สายป่าน ตะวันฉาย

บทนำ ชายหนุ่มรูปงามสูงเกือบๆ 190 เซนติเมตร ใบหน้าของเขาหล่อเหลาราวกับเทพบุตร ไร้ที่ติ และมีเสน่ห์ดึงดูดผู้คนรอบข้างให้หันมองยามที่พบเห็นเขา “ตะวันฉาย” หนุ่มหล่อคนไทยที่มีคนติดตามอินสตราแกรมของเขาอยู่ เกือบล้าน ทั้งสาวน้อยสาวใหญ่ต่างรอคอยว่าเมื่อไหร่เจ้าตัวจะปรากฏตัวที่ไทย กิจกรรมส่วนใหญ่ของเขานั้นเกิดขึ้นที่ฝรั่งเศส เขาโด่งดังมากขึ้น จากการช่วยเพื่อนโปรโมทสินค้าแบรนด์ดัง ทว่าสิ่งที่ทำให้ทั้งสาวไทยและฝรั่งตาน้ำข้าวต้องอกหัก นั่นก็เพราะชายหนุ่มมักจะลงรูปคู่เด็กผู้ชายคนหนึ่ง และทุกคนก็ต่างรับรู้ว่า เด็กคนนั้น คือลูกชายของเขา ทว่าคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวไม่เคยสนใจจะเปิดเผยเลยว่าใครคือแม่ของเด็กน้อยคนนั้น “ปะป๊า น้องพอร์ชตื่นเต้นจังเลยค๊าบ” สองพ่อลูกในตำแหน่งที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาสบนเครื่องบินลำยักษ์ที่กำลังบินกลับมายังประเทศไทยในรอบ 10 ปีของเขาแบบถาวรและเป็นครั้งแรกที่เด็กน้อยมีนามว่า พอร์ช ได้มาสัมผัสประเทศไทย “เดี๋ยวป๊าจะพาน้องพอร์ชไปหาคุณย่านะครับ ท่านรอพวกเราอยู่” 3 เดือนก่อนจะบิน ประธานกรรมการบริหารทั้งสามคนของบริษัท Preem เจ้าของแบรนด์น้ำหอมชื่อดังของฝรั่งเศสกำลังประชุมหารือเกี่ยวกับคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดที่กำลังจะมาถึง ตะวันฉาย เป็นหนึ่งในกรรมการบริหารร่วมกับหุ้นส่วนอีกสองคน ซึ่งเป็นเพื่อนของเขา จางเหลียง นักธุรกิจหนุ่มชาวฮ่องกง และ มาคัส หนุ่มรูปงาม ลูกครึ่งไทย-สเปน ทั้งสามเป็นทั้งเพื่อนและหุ้นส่วนกัน โดยแต่ละคนก็มีความรับผิดชอบอื่นๆ แตกต่างกันออกไป ตะวันฉาย หรือตะวัน บุคคลที่มีงานงอกเพิ่มขึ้นมาให้เขาได้รับผิดชอบอีกอย่างหนึ่ง ขณะที่กำลังประชุมกันอยู่ สายจากต่างประเทศโทรศัพท์เข้ามาหาเขา “ตะวันลูก เมื่อไหร่ลูกจะกลับมาช่วยพ่อเค้าดูแลงานที่ไทยบ้าง” ชมนาง มารดาของเขาโทรมาเกลี้ยกล่อมลูกชายคนเดียวของตระกูลที่ย้ายไปอยู่ฝรั่งเศสเมื่อ 10ปีที่แล้ว จากเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เขานั้นจากบ้านมาเร็วขึ้น “กิจการที่ไทยก็ไปได้ดีนิครับ จะให้ผมกลับไปช่วยอะไรอีก” เขากรอกตาไปมาเมื่อเริ่มเบื่อหน่าย เพราะเเม่ของเขามักจะโทรมากล่อมให้เขากลับประเทศไทย ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบที่นั่นสักเท่าไหร่ จนกระทั่ง 1 เดือนต่อมา เขาได้มีโอกาสกลับไปที่ประเทศไทยเพราะเหตุการณ์สะเทือนใจบางอย่าง เมื่อพ่อของเขากำลังจะจากไปแบบไม่มีวันหวนกลับมา ชายหนุ่มร้องไห้เสียใจที่ไม่กลับมาดูแลท่านก่อนท่านจะจากไป เขากลับมาทันแค่ตอนที่ท่านสั่งเสียบางอย่างกับเขา