🔥 พื้นหลังเรื่องราวในมหาวิทยาลัยเอกชนระดับประเทศ ที่ชื่อเสียงเรียงนามหรูหราแต่เบื้องหลังกลับดิบเถื่อนพอ ๆ กับโลกนอกกำแพง สังคมในนั้นไม่ได้ต่างอะไรจากสนามรบ ทั้งคณะทั้งรุ่นต่างแข่งขันกันทั้งเรื่องชื่อเสียง หน้าตา และอิทธิพล ไม่ว่ากิจกรรมไหนก็กลายเป็นสนามอำนาจเล็ก ๆ ที่ใครยืนอยู่บนสุด คนนั้นคือ “เจ้าของเกม”โดยเฉพาะสองคณะที่ขึ้นชื่อว่า กัดกันจนกลายเป็นตำนานประจำมหา’ลัย —วิศวะ × นิเทศไม่มีปีไหนที่ทั้งสองคณะไม่ปะทะกันแต่ปีนี้ มันแรงกว่าทุกปีเพราะผู้นำของแต่ละคณะ ดันเป็น “ของจริง” ทั้งคู่ตัวท็อปของตัวท็อป แรง × คม × ร้าย × ไม่ยอมกันสักฝั่งและเมื่อโลกสองใบที่ต่างกันสุดขั้วต้องมาชนกันกลางสนามมหา’ลัย…ไฟทุกดวงก็พร้อมจะลุก🖤 พระเอก: ขุนเขา ธารากรอายุ 22 ปีประธานสโมสรคณะวิศวกรรมศาสตร์หล่อจัด ดิบ เท่ เถื่อน และร้ายแบบแบดบอยตัวพ่อขุนเขาคือชื่อที่คนทั้งมหา’ลัยรู้จักกันดีเขาคือเทพบุตรในคราบปีศาจ ชายหนุ่มที่มีทั้งสมอง อำนาจ และเสน่ห์อันตรายในงานกิจกรรมไหนที่มีเขาอยู่ มักจะมีเสียงกระซิบดังตามหลังเสมอ“นั่นแหละ ขุนเขา ธารากรประธานวิศวะปีนี้ ดุจนไม่มีใครกล้าสบตา”เขาเป็นคนพูดน้อย แต่ทุกคำพูดหนักแน่นจนใครก็กลืนไม่ลงเวลาเขาโมโหแค่เลิกคิ้วทีเดียว บรรยากาศทั้งคณะก็เงียบสนิทเวลาเขาเงียบกลับน่ากลัวกว่าโมโหหลายเท่าผู้หญิงในคณะต่างรู้ว่า “อย่าไปท้าทาย” เพราะเขาไม่เล่นเขาไม่ชอบเสียงหวาน ๆ ที่เข้ามาหยอดเขาไม่สนใจดวงตาที่พยายามออดอ้อนและที่สำคัญเขาไม่เคยมีใคร “อยู่ในหัวใจ”🔹 พื้นเพของขุนเขาขุนเขาเกิดในตระกูล ธารากร กรุ๊ป อาณาจักรเทคโนโลยีและระบบความปลอดภัยระดับประเทศ ที่มีเครือข่ายโยงไปถึงการทหารและภาคธุรกิจสีเทาพ่อของเขาเป็นหนึ่งในนักลงทุนลึกลับที่ไม่มีใครกล้าขุดเบื้องหลังชื่อเสียงสวยหรูคือ “ข้อตกลงกับเครือข่ายอำนาจ”และลูกชายคนเดียวของตระกูลถูกปั้นให้เป็น “หมากตัวสำคัญ”ตั้งแต่เด็ก ขุนเขาถูกสอนให้เก็บอารมณ์ให้มิดอย่าหวั่นไหว อย่าเชื่อใคร และอย่ารักใครมากกว่าหน้าที่เขาเรียนรู้ว่า “ในโลกของผู้มีอำนาจ ความรู้สึกคือจุดอ่อน”และจุดอ่อน มันฆ่าได้ด้วยพื้นหลังแบบนั้น เขาจึงเติบโตขึ้นเป็นผู้ชายที่ “ไม่เปิดใจให้ใครง่าย ๆ”เขาเคยมีผู้หญิงผ่านมา แต่ไม่มีใครเคยอยู่ได้นานเพราะในสายตาเขา พวกเธอไม่ได้มองเห็นตัวตนของเขาพวกเธอเห็นแค่ชื่อ—“ธารากร”“ทุกคนเข้าหาฉันเพราะนามสกุล