🏆 Temmuz ayı süpernova birincisi 🏆 Defne, “Siz kimsiniz?” derken gerilmişti. “Necmettin,” dedi adam. Bir sandalye çekip kızın karşısına yerleşti. Onu eleştiren gözlerle tepeden tırnağa süzerken yüzünde tiksinmiş gibi bir ifade vardı ve bunu saklama gereği bile duymuyordu. Defne, adamın bakışlarından rahatsız olarak oturuşunu dikleştirdi. Saçını alışkanlıkla kulağının ardına itti. “Sizi tanımıyorum,” diyerek adama üstten bir bakış attı. “Oturmanızı da söylemedim. Lütfen masamdan kalkın.” “Beni değil, sen kardeşimi tanıyorsun,” dedi adam. Sesi sert ve soğuktu. “Senin yüzünden sakat kalan kardeşimi!” derken cümlesinden nefret akıyordu. Defne gerilip kuzeninin son birkaç aydır onu koruması için yanına koyduğu Mehmet’in de oturduğu üç korumanın oturduğu yan masaya baktığında “Yazık olur, tavsiye etmem,” diyerek hafifçe güldü. Defne, bakışlarını adama çevirirken “Olanların benimle alakası yok,” diyerek saçını bir kez daha arkaya attı. “Kazaydı. Aracı da Murat kullanıyordu!” Adam, “Kardeşim öyle söylemiyor. Kazadan önce birlikteymişsiniz, ki ben de öyle biliyorum. Evlenmeyi düşünüyormuşsunuz. Ki biz ailecek seni istemeye hazırlanıyorduk… Ayrıldığınızı da duymadık… Şimdi kardeşim sakat kaldı, senin yüzünden yürüyemiyor diye onu terk edeceksin; hayatına devam edeceksin, o da senin yasını tutacak öyle mi?” diyerek başını sağa sola salladı. Defne, hala kahve fincanını tutan parmağını gevşemeye zorlarken kaşlarını çattı. “Öyle değil!” dedi panikle. “Ben onunla bir kez görüştüm, onda da kaza yaptık işte… Ne aşkı, ne evlenmesi Necmettin Bey!” dedi. Sesi de eli gibi titremese iyi olabilirdi ama adamın bakışlarında da Murat’ın dediği şeylerden de bir şeyler döndüğünü anlamıştı. Necmettin, kızın korktuğunu fark edince taktik değiştirdi. “Kardeşimi onu sevmeyen biriyle evlenmeye zorlamaya gelmedim elbette,” diyerek hafifçe gülümsedi. “Sadece kazadan sonra neden arayıp sormadığınızı, neden bir kez olsun durumunu merak etmediğinizi merak ettim. Hem de bu kaza sizinleyken, sizin yüzünüzden olmuşken…” Defne, adama kardeşin beni taciz etti, ben de korkup panikledim diyemediği için yutkundu. Murat’ı, unutmak istediği o geceyi düşünürken kasıldı. Adamın ne ismini ne de olanları bir daha hatırlamak istemiyordu. Aradan altı ay geçmişti, Murat’ın iyileştiğini duymuştu. Onu çoktan unuttuğunu, başkasına taktığını var sayarak, evden çıkmış, insan içine çıkmaya bile başlamıştı ama yanılmıştı. Murat iyileşmemişti. Ona olan takıntısından da vazgeçmemişti. Tüm olanlardan da kendisini suçluyordu. Karşısındaki adama bakarken onu konuşarak ikna edemeyeceğinin farkındaydı. Ne yapacağını bilemeyerek saçını yeniden kulağının ardına ittirdi. “Onu merak ettim,” dedi sonunda. “Sorduğumda iyi olduğunu söylemişlerdi. Ben de beni unuttuğunu, hayatına devam ettiğini düşündüm… Hayatında çok fazla kadın vardı, yenilerini almakta zorluk çekmemiştir demiştim,” diyerek adamın kıstığı gözlerine bakarken bir kez daha yutkundu. “Ciddiyim, onu istememe nedenim de buydu. Kazadan önce bundan bahsediyorduk. Benimle olmaya karar verdiğinde, o kadar çok kadınla görüşüyormuş ki bazılarından ayrılmayı unutmuş!” dedi. Unutmuş kelimesini adamın önüne servis eder gibi iki avucunu açıp uzatarak söylemişti. Necmettin bu safsatalarla ilgilenmiyordu. İlgilendiği şey hayattan soğumuş, neşesini, hayat enerjisini kaybetmiş, evden bile çıkmayan kardeşiydi. Doktor onun fiziksel bir sorunu olmadığını söylemişti. Sorun psikolojikti. Kardeşine moral gerekiyordu. Bu moralin kaynağı da karşısında, tıpkı kardeşinin dediği gibi pembe bluz ve beyaz pantolonuyla oturan, takma tırnaklı, saçları da yüzü gibi boya içinde olan kızdı. “Kardeşimi görmeye geleceksin,” dedi sert bir şekilde. “Geldiğinde güler yüzlü olacaksın. Ona deli gibi aşık olacaksın. Onsuz nefes alamadığını söyleyeceksin. Yanına gitmek istediğini ama Ali’nin engel olduğunu falan zırvalayacaksın. Aşık kız, beni anlıyor musun?” Defne, “Bunu neden yapacağım?” dedi. Korkmasına rağmen kahve gözlerini adamın yüzünden çekmemişti. Belki gözlerinin içine bakamıyordu ama başını da eğmemişti. Necmettin, “Gelmezsen, dediklerimden birini bile yapmazsan, aileni siler atarım. Bir kişiyi bile hayatta bırakmam. Kimse de benden hesap soramaz,” dedi.

