığı basmış ve kendimden geçmiştim.

"Hayatım hadi ama yapacaksan yap vallahi şiştim. Böyle bir gerdek hayal etmemiştim." "Ama aşkım canını yakmak istemiyorum." "Yak canımı yakk ısır em öp yeter ki yap vallahi sabrım kalmadı." "Tamam sakin ol yapıcam şimdi yapıcam." "Bak Ayhan eğer korkuyorsan ben üstüne çıkayım?" "Yok artık Gökşen sende canın iyice yanar. Ben sana kıyamam." "Ama böyle daha çok yanıyorr. İçim alev alev Ayhan gir artık sabrım kalmadı." "Tamam canım tamam giricem şimdi."

Evlilik bu muydu? Her şeyi bilip bilmemek eşine ses çıkarmamak ailesi sana ne yapsa boynunu bükmek tüm bunlar olurken kimseye hiç bir şey belli etmemek arada da eşinin canı isteyince sex yapmak mıydı? Hani hayatı paylaşmaktı. Hani yol arkadaşı olmaktı. Yalan mıydı hepsi?