ไม่ใช่เพราะหัวใจ”ขุนเขาเลยเลือกจะอยู่กับความเงียบและงานเที่ยวได้ ดื่มได้ มีข่าวลือเรื่องผู้หญิงประปรายแต่ไม่มีใครได้สิทธิ์ “เข้าถึง” เขาจริง ๆเขาเย็นชา แต่ไม่ไร้หัวใจเขาแค่ไม่เคยเจอใคร…ที่กล้ามองเขาตรง ๆ โดยไม่กลัวจนกระทั่งวันนั้นเขาเจอเธอ💋 นางเอก: เพลงพิณ วราพลอายุ 22 ปีคณะนิเทศศาสตร์ เอกการแสดง × การบริหารและการตลาดประธานสโมสรคณะนิเทศ × ดาวมหาลัยตัวท็อปชื่อของ “เพลงพิณ วราพล” คืออีกชื่อหนึ่งที่ทั้งมหา’ลัยต้องหันมามองเธอคือ ตัวแม่ของนิเทศคนที่รวมความมั่นหน้า × ปากแซ่บ × ความสวยระดับหน้าปกนิตยสารไว้ครบเมื่อเธอเดินผ่าน เสียงกระซิบก็จะดังขึ้น“นั่นดาวมหาลัยปีนี้ สวยแบบโคตรมั่นเลยว่ะ”เพลงพิณคือผู้หญิงที่ไม่ต้องอวด แต่ออร่ามันดึงดูดเองเธอเป็นคนพูดตรง จิกแรง ตอบกลับคมและไม่เคยยอมให้ใครมา “ขึ้นเสียง” กับเธอโดยเฉพาะ ผู้ชายเธอไม่กลัวอำนาจไม่กลัวสายตาและไม่เคยยอมเป็นของเล่นของใคร🔹 พื้นเพของเพลงพิณเธอเกิดในครอบครัวธุรกิจด้านสื่อ–การตลาด–เอเจนซี่ระดับประเทศ “วราพล กรุ๊ป”แม่ของเธอเป็นอดีตนางแบบชื่อดัง ส่วนพ่อคือผู้บริหารบริษัทโฆษณาอันดับต้นของประเทศเธอโตมากับแสงแฟลช งานอีเวนต์ และโลกที่ทุกอย่างหมุนด้วยภาพลักษณ์แต่สิ่งหนึ่งที่แตกต่างคือเพลงพิณ “ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองเป็นแค่ภาพ”เธอเรียนเก่ง ทำงานจริง และเข้าใจโลกของคนเบื้องหน้าเบื้องหลังตั้งแต่ปี 2 เธอขึ้นเป็นดาวมหาลัย เพราะ “มีทั้งสมองและสไตล์”และตั้งแต่วันนั้นไม่มีใครล้มตำแหน่งเธอได้“ฉันไม่ได้สวยเพราะโชคดี ฉันสวยเพราะฉันพยายามให้เป็นคนที่น่ามองต่างหาก”ผู้ชายมากมายพยายามเข้ามาใกล้แต่เธอรู้ดีว่าพวกเขาชอบ “เปลือก” ไม่ใช่ “ใจ”เธอเลยเลือกจะหัวเราะให้กับคำชม และปฏิเสธทุกความสัมพันธ์ด้วยรอยยิ้มเธอมั่นหน้า แต่ไม่หยิ่งเธอแรง แต่ไม่เลวเธอแค่รู้ว่า “ในโลกที่ทุกคนต้องต่อสู้เพื่อให้มีตัวตนเธอจะไม่ยอมให้ใครบดบังเธอได้”🔥 จุดชนและแล้ว วันที่โลกสองใบมาบรรจบกันก็มาถึงงาน “UNITY FAIR” งานใหญ่ประจำปีของมหา’ลัย ที่ต้องให้คณะวิศวะและคณะนิเทศร่วมกันจัดสำหรับคนอื่น มันคือกิจกรรมสร้างสรรค์แต่สำหรับขุนเขากับเพลงพิณมันคือสนามรบจากวันประชุมวันแรก เสียงเถียงก็ดังลั่นห้องจากประโยคเล็ก ๆ กลายเป็นศึกใหญ่และตั้งแต่นั้น…ชื่อของพวกเขาสองคนก็ถูกพูดถึงทุกที่“ศึกชิงเวทีกลางของปีนี้ วิศวะ vs นิเทศ แค่สองชื่อก็มันแล้ว!”