"กรี๊ดดดด....ปล่อยพิชา พิชาเจ็บ" เขาฉุดกระชากลากถู หญิงสาวอย่างไร้ความสงสาร "ผู้หญิงอย่างเธอ มันก็เลวพอๆกับพ่อของเธอนั่นแหละ สายเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ เก็บน้ำตาเอาไว้ร้องไห้ ตอนที่ พ่อ!!!ของคุณตายไปนรกซะดีกว่า ผมเกลียดผู้หญิงมารยา ร้อยเล่ห์เหลี่ยมเช่นคุณ เลิกสำออย ได้แล้ว!!!" ชายหนุ่มตะคอกเสียงดัง ทำให้หญิงสาวตัวเล็ก กลัวจนเนื้อตัวสั่นเทา... เธอทำได้เพียงแค่ นั่งกอดเข่า ร้องสะอื้น อยู่กับพื้นห้อง "หุบปาก!!! หยุดร้องสักที ผมรำคาญ ถ้ายังไม่หุบปากร้อง ผมจะให้ไอ้เข้ม มันมาจัดการ" แค่นั้นแหละหญิงสาว หยุดร้องสะอื้นในทันที "พี่ทัก ปล่อยพิชาไปเถอะ พี่ต้องการอะไร พิชาให้พี่ได้ทุกอย่าง ขอแค่ปล่อยพิชาไป นะคะ" เสียงอ้อนวอนสั่นเครือของเธอ ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะลั่น " ฮึ่!!!!!!... ทุกอย่างหรือ ....ฮ่าๆๆ!!! สิ่งที่ผมอยากได้ แต่ผมจะคืนให้พวกคุณเอง...อย่างสาสม!!!.."