Meliha, artık kader denilen bu saçmalığa daha fazla dayanamıyordu. Babasının katili olan adamın kızı, eziyetine daha fazla dayanamadığı için bir gece evden kaçıp kardeşine sığınmıştı. Sonrasında ağalarla birlikte kapılarına gelen adamlar, kızlarını geri alamayacaklarını fark edince kardeşine kaçan Katre'ye karşılık bir sürü talepte bulunmuş, son olarak da ailesinden kaçan Katre'nin yerine koyacakları, hayatını kaydıracakları bir kız istemişlerdi. İki kız kardeşi zaten küçüktü. Diğer kız kardeşinin sözlü olduğunu söylemişlerdi. Adamlar ona göz diktiğinde kardeşi Ozan, ağalardan birisi olan Kartal’ı gözüne kestirmişti. "Meliha, o boşta değil mi? Onu verebilirsiniz!" dediklerinde "Onu da birine söz verdik," diyerek anlaması için Kartal'ın delici, siyah gözlerine bakmıştı. Kartal da Ozan'ı bozmamak için kızı isteyeceklerini, sözlüsü sayıldığını söylemişti. O zamana kadar ne Meliha Kartal ismini duymuştu ne de Kartal kızı fark etmişti.

Zengin ve köklü bir ailenin oğlu olan Afşin Ateş, babasıyla düştüğü bir anlaşmazlık sonucunda evi terk ederek askeri okula gider. Mezun olduktan sonra araları düzelse de mesleğinden vazgeçmez, kendinden ödün vermez. Bu yüzden babasıyla da babasının sözünden çıkmayan amcalarıyla da kardeşleriyle pek iyi anlaşamaz. Çilem Yılmaz, deli gibi aşık olduğu adam tarafından terk edilmesine rağmen onu sevmekten vazgeçmemiştir ama artık ondan deli gibi de nefret etmektedir... Kuzeninin düğünü için gittikleri Kahramanmaraş'ta eski sevgilisi nispet yapar gibi kolunda sözlüsüyle piyasaya çıkınca çocukça bir hata yapar. Düğüne gelen askerlerden biriyle muhabbete başlar... Ama bu muhabbet hayatı boyunca pişmanlığını taşıyacağı bir şekilde sonuçlanır. Afşin ile Çilem'in yolu, birkaç yıl sonra askeriyede kesişir... Afşin, Çilem'in hayatını alt üst etmiş olmasına rağmen karşı karşıya geldiklerinde kızı hatırlamaz bile...

