คุณเคยรักฉันจริงๆหรือเปล่า ตลอดระยะ 5 ปีที่อยู่ด้วยกันมาคุณเคยรักฉันบ้างไหม เธอจะสามารถอยู่ร่วมกับสามีที่เธอรักต่อไปอีกได้ไหม หากเขามีแต่ความเฉยชา แม้จะมีลูกด้วยกัน ที่เป็นพันธะที่เธอสร้างขึ้นมาเพื่อที่จะดึงให้เขาอยู่ข้างกายเธอตลอดไป แต่เขากลับมองข้ามภรรยาคนนี้ตลอดเวลา “ขอบอกไว้เลยนะ ว่าผมไม่เคยรักคุณ ที่คบกับคุณเพียงแค่อยากเล่นสนุก ผมเห็นคุณทุกข์ทรมาน อยากให้คุณตายทั้งเป็น ผมจะไม่ยอมให้คุณมีความสุขไปตลอดชีวิต” “ทำแบบนั้นไปทำไมคะ มีอะไรก็บอกกันซิ” เธออ้อนวอนเขาด้วยสีหน้าที่น่าสงสาร พยายามเดินไปหาคมกฤตด้วยหยาดน้ำตาที่อาบแก้ม แต่ถึงอย่างนั้นคมกฤตก็ไม่เห็นใจ “ไหนบอกว่าคืนนี้จะมีแต่ความทรงจำที่ดีๆ ละคะ สัญญากันไว้แล้วนิ” พัดชาพยายามดึงแขนสามีของตัวเองให้หันมาสบตากับตัวเอง “สัญญาเหรอ ตอนนี้มันไม่มี แล้วไม่ว่าเมื่อก่อนผมจะสัญญาอะไรกับคุณ ผมจะไม่ทำตามเด็ดขาด” ความเดือดดาลของเขาทวีความรุนแรงมากขึ้น คมกฤตดึงมือพัดชาออกจากแขนของเขา แล้วจงใจบีบข้อมือของเธอ ถลึงตามองเธออย่างดุดัน เอ่ยเสียงอย่างที่เกรี้ยวกราด ถ้อยคำของเขานั้นเปรียบเสมือนมีดที่ฟันฉับลงบนหัวใจเธออย่างรุนแรง “โอ๊ย!! พัดเจ็บนะคะ” ใบหน้าของเธอเหยเกด้วยความเจ็บ พยายามบิดข้อมือเธอให้ออกจากมือใหญ่ของเขา แต่ยิ่งดิ้นเขาก็บีบข้อมือเธอมากขึ้น “อืออ พัดเจ็บจริงๆ ค่ะ ทำไมพี่ถึงเกลียดพัดขนาดนี้ ฮึก เราพูดดีๆ กันไม่ได้เหรอ” เธอร้องไห้ออกมาอย่างไม่ขาดสาย ยิ่งคมกฤตบีบข้อมือเธอมากเท่าไร หัวใจเธอก็เจ็บจนจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ “ยิ่งอยู่ด้วยกัน เดี๋ยวเธอก็จะได้รู้ว่าฉันใจร้ายกับเธออีกมากแค่ไหนพัดชา” เขาปล่อยข้อมือพัดชา จ้องมองเธอด้วยสายตาเจ็บแค้น ฉีกมุมปากยิ้มอย่างเย็นชา หมุนร่างหนีออกจากห้องหอที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่ออยู่กับเธอ หรือพูดง่ายๆ ก็คือกรงขังสำหรับเธอนั้นเอง พัดชาร่วงทรุดลงอย่างคนที่หมดแรง เธอร้องไห้สะอื้นจนตัวสั่นเทิ้ม ดวงตากลมโตมีที่แต่น้ำตา พวงแก้มเปราะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาที่รินออกมาอย่างไม่ขาดสาย มือทั้งสองข้างขยุ้มปลายกระโปรงชุดแต่งงานจนแน่น เธอรอคมกฤตทั้งคืน ไม่ยอมถอดแม้กระทั่งชุดแต่งงาน เธอรอแล้วรอเล่าหวังว่าเขาจะกลับมา