"อ้ะ? คะ ใครนะ คุณจะพาผมไปไหน" "เดินตามมาดีๆ ไม่ต้องถามมากถ้าไม่อยากให้แม่เป็นอะไรไป" "ยะ อย่าทำอะไรแม่ของผมนะ ผมยอมเดินตามคุณแล้ว" ผมเดินตามคนแปลกหน้ามาจนถึงที่จอดรถชั้นใต้ดิน "ขึ้นรถ!" เขาผลักผมให้ขึ้นรถตู้สีดำ แถมยังเอาผ้ามาปิดตาผมอีก "นี่! ทำไมต้องปิดตากันด้วยเล่า ตอบผมเส่ นี่คุณ" "นั่งเงียบๆ หรือจะนั่งแบบมีผ้ามัดปาก" รถแล่นออกมาตามท้องถนนนานจนถึงจุดหมาย เมื่อรถจอดคนบนนั้นก็จูงผมให้เดินตามทั้งๆที่ไม่ได้เอาผ้าที่ปิดตาออกให้ มันทำให้ผมสะดุดล้มไปหลายทีเหมือนกัน คนพวกนั้น...หยุดเดินแล้ว

บทนำ ไฟสีส้มแดงกำลังลุกโหมใส่บ้านหลังโตที่มีร่างของสามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังร้องขอความช่วยเหลือ จะมีก็แต่เสียงร้องของเด็กน้อยที่เอาแต่เรียกหาพ่อแม่ ผมใจเสียไปพักใหญ่ก่อนจะหันไปใช้สายตาตำหนิลูกน้องที่ทำงานพลาด "ฮึก พ่อ แม่..." "ไหนพวกมึงบอกว่ามันไม่มีลูกไงว่ะ!" "พะ..พวกเราเช็คดีแล้วนะครับ ข้อมูลมันมีแค่นั้นจริงๆครับ" ปังง! ไม่ต้องมากความ ผมรีบยัดลูกปืนใส่สมองอันน้อยของลูกน้องหน้าโง่ ทำงานพลาดมันต้องตายสถานเดียว "ฮือออ เอาพ่อกับแม่ผมคืนมานะ คนเลว! เอาคืนมาาาา ฮือออ!!" ตุบ! ตุบ! กำปั้นน้อยๆทุบที่หน้าขาของผมที่เพิ่งสั่งฆ่าพ่อแม่ของเด็กชายตรงหน้า น้ำตาหยดน้อยๆร่วงลงพื้นเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูดได้ ผมพยายามที่จะเอาน้ำเย็นเข้าลูบแต่กลับยิ่งทำให้เด็กน้อยร้องไห้หนักไปใหญ่กับสิ่งที่ผมทำผิดพลาดไป "มาหาฉันก่อนนะหนูน้อย" "คนเลวววว ผมเกลียดคนเลว ฮือออ พ่อครับแม่ครับ อย่าทิ้งผมไป ฮึก" "ฉันขอโทษที่ทำแบบนั้นกับพ่อแม่หนู ฉันจะรับผิดชอบชีวิตที่เหลือของหนูเอง" "ฮือออ ปล่อยนะคนเลวววว" "ฉันจะเลี้ยงดูหนูให้เหมือนลูกแท้ๆของฉันเลย" ผมหวังว่าสักวันเด็กน้อยตรงหน้าจะเข้าใจในสิ่งที่ผมทำลงไป ถ้าพวกมันไม่มาทำลายชีวิตครอบครัวผมก่อน ผมก็คงไม่มาทำกับครอบครัวมันหรอก ♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢ "เรย์ ราฟมาหาพ่อสิครับ พ่อพาใครมาให้รู้จัก" "ใครฮ่ะ/นั้นสิครับ" เด็กผู้ชายสองคนที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับเเกะกำลังเดินลงบันไดมาทางที่ผมยืนอยู่ "คุณคะ ไปเอาเด็กที่ไหนมากัน?" ผู้หญิงสวยคนนั้นทำไมดูอบอุ่นจัง เธอมองมาที่ผมจนผมอยากจะวิ่งเข้าไปสวมกอด อยากให้เธอมอบความรักให้จังเลย "ผมรับเขามาเลี้ยงแทนพ่อแม่ที่เพิ่งเสียไปนะคุณ เลยเอามาให้เจ้าแฝดได้ทำความรู้จักก่อน" "คุณพ่อเก็บมันมาเหรอฮ่ะพี่" "ก็ใช่นะสิ ถ้าไม่เก็บมาคุณพ่อจะเอามาจากกองขยะรึไง" "แฝด! ทำไมพูดกับน้องแบบนี้ ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้" "ไม่ฮ่ะ ผมพูดผิดตรงไหน คุณพ่อรักมันมากกว่าลูกตัวเองได้ยังไงกัน" "ฮึก คุณแม่อย่ารักมันมากกว่าพวกผมนะฮ่ะ" "ผมไม่อยากอยู่ที่นี้ ผมจะกลับไปหาพ่อกับแม่ ฮึก ปล่อยผม!" พอโดนเด็กที่โตกว่าพูดจาไม่ดีใส่ ผมก็ไม่อยากจะอยู่ที่นั้นให้ต้องเจ็บซ้ำซากอีก คนพวกนี้ใจร้ายกันทั้งนั้น! "ฟังฉันนะ ฉันจะเลี้ยงหนูเอง ต่อไปนี้รียกฉันว่าพ่อนะส่วนคนนี้แม่แล้วก็มีพี่ชายทั้งสอง เราเป็นครอบครัวเดียวกันเเล้วนะ" "ฮึก มะ ไม่! ผมเกลียดพวกคุณ!!" ผมสบัดตัวออกจากวงแขนของฆาตรกรที่ฆ่าพ่อแม่ ก่อนจะวิ่งออกมาจากตัวบ้านหลังใหญ่โตนั้นด้วยความเร็วของเด็กวันแค่10ปี ไม่สนใจเสียงฝีเท้าที่วิ่งตามมาเลยสักนิดแต่ด้วยความที่ผมวิ่งพรวดออกมาโดยไม่ได้ดูทางให้ดีเสียก่อน ผมจึง... "ระ..ระวัง!!!" โครมมมมม!! ตึงงงง ผมรู้สึกชาไปทั่วร่างกาย สมองเล็กๆของผมมันไม่รับรู้อะไรแล้วนอกซะจากแสงสีขาวตรงหน้า ร่างทั้งร่างลอบลิ้วไปตามแรงกระแทกแล้วตกลงพื้นถนนแต่มันไม่ได้สร้างความเจ็บปวกให้ผมเลยสักนิด ไม่เลย "อึก ..รอผม ก่อนนะ ครับ" 'สมองของเด็กได้รับแรงกระทบกระเทือนหนัก ส่งผลต่อความจำระยะสั้นของเด็ก เด็กจะจำได้เฉพาะบางเรื่องเท่านั้น ส่วนช่วงเวลาในการจดจำหมอคิดว่าเด็กอาจจะจำได้ไม่นานก็ลืมไป ญาติต้องทำใจหน่อยนะครับ' คำพูดของหมอเจ้าของไข้ยังดังกึ่งก้องในใจผมตลอดเวลา การรักษาผ่านไปแล้วจะเหลือก็แค่ร่างเล็กของเด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียงเท่านั้น ผมแค่รอเวลาให้เขาฟื้นขึ้นมา ภาวนาให้เขาลืมเรื่องพ่อแม่ของตัวเอง และจำว่าผมคือพ่อของเขา เราคือครอบครัวที่แท้จริงของเขา "ฮึก คุณคะทำไมเด็กคนนี้ต้องมาเจอเรื่องโหดร้ายแบบนี้ด้วย" "ผมจะรับเด็กคนนี้มาเป็นลูก พวกเราจะเลี้ยงเขาให้เขาได้ดี คุณคิดว่าดีไหมครับ" "ดีค่ะ ฉันจะ ฮึก ดูแลแกให้ดีเหมือนเจ้าแฝดของเรา" ♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢ สวัสดีพี่น้องงงง เค้ามาเปิดเรื่องใหม่ อยากลองเขียนแบบ3Pดูบ้างอ่ะ ต้องเก็บประสบการณ์อีกเยอะ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค้าาาา ขอบคุณเน้อ #ข้าวเหนียวหมู