Mafyanın Karısı ile başlayan serinin yan kitabıdır! Efsun, o gece konağın en tenha odasında, işlemeli beyaz duvarlara bakarak sessizce oturuyordu. Bader’le nikâhları kıyılmış, ailesi büyük bir gururla kızlarını Başaran ailesine gelin vermişti. Ama Efsun, bu gururun neye benzediğini hiç bilmiyordu. Kına, lüks bir otelde yapılmıştı. Gümüş aynalar, kristal avizeler, duvar boyunca dizilmiş gül yaprakları... Hepsi süslenmiş bir sessizliğin içindeydi onun için. Kimse onun ellerinin titrediğini, gözlerinin boşluğa daldığını fark etmemişti. O gece, nikâhtan sonra konağa götürüldü. Bader, geniş yatak odasının kapısını sertçe kapatmıştı. “Soyun,” dedi kısa ve net bir sesle. Efsun, olduğu yerde kalakaldı. “Soyun dedim. Ne öyle bakıyorsun?” Ellerini titreyerek elbisesinin düğmelerine götürdü. İçindeki korku sesini boğuyordu. Parmaklarıyla ağır ağır düğmeleri çözdü. Gelinliğin kol ağızları sıyrıldığında, teni ürperdi. En sonunda iç çamaşırlarıyla kalakaldı. Bader yaklaşıp onu bir anda sertçe yatağa itti. Efsun’un bedeni yatağın kenarına çarptı. Bader hiçbir şey demeden üzerine eğildi. Yüzü buruşmuş, bakışlarında tiksinti vardı. Ellerini Efsun’un vücudunda gezdirmeye çalıştı ama bedeni karşılık vermiyordu. Bir süre kıpırdamadan, sert ve boğuk nefeslerle öylece durdu. Sonra hızla uzaklaştı. Ayağa kalkıp sırtını döndü. Sinirle saçlarını geriye itti. “Seninle ne yapayım ben ha?!” diye bağırdı. “Donuk donuk bakıyorsun, buz gibi yatıyorsun! Hangi erkek tiksinmesin?!” Efsun korkuyla yorganın ucunu üzerine çekti. Ağlamaya başladı. Bader hızla geri döndü, yanına gelip bir tokat attı. Ardından bileklerinden tutup yataktan aşağıya itti. “Defol buradan! Ağlama lan! Ağlayarak mı kadın oluyorsun?!” Efsun yere düştüğünde acıyla inledi. Yüzü yanmıştı. Dizleri yere çarpınca morardı. Halının üzerine kapanarak ağlamaya devam etti. Bader arkasına bile bakmadan banyoya geçti.

Beni kendine çekti. Yüzüme yaklaşıp konuşmaya başladığında ilk kez sesini duydum. Ses tonu gayet hoştu. Yani kötü değildi. "Ben öyle şey yapar mıyım?" deyip dudağıma yapıştı. Hırsız var millet! Namusum elden gidiyor, ilk öpücüğümü çaldılar! "Mal herif! Lan bu ne, bıraksana." Dudağımı ısırdı bir de. "Bu iki mal gitsin ben de sana koy gitsin yapacağım az bekle." İçimden saydırırken tepkisiz duruyordum. Beş dakikadır öpüyordu beni. Bu mallar da bir gideyim demiyor, izliyorlardı. En son başımı çektim zorla. Nefes nefese izleyicilere dönüp “gitsenize artık işimiz var!” dedim. Daha konuşmam biterken Selim bir daha yapıştı dudağıma. Dilini de ağzıma sokup iyice çekti kendine. Ama ben bunu gebertirim. Diğer tarafa dönüş biletim olduğunu bilsem de gebertirim. Hayvana bak. Yıllardır bu anı mı bekliyordun? Boş bakışlı mavi göz ve dört yüz dört sevgilisi sonunda tartışarak gitti. Onlar kapıdan çıkar çıkmaz kendimi hemen Selim'in kollarından çektim. Yüzünden uzaklaşıp kaldırdığım yumruğu direkt yüzüne gömdüm. Ben senin bildiğin maymunlardan değilim. Pisliğe bak, ayak üstü beni götürecekti. Zaten ilk öpücüğüm gitti, ikincisi de. Bir de namusum gidecekti elden. Kendimi birden çektiğim için şaşırdı. Baştan aşağıya bana bakmaya başladı. Atomlarıma ve DNA sarmalıma kadar baktı desem yeri var. Yani görebilse o kadar inceleyecekti. Rahatsız olduğumu belirten bir ses tonuyla "Tuz var mı sende?" dedim. Dediklerimi duymamış olabileceğini düşündüğüm için sesimi biraz daha yükseltip saçma bahanemi sundum önüne. "Evde tuz kalmamış, mısır da tuzsuz yenmiyor." dedim bu sefer. Açıklamam isteğimden de saçmaydı. "Tuz?" dedi robot gibi dudakları. Beni süzerken ne dediğinin farkında olduğunu pek sanmıyorum.

"Bakireysen canın yanar, değilsen o kadar yanmaz." dedikten sonra sertçe kızın belini kavradı. "Şimdi sikilmek istemiyorsan zoru oynama! Zoru oynadıkça daha çok sertleşiyor." *** Katre, gece evden kaçıp Ozan Avan'ın kapısına gelir. Annesini öldüren, kendisini ise yaşlı bir arkadaşına satan tacizci babasını öldürmesi karşılığında istediği her şeyi yapmaya razıdır. Ozan'ın ise bambaşka planları vardır. Kızla birlikte olduktan sonra babasının kapısına atacak, hem adamı hem de kızı tüm şehre rezil edecektir. Çünkü Katre'nin babası, kanıtlayamamış olsa da babasını öldürmüştür. Ama işler umduğu gibi gitmez... Kendini dokunamadığı, öpemediği, bu yaralı kızla evli bulur...