ในสายตาคนอื่นพวกเขาคือศัตรูแต่ในความเป็นจริงทุกครั้งที่เถียง สายตาพวกเขากลับสั่นไหว💢 ความสัมพันธ์ที่เริ่มจากการปะทะเพลงพิณคือคนเดียวที่กล้ามองหน้าเขาแบบไม่กลัวกล้าพูดแรงใส่ และกล้าเดินหนีโดยไม่หันกลับขุนเขาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อนเธอไม่หวาน ไม่อ่อนโยน ไม่ประจบแต่กลับทำให้เขารู้สึก…อยากเข้าใกล้ทุกครั้งที่เถียง เธอยิ่งสวยทุกครั้งที่กวน เขายิ่งอยากจับเธอไว้และทุกครั้งที่เห็นเธออยู่กับผู้ชายอื่นหัวใจเขาแม่งเดือดขุนเขาไม่รู้ว่าเขาเริ่มหึงตั้งแต่เมื่อไหร่อาจจะตั้งแต่วันที่เห็นเธอยืนหัวเราะกับหนุ่มนิเทศคนหนึ่งหรืออาจจะตั้งแต่วันที่เธอยิ้มให้คนอื่น แต่ไม่เคยมองเขาแบบนั้นเขาไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหนมาก่อนแต่เธอกลับกลายเป็น จุดอ่อน เดียวของเขา“เธอยั่วฉันตั้งแต่วันแรก แล้วจะหนีไปไหน เพลงพิณ”💥 ความลับในใจของเขาขุนเขามีปมลับในอดีตปมที่ไม่มีใครรู้เหตุผลที่เขาไม่เปิดใจให้ใคร เพราะในอดีต เขาเคยสูญเสียคนรักจากเกมการเมืองของครอบครัวเขาเคยรัก…แต่ความรักครั้งนั้นถูกใช้เป็นเหยื่อในการต่อรองและตั้งแต่นั้น เขาก็สาบานกับตัวเองว่า จะไม่รักใครอีกแต่เพลงพิณคือข้อยกเว้นเดียวเพราะเธอไม่เหมือนใครเธอพูดตรง แรง กล้า และไม่กลัวทุกอย่างที่เธอเป็น มันตรงข้ามกับโลกที่เขาอยู่และสิ่งนั้นกำลังทำให้เขาคลั่ง

โลกของคนรวย.. ไม่เคยเปิดพื้นที่ให้คนอย่างฉันเข้าไป และโลกของคนอย่างฉัน.. ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปยุ่งกับคนอย่างเขาแต่คืนหนึ่ง ทุกอย่างแม่งพังหมดเริ่มจากเสียงเบสดังในผับ จนฉันแทบไม่ได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง ไฟสลัว ควันบุหรี่ คนเมาเต็มร้านแล้วกลายเป็นคืนที่เปลี่ยนชีวิตฉันไปแบบไม่ทันตั้งตัวฉันชื่อแพรวา เด็กทุนบ้านร้านอาหารญี่ปุ่นชีวิตเรียบง่ายจนบางคนคิดว่าน่าเบื่อแต่ฉันชอบมัน เพราะอย่างน้อยมันปลอดภัยไม่ใช่โลกที่ต้องระวังทุกลมหายใจ.. เหมือนโลกของเขาและเขาคือเพลิง-เพลิงทิวา ทวีทรัพย์สกุลลูกชายคนเล็กของตระกูลที่ใครก็ไม่กล้าลองดีหน้าตาหล่อแบบอันตราย สายตาเย็นชาแบบไม่ต้องพยายาม คำพูดน้อย แต่คมพอจะทำคนพูดมากช็อกได้ในสามคำ เขาเป็นประธานสโมสรของเทวากร แต่เบื้องหลัง.. คือคนที่มีอำนาจพอจะปิดปากทั้งเมืองฉันไม่เคยคิดว่าจะเจอเขาแบบประชิด