ก็ไม่ได้คิดจะเก็บซิงไว้ชิงโชคที่ไหนอยู่แล้ว งั้นแค่รับจ้างเป็นเมียแต่งชั่วคราวให้กับเขา แลกกับเงินก้อนโตก็ถือว่าคุ้ม! “ฉันเป็นเจ้าของห้อง 609……” น้ำเสียงทุ้มของอินทัช ทว่าหนาวจับหัวใจจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว นี่เขา…..เขาคือผู้ชายในคืนนั้น คืนที่เธอเข้าห้องผิด “ทำไม? …..ผ่านมายังไม่ถึง 7 วัน อย่าบอกนะว่าลืม” รอยยิ้มแบบนั้นของเขามันหมายความว่ายังไงกันแน่ “คุณ….คุณอินทัชต้อง….ต้องการอะไรจากดิฉันคะ?” พิชชากล้าๆ กลัวๆ เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดขึ้นมาทำไม “คืนนั้นเธอบุกลุกห้องฉัน มันเป็นความผิดเธอรู้ตัวรึเปล่า?” แต่เธอต่างหากที่เป็นผู้เสียหายนะ ไม่ใช่เขา “นี่คุณอินทัชคงไม่ได้คิดจะแจ้งข้อหาบุกลุกกับดิฉันใช่ไหมคะ” ใบหน้าสวยเลิกคิ้วสูง “ถ้าทำก็ทำได้…..” เขาพูดพลางไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ “แต่ชาต่างหากที่เป็นคนเสียหาย ชาไม่ได้เอาอะไรในห้องคุณไปสักอย่าง มีแต่คุณที่เอาจากชาไป “ถึงเธอจะไม่ได้คิดเก็บซิงไว้ชิงโชคก็เถอะ แต่เขาก็ได้ครั้งแรกของเธอไปเลยนะ คนตัวใหญ่โน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้พิชชาอีก ใกล้จนเธอได้ไออุ่นจากลมหายใจของเขา “เสียอะไร….ไหนว่ามาซิ?” อินทัชทำเป็นเฉไฉ “ก็…..ก็ได้…..ได้……” พิชชากระดากปากเกินจะเอ่ยออกมาตรงๆ “ได้ตัวเธอน่ะเหรอ?” พิชชาพยักหน้าช้าๆ เธอเสียตัว เสียซิง แถมจะถูกตั้งข้อหาอีก มันก็จะมากเกินไปมั้ง แต่อีกฝ่ายกลับเหยียดยิ้มมุมปาก “ฉันว่าคืนนั้น ฉันไม่ได้ได้เธอ แต่เราได้กันต่างหาก ฉันฟินเธอก็ไม่ต่างกันไม่ใช่เหรอไง?” “นี่คุณ!!!……” พิชชาแหวลั่น อินทัชหน้าหล่อก็จริงอยู่ แต่ปากนี่อย่างกับกรรไกร เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะหยาบคายแบบนี้ “หรือไม่จริง” อินทัชยังไม่เลิกยียวนหญิงสาวตรงหน้า “ค่ะ……จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ในเมื่อต่างคนต่างได้ งั้นก็แฟร์ๆ ค่ะ ถือว่าจบกันนะคะ….ขอทางด้วยค่ะ ชาจะไปทำงาน” “เดี๋ยว……” ชายหนุ่มคว้าข้อแขนของพิชชาเอาไว้ “ปล่อยแขนชาด้วยค่ะ” เธอพูดเสียงเขียวด้วยความโมโห “คุณต้องการอะไรจากชากันแน่คะ? คงไม่ได้ติดใจชาใช่ไหมคะ?” กวนมากวนกลับไม่โกง “ฉันเนี่ยนะติดใจเธอ….” อินทัชชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “ค่ะ….ถ้าไม่ใช่ แล้วคุณอินทัชต้องการอะไรไม่ทราบ” “ฉันได้ยินว่าเธอกำลังต้องการใช้เงิน?” เขาเลิกคิ้วถาม สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังไร้แววล้อเล่น “นี่คุณแอบฟังชาคุยโทรศัพท์?” “เปล่า….