+18 Yetişkin içeriktir. Kızın ensesini tutmuştu. Sıcaklığı kıza acı veriyordu. Bu sıcaklık, genç kızın dayanamayacağı bir şey değildi. Artık çok daha güçlü ve dokunuşlarına dayanıklıydı. Sözleşmeyi imzalarken söz verdiği gibi yakınında kalabilirdi. Kız beklemeden ona uzandı. Buzdan parmakları üzerinde yükselip beline tutundu ve yüzünü ona yaklaştırdı. “Bir hizmetkarın işi budur değil mi? Efendisini memnun etmek?” diye mırıldandı. Adamı isteyip istemediğini bilmiyordu. Görev bilinciyle hareket ediyordu. Bunun iyi bir fikir olup olmamasıyla da ilgili değildi. Daha önce kimseyi öpmemişti, daha sonra da öpecek kadar sakin bir şekilde yaklaşabileceğinden emin değildi. Adamın sıcak nefesini, kokusunu içine çekerken yeniden yutkundu. Bu onun ilk ve son şansıydı. Merak ediyordu. Bir öpücük. Küçük bir öpücük… Adamın gözlerine bakarken içten içe sürekli aynı şeyi tekrar edip duruyordu. Adamı ne kadar öpmek istediğini, ona dokunması gerektiğini, ihtiyacı olduğunu… Hissettiklerini, düşüncelerini okuyabildiğini biliyordu. Cevap olumsuz olsaydı, efendisi onu çoktan uzaklaştırmış olurdu. Bir hizmetkarı, bir canavarı öpmek… Ba’al ondan tiksiniyorsa şimdi odanın bir köşesine fırlatabilirdi. Genç kız buna üzülmezdi. Belki de üzülürdü. Tüm hisleri karmakarışıktı. İstekleri anbean değişip duruyordu. Adam yapmadı. Uzun parmakları kızın çenesini daha güçlü bir şekilde kavradı. Eğilmek yerine kızın parmak uçlarında yükselmesine izin verdi. Onun dokunuşuna dayanabildiğini anladığında biçimli dudakları keyifle kıvrıldı. Binlerce günaha ortak olmuş dudakları yeni bir günahı daha tatmak için, kızın buz dudaklarının tadına bakmak için yaklaştı. Hiç acelesi yokmuş gibi ağır ağır yaklaştı ve sonunda dudakları buluştu. Genç kız, hissettiği fiziksel acıya ilave olan yeni acıyla ilk an kasıldı. Yanıyordu, eriyordu. Alevleri yeni sözmüş bir közle temas ediyordu. Hiç kimse yanarken böyle bir keyif almazdı. Genç kız hissettiği hazda boğuluyordu. Adamın dolgun, biçimli dudaklarına temas eden dudaklarının içinde uyandırdığı hislerle boğuluyordu. İçine dolan sıcak havayla tüm hücrelerinin yandığını, duygularının tutuştuğunu hissediyor ve anlamaya çalışıyordu. Neler hissettiğini, adamın dokunuşunun yarattığı etkiyi çözmeye çalışırken elleri adamın dövmeleri üzerinde gezindi. Kalbinin üzerinde durdu. Parmakları göğsüne dokunmak için kıvrılırken gözlerini kapamıştı. Hevesle, daha fazlasını almak için baskı yapan o güzel dudaklara daha çok temas etmek için kıvrıldı. Dudaklarını oynattı. Tam olarak neler hissettiğini kavrayamadan önce adam geri çekildi. Şaşıran genç kız adamın zindan karası gözlerine baktı. Hiçbir kadın onun cazibesine direnecek kadar güçlü değildi. Kendisi bile. Artık bir kadındı ve ondan ne kadar uzak durmaya çalışırsa çalışsın başarılı olamayacağını biliyordu. Korkunç gerçeği fark edip bir adım geri çekildi. Canavar’a esir olmaktan kurtulmak için ona sığınmıştı. Artık onun esiriydi. Hayatını yaşamak istemişti fakat artık bir hayatı yoktu. Tüm hayatı ona aitti. Ellerini çıplak göbeğinin üzerinden beline doladı. Derin nefesler alarak sakinleşmeye, kafasını toplamaya çalıştı. “O kadar kötü müydü?” derken adama bakmamak için bakışlarını ayaklarına çevirdi. Sesi bile daha olgun, daha çekiciydi artık. Ona göre yaşanan şey kötü değildi. Garip hissediyordu ama kötü… Asla. Ruhunu şeytana satmıştı. Şimdi de bedenini sunmak istiyordu. Fantastik

