Bu sen değilsin,dedi, dolu dolu gözleriyle. “Benim sevdiğim adam böyle şeyler yapmaz, yapamaz. Ben onun gözlerinde kendimi gördüm; onun kollarında uyudum; onunla bir bütün oldum. Bu kadar acımasız, bu kadar kötü olamaz. Bu acıları bana yaşatmaz.” Ateş dedi yalvarır bir tonla, “Kalbimi ellerinle paramparça etme,” dedi. Kelimeler güçlükle ağzından çıkıyordu. “Hayır, sen böyle bir canavar olamazsın.” Hâlâ kendini ikna etmeye, inandırmaya çalışıyordu. Babasına duyduğum büyük nefretle gözlerimi gözlerine dikip, “Evet, Duru, ben böyle bir adamım; gördüğün gibi. Sen ve ailen umurumda değilsiniz. Evet, her şey bir oyundu; intikamımın bir parçasıydı. Sen de bu yolda harcadığım sıradan biriydin, sadece. Ne sanıyordun? Seni gerçekten sevebileceğim mi? Güldürme beni,” dedim. Son sözümle son hançerimi de kalbine sapladım; kendimi de yok ederek ikimizi de öldürdüm. Yüzüme nefretle baktı; ilk defa, “Sen iyi, güzel hiç bir şeyi hak etmiyorsun. Kendi cehenneminde tek başına yan,” dedi. Arkasına bile bakmadan çıktı; arkasında bir enkaz bıraktığını bilmeden…

İlk kez bu kadar yakındık. Gözleri gözlerimde elleri beni hiç bırakmayacak gibi sıkıca tutuyordu; kollarının arasında titriyordum onun yakınlığı efsunlu kokusu başımı döndürüyordu, o an dünya durmuş gibiydi. Ama gözlerime çaresizlikle bakıp 'Olmaz yeşilim,yapamam . Bütün ruhumla seni istesem bile yapamam'. Kurduğu bu iki cümleyle O an bütün dünyam başıma yıkıldı... İki yakın ailenin çocukları Naz ve Poyraz, tüm engellere rağmen kalplerinin izinden gitmeye cesaret edebilecek mi? Naz tıp fakültesinde okuyan idealist bir genç kız, Poyraz ise genç yaşında yüzbaşı rütbesine yükselmiş başarılı bir asker. Aralarındaki yaş farkı ve toplumun baskısı bu aşkı zorlaştırsa da, onlar için kalplerinin sesi her şeyden güçlü olabilecek mi."Büyük Aşkım", yasaklara, zamana ve geleneklere karşı direnen, yürek burkan bir aşk hikayesi..

Baba… ne olur yapma. Bana kıyma. Benden vazgeçme…” Sesim titriyordu, kelimeler boğazıma düğümleniyordu. Elimi uzattım, son bir umut kırıntısına tutunur gibi. Ama o, yıllardır güvenle baktığım yüz… bana hiç bakmadı bile. Bir eşyaymışım gibi, değersiz bir yük müşüm gibi, buz gibi bir sessizlikle itti beni o adamın önüne. O an anladım; bazen insanı en derin karanlığa iten, yabancılar değil… kendi kanıymış. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken, ayaklarımın altındaki dünya parçalanıyordu sanki. Ait olduğumu sandığım o yuva… beni tanımadığım bir karanlığın kucağına, gözünü bile kırpmadan atmıştı. Ve o adam, karanlığı yüzüne kazınmış bir gülümsemeyle eğildi bana. “Cehennemine hoş geldin,” dedi. Sesi, gecenin donduran soğuğu gibi içime işledi. “Burada her gün acı çekeceksin. Her nefesinde yanacak, her adımında kırılacaksın. Kardeşim için dökülen her bir gözyaşı, senin cehennemindeki ateşi daha da harlayacak.” “Ben BERTAN Azadi bu ismi asla unutma Senin cehenneminin bekçisi benim dedi acımasız sessiyle…..