ยิ่งไม่คิดว่าจะถูกอุ้มออกมาจากผับในคืนเดียวกับที่โดนใครบางคนวางยา ทุกอย่างมันเร็ว เกินไป ดิบเกินควบคุม แต่เพลิงช่วยฉัน แบบหงุดหงิด แบบที่เหมือนทำเพราะ “มันรำคาญตา” มากกว่าความหวังดีเช้าวันต่อมา ฉันวิ่งหนีจากคอนโดเขาทั้งน้ำตาหวังว่าจะไม่ต้องเจออีกหวังว่าชีวิตจะกลับไปง่าย ๆ แบบเดิมแต่โลกแม่งไม่เคยใจดีขนาดนั้นวันประกาศเด็กทุนฉัน คนธรรมดาที่ไม่มีเส้น ไม่มีซอง ไม่มีตระกูล ได้อันดับหนึ่งและวันที่เดินเข้าเทวากรด้วยหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะฉันเห็นเขายืนพิงรถหรู มองมาด้วยสายตาที่ทำให้ลมหายใจสะดุดเพลิงยกคิ้ว และพูดกับฉันแผ่ว ๆ แต่ชัดทุกคำว่า..“จำคืนนั้นได้ไหม? …เธอยังติดหนี้กูอยู่”เท่านั้นแหละ โลกของฉันถูกดึงไปอยู่เส้นเดียวกับเขา โดยไม่ถามสักคำว่าฉันอยากไหม ตั้งแต่นั้นมาทุกคนในมหาวิทยาลัยรู้ว่าเด็กทุนอย่างฉัน ถูก “เสือร้ายเทวากร” จับตามอง มองแบบไม่เปิดเผยแต่รุนแรงพอจะทำให้ใครที่เข้าใกล้ฉัน.. ต้องถอยเพลิงไม่เคยสนใจใคร แต่กลับยุ่งกับเธอทุกเรื่อง ฉันไม่อยากยุ่งกับเขา แต่กลับหนีไม่พ้นทุกครั้ง มันไม่ใช่รักหวาน มันไม่ใช่นิยายโรแมนติก มันคือเกมอำนาจ เกมหัวใจและเกมที่เริ่มจากความผิดพลาดในคืนหนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะรอดหรือจะพังเพราะเขา แต่ที่แน่ ๆ ตั้งแต่วันนั้น “เสือร้าย” ก็เริ่มเดินเข้ามาในชีวิตฉันแบบไม่ยอมออกไปอีกเลย.. .. 🖤🔥 ความจริงคือ..ฉันไม่ควรยุ่งกับเขาแม้แต่นิดเดียว ไม่ควรมอง ไม่ควรพูด ไม่ควรหายใจในระยะรัศมีสามเมตรด้วยซ้ำ แต่โลกชอบล้อเล่น และดันจับฉันโยนเข้ากลางพายุของคนอย่างเพลิงแบบไม่มีเตือนล่วงหน้า หลังจากวันที่เขาพูดว่า “จำคืนนั้นได้ไหม?” ชีวิตฉันก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นแค่คำกวน ๆ ของคนรวยที่ขี้เก๊ก คิดว่าเขาคงลืมฉันภายในสองชั่วโมง เพราะคนอย่างเขา.. คงมีผู้หญิงผ่านสายตามาไม่ต่ำกว่าสิบคนต่อวันแต่วันแรกของการเป็นเด็กทุนเทวากร ฉันรู้เลยว่า “คิดผิด..แบบโคตรผิด”ฉันเดินเข้าอาคารคณะบริหารด้วยกระเป๋าผ้าสีซีดที่ใช้มาตั้งแต่ม.หก รองเท้าผ้าใบคู่ละสามร้อย ผูกผมหางม้าเรียบ ๆ พยายามกลืนตัวเองให้กลายเป็นอากาศแต่โลกไม่ปล่อยให้ฉันนิ่งนาน เสียงซุบซิบเล็ก ๆ เริ่มดังตั้งแต่ก้าวขาเข้าไปสามก้าวแรก“คนนั้นใช่ไหม เด็กทุนที่ได้ที่หนึ่งน่ะ”“จริงดิ? หน้าตาธรรมดาไปหน่อยปะ”“มาจากร้านอาหารเหรอ ร้านอะไรนะ ชื่อญี่ปุ่น ๆ อะไรเนี่ย แพราวา?”