BİR BERDEL HİKAYESİ. Aslen Mardinli olan Güzide, İstanbul'da okumaktadır. Tıp son sınıf öğrencisidir. Bir gün ailesi tarafından eve çağrılır. Abisi Aptullah evleniyordur... Bilmediği şey ise abisinin bir kız kaçırdığıdır. Aynı dönemde kuzeni de bir başkasının kızını kaçırmıştır. Şimdi önünde iki seçenek vardır. Ya abisi yüzünden berdel'e kurban gidecektir ya da kuzeni... O da okuldan tanıdığı Ersin'i tercih eder. Ersin'den bir dönem hoşlanmıştır ama adamın gay olduğunu öğrenince bu aşktan vazgeçmiştir. Ersin ise Güzide'yi henüz birinci sınıftayken görüp aşık olmuştur. Başta kız nişanlı diye uzak durmuş, sonra başkasına aşık olduğunu düşünmüştür... Aralarında anlaşıp göstermelik bir evlilik yaparlar.... Ne Güzide başkasına aşıktır ne de Ersin bir gaydir....

Kız, adam için neler yapabilirdi? Adam, kız için ne kadar sabırlı olabilirdi? Yakışıklı oyuncu Aren MADRAN, Armina'yı ilk gördüğünde onun da diğer kızlar gibi kendisinden hoşlandığına oldukça emindi. Zor kızı oynadığını düşünerek, Armina'yı öptüğünde Armina'dan yediği tokat sonrası ise yüzü görülmeye değerdi. Armina, belasını bulmuştu! Peki ya Aren?