เธอเดินมาคุยเอง ฉันมายืนสูบบุหรี่อยู่ก่อนเธอจะเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเข้ามาอีก” “สรุปคุณต้องการอะไรคะ?” พิชชากลั้นใจถามออกไปอีกครั้ง “ฉันมีงานให้เธอทำ แลกกับเงิน 1 ล้านบาทถ้าเธอตกลง” 1 ล้านบาท!!!……. พิชชาแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เขาจะจ้างเธอทำงานอะไร ค่าจ้างถึงมากมายขนาดนั้น “งะ…..งานอะไรคะ?” อินทัชเหยียดยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก เขาคิดไม่ผิดที่ให้คนสืบประวัติ และตามเธอมาถึงที่นี่ ผู้หญิงแบบนี้ยังไงก็ตกลงได้ไม่ยาก แค่เห็นเงินก็น่าจะทำได้ทุกอย่าง

“พ่อเรียกผมมาหา มีอะไรรึเปล่าครับ ผมรีบออกไปพบลูกค้า” ร่างสูงใหญ่พูดพลางเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะทำงานของคนเป็นบิดาเพื่อนั่งลง “แกมีอะไรจะบอกฉันไหมไอ้คราม?” “มีอะไรครับ……” สายตาคมกริบของสองพ่อลูกสบประสานกัน “เรื่องหนูฝัน ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับหนูฝัน แล้วนี่แกทำอะไรไอ้คราม” มือใหญ่พูดพลางตบลงที่โต๊ะทำงานสุดแรง เขาเคยสั่งห้ามไว้แล้ว มันจะยุ่งกับใครก็ได้ แต่อย่ายุ่งกับทอฝัน เพราะกนกวรรณเคยขอร้องเอาไว้ ตัวเขาเองก็รู้ดีว่าลูกชายเป็นคนยังไง มันจะจริงจังกับผู้หญิงธรรมดาๆ แบบทอฝันได้ยังไง ในเมื่อมันถูกปลูกฝั่งมาตั้งแต่เด็กๆ ให้คบกับคนที่คู่ควรเท่านั้น “เลิกยุ่งกับหนูฝันซะ ถ้าแกยังไม่เลิกยุ่ง ฉันจะให้จดรับหนูฝันเป็นลูกบุญธรรมให้ถูกต้องตามกฎหมาย ให้หนูฝันกลายเป็นน้องสาวแกซะ" จะได้ตัดไฟแต่ต้นลม รับเมียกูมาเป็นน้องสาว มันได้ที่ไหนกันเล่า พี่น้องที่ไหนเอากันได้บ้างวะ …… “ทีพ่อยังเอาคนใช้เป็นเมียได้ แล้วทำไมผมจะเอาลูกคนใช้เป็นเมียบ้างไม่ได้ครับ” เขาพูดด้วยความโมโหและอยากเอาชนะคนเป็นพ่อ เพี้ย!!!…….. ฝ่ามือเหี่ยวย่นฟาดลงที่ใบหน้าลูกชายตัวดี มันพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง “ฉันแต่งกับวรรณได้ เพราะฉันรักวรรณ แต่แกไอ้คราม แกกำลังเล่นกับความรู้สึกคนอื่น แกกำลังทำลายความรู้สึกของผู้หญิงดีๆ คนหนึ่ง จงหยุดซะ ฉันขอเตือนในฐานะพ่อของแก หยุดก่อนที่หนูฝันจะเสียใจไปมากกว่านี้ ไม่งั้นสุดท้ายแกเองนั่นแหละที่จะเสียใจ” " ถ้าพ่อมีเมียเป็นคนใช้ได้ แล้วทำไมผมจะเอาลูกคนใช้เป็นเมียไม่ได้ " เดิมทีเขาไม่เคยคิดจะลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับผู้หญิงชั้นต่ำอยู่แล้ว ยิ่งเป็นทอฝันเขายิ่งไม่คิดมาก่อน แต่ที่อยากรู้ตอนนี้…..เขาแค่อยากรู้ว่า เวลาที่พ่อเขาเอากับพวกผู้หญิงชั้นต่ำ มันน่าติดอกติดใจตรงไหน กูอยากรู้จริงๆ วันนี้เลยอยากตอกดูสักครั้ง ว่ามันจะถึงใจแค่ไหน