“ใช่ เด็กบ้านร้านอาหาร เลเวลต่ำสุดอะ แล้วมาอยู่คณะเดียวกับคุณชายเพลิง หืม..เดี๋ยวได้รู้เลยว่าอยู่ยากแค่ไหน”ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแกล้งยิ้มบาง ๆ แล้วเดินต่อ แต่หัวใจมันเต้นแรงจนเหมือนจะกระแทกซี่โครงให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ ก็รู้อยู่แล้วแหละว่าการเข้ามาเรียนที่นี่จะไม่ง่าย แต่ไม่คิดว่าจะเริ่มต้นด้วยการโดนจับผิดตั้งแต่ยังไม่เดินครบสิบก้าว ฉันกำลังจะนั่งที่โต๊ะหลังสุด เงียบ ๆ ตามสไตล์หลบภัยแต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากประตูห้องเรียน เสียงทุ้ม ต่ำ เย็น และน่าหงุดหงิดที่สุดในโลกเสียงของเขา..เสียงที่ทำให้ห้องเรียนทั้งห้อง หยุดหายใจพร้อมกัน เพลิงเดินเข้ามาพร้อมแก๊งเพื่อนอีกสามคน ภาคิน ใส่ต่างหูเงิน กันต์เอง ยิ้มกวนเงียบ แต่ aura ปั่นหัวสุด ทั้งสามเดินเหมือนเป็นเจ้าของอาณาจักรนี้จริง ๆ ซึ่ง..เอาจริง ๆ ก็ใช่แหละและฉันไม่รู้ว่าตัวเองโชคร้ายหรือซวยขั้นสุด เพลิงหันมามองตรงมาที่ฉัน ทั้งห้องหยุดนิ่งเหมือนเวลาโดนกดปุ่ม Pause เขายกคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดเสียงเรียบที่ดังกว่าไมค์ห้องเรียน“ทำไมมานั่งไกล? ..ย้ายมานั่งหน้า”ฉันแทบลุกไม่ออกหัวใจฉันเหมือนโดนโยนลงเหวเพราะคนทั้งห้องจ้องฉันเหมือนฉันเป็นตัวประหลาดที่กล้าทำให้คุณชายเพลิง..พูดด้วย ฉันพูดเบา ๆ แบบพยายามไม่สั่ง “…ฉันนั่งดีแล้ว”เพลิงยกมุมปากนิด ๆ ไม่ยิ้มแต่เป็นรอยยกที่พร้อมทำให้ทุกคนขนลุก “ไม่ได้ถามว่าโอเคไหม สั่งให้ย้าย”คำว่า “สั่ง” มันชัดเจนจนฉันหายใจไม่ทั่วท้องสายตานับสิบคู่จ้องฉัน บางคนขำ บางคนหมั่นไส้บางคนคิดว่าฉันกำลังจับเส้นเขา แต่ฉันรู้ดีว่าฉันไม่ควรเถียง ไม่ควรมีปัญหา ไม่ควรทำให้ตัวเองดังไปมากกว่านี้ฉันถอนหายใจเบา ๆ แล้วลากกระเป๋าผ้าของตัวเองมานั่งแถวหน้า เก้าอี้ฝั่งซ้ายสุด นั่งห่างเขาแบบพยายามไกลที่สุดเท่าที่โต๊ะจะอนุญาต ฉันไม่กล้าหันไปมองเขา แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาเขาที่มองมาราวกับ กำลังสนุกที่เห็นฉันลนลาน และนั่นคือปฐมบทของความวุ่นวาย เพราะหลังจากนั้น สิ่งที่ไม่ควรเกิด มันก็เกิดขึ้นทุกวัน #รักร้าย #คุณชายมาเฟีย #มาเฟีย