+18!!! Beyaz dişlerini göstererek gülümsediğinde kendi düşüncelerim aklımda kalıcı hasar oluştuğunun en büyük kanıtıydı. ''Dişlerimi öpmek istiyorsun ha?'' diyen Phill, ufak keskin bir kahkaha attıktan sonra dudağını dudağıma yapıştırdı. Dili ağzımın içinde dolanıp en sonunda dilimle buluştuğunda hissettiğim şey kesinlikle acı değildi. Zevkten ölünüyorsa şimdiden çiçekleri hazırlayın... Dudaklarını ağzımdan çekmeden beni yere uzattığında yüzünü avuçlayan ellerimden kurtuldu. Boynuma doğru kaydığında başımı yana çevirip öpmesi için ona sunduğum fırsatı es geçti. Dudakları göğsümde gezinmeye başladığında dudağımı ısırıp sesimi çıkartmamaya çalışsam da elleri ve dili de devreye girdiğinde pek de başarılı olamamıştım. Kalbimin deli çırpınışlarına güzel kokusunun hiç faydası olmuyordu. Derin bir nefes aldığımda bal kokusunun içime dolup taştığı dakikalar başladı tekrar. Her nefesimde kokusu içime doluyor beni fena halde sarhoş ediyordu. Ellerinin değip geçtiği her yeri diliyle dolaşıyor ufak ısırıklarla içimde dolanan kanın akışını bozuyordu. Tüm kanımın yön değiştirip ona doğru yol almaya başladığını hissedebiliyordum. Yıllarca ondan uzak kalmama sebep olan lanet inadıma küfürler ediyordum. ''Bebeğim?'' diyen Phill, bana yaptığı zevkli işkenceye mola vermiş yanan gözlerini benimkilere çevirmişti. Onun gözlerinde kendi gözlerimi gördüğümde dudağım kıvrıldı. İlk defa onun gözlerinde yanmıştım, ilk defa onun dudaklarıyla kavrulmuştum, şimdi onun ellerinde dağılıp buharlaşıyordum. Duyularım fena damıtılmıştı. Olabilecek en sek haliyle masaya konmuş sarhoş etmeyi bekleyen skoç gibiydim. Ona verecek bir cevabım yoktu sadece bana dokunsun istiyordum. ''Tenim tenine değsin, terim terine karışsın, kokusu kokuma bulaşsın istiyorum.'' diye düşünürken dudakları az önceki yerine dönüp kaldığı yerden devam ettiğinde gözlerimi kapadım. Cevabıma gerek duymamıştı çünkü aklımda bağırıyordum resmen ona. ''Dokunsana bana.'' diyordum resmen. Ezberle tenimi. Parmaklarının derimde ezmediği tek bir nokta kalmasın istiyordum. Belim yukarı doğru kıvrılırken göğsüm kendiliğinden ona doğru yükseliyordu. Bir eli ile beni destekleyip göğsümün altına kaymasıyla ağzımdan benim bile anlamadığım birkaç kelime çıktı. ''Efendim?'' Dişimin arasından ''Durma.'' dediğimde kısık gülüşü bile sinirlerimi bozmaya yetmemişti çünkü dudakları göbeğime geçmişti. Diliyle tenimde değdiği her noktada ayrı bir yangın çıkartıp bal kokuşu isini çevreye yayıyordu. Göbeğimde yalayıp emmediği bir yerim kalmayınca belimin yanındaki boşluğa kaydı. Diliyle ve eliyle beni şekillendirmeye devam ederken ellerimi omzuna yerleştirdim. Ben kildim o da en iyisinden bir sanatçı. Elleriyle dağılmış çamuru yeniden şekillendiren bir sanatçı gibi tenimde nazikçe dolaşıyordu. Dilinin tüy gibi dokunuşlarına inat kavrayışı sıkıydı. Parmakları derimde dokunup kavradığı her yeri sahipleniyor ele geçiriyor imzasını atıyor ve başka yerleri fethetmeye gidiyordu. Gözlerimi daha da sıkıp kafamdaki zonklamayı, kulağımdaki uğuldamayı bastırmaya çalışırken dili göbeğim ile bacağım arasındaki çukura indi. Dili ve dudakları çukurda oyalanırken eli oradan daha aşağıya kaydığında panikle elini tutmaya çalıştım ama izin vermedi. Eliyle nazikçe bacaklarımı iki yana itti. Merakla ne yapacağını anlamaya çalışırken bacağımın iç tarafına, bu kadar hassas olduğunda haberim olmayan yere, dudağını yapıştırdı. Dokunuşuyla zaten deli gibi atan kalbim kendine has bir tempoya kavuştu. Atış sesi kulağımda zamanı ileri saran bir saat gibi seri bir şekilde dönüp durmaya başlamıştı. Saat tıklamaları ile karışan sık nefesim ufak öpücükler bırakarak diğer tarafa geçtiğinde kesilir gibi oldu. Dizlerimdeki titremeye şaşırmamıştım. Sadece dizlerim değil tüm vücudum titriyordu sanki. Gördüğüm görüntü ile utancım gün yüzüne çıkarken Phill'in başını ittirmek için elimi saçlarına götürdüm. Saçlarının yumuşak telleri parmaklarımdan kayıyordu. ''Phill,'' dediğimde ağzımdan buhar çıkmamasına şaşırmıştım. Önce yanıyorum diyordum ya... Şimdi buharlaşıyorum. Yıllardır içimdekileri önce dondurmuş sonra taşlaştırmıştım. Dudakları göbeğimden aşağıya kaydığında taştan kabuğum kırılmış, eritilmiş yavaş yavaş buharlaşan bir buz kütlesine dönüştüm. Kendimi bir bağımlı gibi hissetmeye başlamıştım. Önce ufak dozlarla uyuşturucu verilmiş sonrasında aşırı doz için yalvaran bir keş gibi. Dokunuşları aklımı, sinirlerimi uyuşturan en bana özel bir uyuşturucuydu sanki. ''Phill...'' diye yineledim ama cevap vermek yerine bacağımın içinde tutup öptüğü hassas noktayı dişleyip yaladığı için cevap vermedi. ''Yapma.'' derken başını itmeye çalışmam işe yaramadı. Öpülmedik yerim kalmadı derken orayı da öpeceğini düşünmemiştim açıkçası. Dudakları, dili ve elleri ile daha önce es geçtiği yeri esir ederken parmaklarım saçlarını kavradı. +18

Waty 2016 yeni yıl yarışması kazananı 3 bölümlük kısa hikayedir. *** Alora, hayatında hiçbir şey doğru gitmeyen, yalnız yaşayan genç bir kızdır. Bir yıl başı gecesi izlediği televizyon programının etkisinde kalarak sokağa çıkar. Bir dikel tutar.

