เกลียดกันตั้งแต่แรกเจอมีอยู่จริงแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อในห้องนี้มีแค่เพียงเตียงเดียว นักศึกษาปีหนึ่งสองคนที่ต้องมาอยู่หอและต้องอยู่ด้วยกันอย่างไม่เต็มใจ เนื่องจากเหตุผลบางอย่างที่เขาทั้งคู่ไม่สามารถย้ายออกจากที่นี่ได้จึงต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในฐานะ รูมเมท หรือ เพื่อนร่วมห้อง กาย นักศึกษาแพทย์ฯปีหนึ่งที่ยอมเรียนคณะที่ไม่อยากเรียนเพื่อจะได้มีชีวิตอิสระ เขาออกมาอยู่ข้างนอกแต่ต้องรับเงื่อนไขว่าในหนึ่งปีแรกจะต้องอยู่หอที่ทางบ้านหาให้เท่านั้น และต้องอยู่ให้ครบหนึ่งปีถึงจะย้ายได้ไม่งั้นต้องกลับมาอยู่ที่บ้าน เพลิง นักศึกษาวิศวะฯปีหนึ่งที่สอบติดมหาวิทยาลัยดังที่กรุงเทพฯเลยต้องเดินทางจากภาคใต้เพื่อมาเรียน โดยเขาเลือกที่จะอยู่หอมากกว่าบ้านของตัวเองเพราะเบื่อชีวิตที่มีคนคอยติดตาม แต่ก็ถูกบังคับให้อยู่หอที่พ่อแม่เลือกให้และห้ามย้ายภายในหนึ่งปี “เชี้ย! ทำไมมีเตียงเดียววะไหนว่าห้องนี้อยู่กันสองคน” กาย สบถทันทีที่เข้ามาแล้วเห็นว่าภายในห้องมีแค่เตียงเดียว แอด... ปึง ตุบ “เกะกะจะยืนขวางตีนกูอีกนานไหม!” เพลิง ที่เพิ่งมาถึงเอ่ยออกมาด้วยคำหยาบคายอย่างไม่สนใจจะทักทายเพื่อนร่วมห้องของตัวเองก่อน และพอเขาเห็นว่าในห้องมีแค่เตียงเดียวก็พ่นคำพูดที่ไม่ต่างจากกายนัก “เชี้ยไรวะทำไมมีเตียงเดียว” “มึงคงเป็นรูมเมทกูใช่ไหม กูมาก่อนงั้นเตียงต้องเป็นของกู” กายรีบบอกโดยใช้สิทธิ์ที่ตัวเองมาถึงก่อนและเขาก็เลือกที่จะใช้คำหยาบกลับไปเช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายพูดกับเขา “ส้นตีน! ฝันไปเถอะ กูไม่ยอมนอนที่อื่นนอกจากเตียงแน่” เพลิงไม่ยอมและสวนกลับอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด “แล้วจะเอาไงกูไม่ชอบนอนกับ คนอื่น” กายพูดอย่างเอาแต่ใจ “กูก็ไม่ชอบ” เพลิงแย้งกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ “งั้นมึงก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วกัน” กายเสนอเพราะคงเป็นทางเดียวที่ทำได้ในตอนนี้ “ทำไมกูต้องทำตามที่มึงบอก!” เพลิงย้อนถามเสียงขุ่น เขารู้สึกไม่สบอารมณ์ที่ถูกสั่งแต่ที่มากกว่านั้นคือเขาไม่สามารถทำได้มากกว่า ทั้งสองมองหน้ากันและรู้ว่าคงไม่มีใครยอมแน่ ๆ ในที่สุดเขาก็พูดออกมาพร้อมกัน “งั้นก็นอนด้วยกัน” ^___^ ***********