ก่อนทุกอย่างจะหยุดหมุนเมื่อท่านได้จากโลกใบนี้ไปอย่างไม่มีวันหวนคืน มาถึงวันนี้ที่เขาจะต้องกลับไปที่ประเทศไทยเพื่อทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับคนเป็นพ่อ ซึ่งเพื่อนๆ ของเขาทั้งสองก็ต่างเข้าใจดี และไม่บังคับให้ชายหนุ่มต้องกดดัน เขาจึงจำเป็นต้องทำงานสองประเทศ ตามโอกาสที่มีงานสำคัญ เขาก็ต้องบินกลับไปที่นั่น “ถึงแล้วครับคุณตะวัน” บอดี้การ์ดหนุ่มเปิดประตูรถให้เขาเมื่อเดินทางมาถึงบ้านหลังใหญ่ของครอบครัว เพตรารักษ์ “ร้อนชะมัด เอาร่มมารับน้องพอร์ชด้วย” เด็กน้อยวัย 6 ขวบ นอนหลับอยู่เบาะข้างๆ เขา เด็กน้อยหลับตั้งแต่บนเครื่องจนถึงตอนนี้ก็ยังคงนอนหลับปุ่ยอยู่อย่างนั้น ทำให้เขาต้องอุ้มขึ้นแนบอกเดินนำเหล่าบอดี้การ์ดที่กำลังขนสัมภาระกระเป๋าหลายใบของเขา ทุกสายตามองไปยังหนุ่มหล่อใส่สูทเนี๊ยบอย่างตะวันฉายสิ่งที่โดดเด่นเตะตาสาวน้อยสาวใหญ่ คือหน้าตาอันหล่อเหลาของเขา และการอุ้มลูกน้อยแนบอก ทำเอาคนที่มองมาถึงกับใจสั่นให้กับภาพความอบอุ่นที่เห็น “ตะวัน น้องพอร์ช มาถึงกับแล้ว” คุณหญิงชมนาง กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาต้อนรับลูกชายและหลานชายหัวแก้วหัวแหวน ตามมาด้วยคุณหญิงฉายดาว คุณยายของตะวันฉาย ที่ตอนนี้ท่านอายุ 78 ปีแล้ว แต่ยังแข็งแรงราวกับคนอายุเพิ่งจะ 60 “แม่สวัสดีครับ คุณยายสวัสดีครับ” “ไหว้พระเถอะลูก อ้ะ แล้วนั่น เจ้าเด็กน้อยหลับหรือไง” คุณยายฉายดาวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเหลนตัวน้อยหลับปุ๋ยบนบ่าแกร่งของผู้เป็นพ่อ “บ้านของลูกแม่ให้คนเตรียมทำความสะอาดไว้แล้ว ให้เด็กๆ เอาของไปเก็บที่นั่นเถอะ” ตะวันฉายพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะสั่งลูกน้องคนสนิทให้เอาของไปเก็บเอาไว้ที่บ้านหลังใหญ่อีกหลัง ที่อยู่ในรั้วเดียวกัน “เพิ่งมาถึงเหนื่อย เจ้าก็พาลูกไปพักเสีย เดี๋ยวเย็นๆ เราค่อยมาทานข้าวกัน” “ได้ครับงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” เพล้ง!!! เสียงแจกันตกแตกจาบ้านข้างๆ ขณะที่เขานั้นเดินไปยังบ้านหลังใหญ่ของตัวเอง ปรากฏร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่เหมือนเขาจะคุ้นๆ ว่าเคยเจอเธอคนนี้ที่ไหน ข้างๆ รั้วหลังใหญ่ของเขา คือบ้านเด็กกำพร้าที่แม่ของเขาเป็นคนอุปถัมภ์ “คนนั้นใคร” ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหันไปถามแม่บ้านที่เดินถือของเขามา “คุณสายป่านไงคะ คุณตะวัน จำเธอได้ใช่มั้ย” “...” “ยัยสายป่าน เด็กผู้หญิงหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ตอนนั้นนะหรอ” เขาพูดกับตัวเองขณะที่กำลังยืนมองผู้หญิงคนหนึ่งจากทางหน้าต่าง ผู้หญิงคนนี้ คนที่เคยเป็นเจ้าสาวของเขา… “โตขึ้นขนาดนี้แล้ว?”