Kendini bile sevmeyen bir kız, dünyada tek sevdiği şeyi, abisini, öldüren aileden intikam alabilmek için sevmediği ama oldukça güçlü bir mafya ailesinin varisi olan Kerimhan ile evlenemeye razı olur. Kerimhan, ise duygusuz adamın tekidir. O sırada hayatında olan, ailesinin tasvip etmediği bir kızla ilişkisi vardır. Ancak, o kızı bile sevmemektedir. Kübra ile evlenmeyi babası istediği için kabul ediyor gibi görünse de kız ile yalnız kaldıkları her seferinde ona bu işten vazgeçmesi için baskı yapar. Çünkü, hayatındaki kızı sevmese de bebeğini taşıdığı için onu bir kenara atmayacaktır. Ve Kübra, ne ailesinin istediği gibi elit bir kızdır, ne de onun kafasındaki eş modeline uygundur... Kız arkadaşı, babasından aldığı üç kuruş için bebeğini öldürüp onu terk ettiğinde, babasının her zamanki gibi doğru seçimler yaptığına, ileri görüşlü olduğuna bir kez daha ikna olur. Evlenmeyi kabul eder. Ancak bir sorun vardır. Kübra asla istediği gibi hareket etmiyordur. Fazla dik başlıdır. Ve onu her seferinde rezil ediyordur. Evlendikten sonra bu sorunu çözmek, kızı hizaya sokmak için hareket etmeye kararlıdır. Ancak işler hiç de düşündüğü gibi gitmez... Kübra'nın onunla tüm olumsuzluklara rağmen neden inatla evlendiğini, kızla zorla birlikte olduktan sonra fark eder... Şimdi batırdığı yerden toplaması gerekiyordur. Ama nereden başlayacağı hakkında bir fikri yoktur!

Hastaneden çıkana kadar bir bebek sahibi olmak istemediğini düşünüyordu. Adımları taş yolu, artık hızlanmış olan yağmurun damlaları ise yanaklarını döverken aklında dolaşan tek düşünce vardı: o da asla bir ailesinin olamayacağıydı. Kulaklarında tekrar tekrar duyduğu ses ise "Bir an önce hamile kalmayı denemenizi öneririm!" diyordu. Sese kulak verebilecek bir durumda değildi; işten kovulmuştu, bir bebeğin sorumluluğunu alacak kişilikte olmamasının yanında, artık maddi gücü de elverişli değildi. Hepsini halletse bile çok büyük bir sorun vardı: Ortada bir baba adayı yoktu!

Burak Karayel, yıllarca babasından nefret etmiş, onun gibi olmamaya yeminli bir oyuncuydu. Babası ölüp de tüm işler ona kaldığında adamın pis işlerinden uzak durmak için denediği her şey sonuçsuz kaldı. Babası ona sadece bir isim ve para bırakmamıştı. Pek çok düşman da bırakmıştı... Kız kardeşi ve sevdiklerini korumak için Karayel'in oğlu olmaktan, onun yolunda ilerlemekten başka çıkar yol bulamadı... Büyük mafya liderlerine kafa tutmak ve hayatta çalışmak için sevdiği kızı korumanın tek yolunun onu kendinden uzak tutmak olduğunu düşünme hatasına düştü... Birlikte oldukları gece kız kardeşine yapılan bir saldırı, bu fikri destekliyordu. O da, hiç istemese bile, sevdiği kızı hayatından çıkarttı. Bunu yaparken o gecenin sonuçları olduğundan, kızın hayatından tamamen çıkacağından habersizdi. Püren, abisi ile birlikte, kimseye bir şey söylemeden yurt dışına çıkmış, bir daha onu aramamış, sormamış, resmen kayıplara karışmıştı... Yıllar sonra döndüğünde, büyümüş, güzelleşmiş ve yanında birini de getirmişti. Kızını... Ve onu korumaya çalıştığı hayatın tam ortasındaydı! Peşinde onunla evlenmek isteyen büyük bir İtalyan Mafyası vardı.

Üvey babasının tacizlerinden bıkmış olan Gümüş, 18 yaşına girmeyi beklemektedir. Kaçabilmek için sürekli çalışıyor, para biriktiriyordur. Bir gece, şarkı söylemek için gittiği bir partide eskort sanılarak odaya kilitlenir. Gözlerini açtığında, kendini bir adamın kollarında bulur. Adam onu eskort sanmaktadır. Ve buna inanması için haklı bir nedeni vardır. Antalya'dan başlayıp Adana'da devam eden bir aşk hikayesi....

“Kuzenim yerine benimle evlenmeni istiyorum.” Burçin ayaklanıp herkesin onlara bakmasına neden olan bir çığlık attı. “Sen ne saçmalıyorsun Eylem!” “Neden sizinle evleneyim?” dedi Emir Ali. Burçin savaşı kazanmıştı. Rahatlamış bir nefes alarak kuzenine bakarken o samimiyetsiz gülümsemelerinden birini maske edinmişti. “Yalnız görüşebilirsek size neyin daha iyi olduğunu gösterebilirim!” dedi Eylem. Emir Ali, ayaklanan kızın peşi sıra ayağa kalktı. “Ne saçmalıyorsunuz siz!” diye çığlık atan kızı görmezden geldi. Kolunu Eylem’in beline dolayarak onu çıkışa doğru yönlendirdi. Peşlerinden gelmeye çalışan Burçin, herkes onları izlediği için çaresizlik içinde yerinde kalakalmıştı. *** Annesi ve babası öldükten sonra büyük bir mafya olan amcasının evinde yaşayan Eylem, yengesi tarafından türlü işkencelere tabi tutulmuş, her zaman ezilmiş buna rağmen ayakları üzerinde durmayı başarmış bir kızdır. Bir gün nişanlısı ile amcasının kızının birlikte olduğunu öğrenir. Üstelik nişanlısı onu mafya içinde yükselmek için sadece bir basamak olarak kullanmak istiyordur. O gün kararını verir. Nişanı bozar ve kuzeninin evlenmeyi düşündüğü düşman ailenin oğlunun karşısına çıkar! Kuzeni yerine kendisi ile evlenmesini ister...

BİR BERDEL HİKAYESİ Aslen Mardinli olan Güzide, İstanbul'da okumaktadır. Tıp son sınıf öğrencisidir. Bir gün ailesi tarafından eve çağrılır. Abisi Aptullah evleniyordur... Bilmediği şey ise abisinin bir kız kaçırdığıdır. Aynı dönemde kuzeni de bir başkasının kızını kaçırmıştır. Şimdi önünde iki seçenek vardır. Ya abisi yüzünden berdel'e kurban gidecektir ya da kuzeni... O da okuldan tanıdığı Ersin'i tercih eder. Ersin'den bir dönem hoşlanmıştır ama adamın gay olduğunu öğrenince bu aşktan vazgeçmiştir. Ersin ise Güzide'yi henüz birinci sınıftayken görüp aşık olmuştur. Başta kız nişanlı diye uzak durmuş, sonra başkasına aşık olduğunu düşünmüştür... Aralarında anlaşıp göstermelik bir evlilik yaparlar.... Ne Güzide başkasına aşıktır ne de Ersin bir gaydir....

Beş yıldır nişanlı olduğu adam tarafından aldatılan Nehir, gece gittiği kulüpte Ayaz Karakurt ile tanışır ve anında adamın çekimine kapılır. Bilmediği şey ise Ayaz’ın kendi ailesinin peşinde olan, gizli bir devlet çalışanı olduğudur.

Kutunun içinde bir kız vardı! Çırılçıplaktı ve iğrenç durumdaydı. Kir pas içindeydi. Kesin bana yaklaşabilmek için kendisini kutuya koydurmuştu. Ya da biri eşek şakası yapıyordu! Artık alışmıştım kızların saçmalıklarına ama bu hepsinden fazlaydı doğrusu. Kutuya ayağımla ufak bir tekme attığımda hafifçe inlemesi ile kaşlarımı çattım. Sesi acı çekiyor gibiydi. O kadar süre kutuda hareketsiz durunca hem soğuktan hem de çıplak bir şekilde acı çekmesi normaldi. Kendi düşen ağlamaz kızım. "Hadi numara yapmayı bırak, çık kutudan!" Bağırtıma karşılık kız hafifçe inlemekten başka bir şey yapmadığından eğilip parmağımın ucuyla dürtükledim. Uyuya mı kalmıştı ne? Bu ne gamsızlıktır arkadaş. "Kalk kızım, kendine başka bir salak bul.” dedim. Uzun saçları vücudunu birazcık kapatsa da saçlarının örtemediği yerler ortadaydı. Yani kir pas içinde olmayan minik kısmı. Kız tepki vermeyince koluna asıldım. Elimi ona değirmek bile midemin bulanmasına yetmişti. Uzun süre geçeceğini de sanmıyordum. "Kime diyorum ben! Başıma bela mısın?" Fantastik

"Has*tir." Ben ve küfür, küfür ve ben? Ben küfür etmezdim ki. "Bir öpücüğe daha ne dersin." ile başlayan diyalog sınıf tarafından ilgiyle izlenirken yan sıramdaki kız karanlık yerleri görebilmek, erkeğin kim olduğunu çözebilmek adına eğiliyordu. Sanki video da karanlık yerleri izleyiş açısından dolayı göremiyormuş gibi davranıyordu. Aptal kız. En sonunda adamı öptüğümde kızlar romantik bir film izler gibi, "Aaah!" çekerek hüzünle nefes almışlardı. Ben tanımadığım birini mi öpmüştüm? Allah beni kahretsin! Umarım, Youtube'a falan düşmez bu rezil videomuz. "Harbiden, ben kimi öptüm?" derken duyduğum kendi sesimle videoya odaklandım. "Sapık çıktı kurbağa." Ay bir de öptüğüm kurbağanın, prense dönüştüğüne inanmıştım. Ben nasıl bir geri zekâlılık sınırındayım acaba?