ไม่มีนิยามของคำว่ารัก ภาค 2

เรื่อง: ไม่มีนิยามของคำว่ารัก ภาค2 ตอนที่.1 ลูกชายคนใหม่ โดย: srikarin2489 ร่างสูงโปร่งของอโรชาอยู่ในชุดสูทแบบไม่เป็นทางการ อย่างที่เรียกว่า บิสเน็ส แคชชวล เสื้อสูทสีเข้มทับเสื้อสีขาวข้างใน กางเกงสีเทาอ่อนรองเท้าคัชชูสีเดียวกับเสื้อสูท ท่วงท่าการเดินดูสง่าภูมิฐาน เดินมาตามโถงทางเดินในตัวตึกหลังใหญ่ของโรงพยาบาลสองฝั่งเต็มไปด้วยร้านค้า ทั้งร้านสะดวกซื้อ ร้านขนมเบเกอรี่ ร้านกาแฟรวมทั้งร้านรับแลกเปลี่ยนเงินของ สกุลเงินต่าง ๆ เป็นเวลาพักเที่ยงจึงมีลูกค้ามาซื้อของตามร้านต่าง ๆ หนาตา เดินผ่านร้านเบเกอรี่ได้กลิ่นหอมของขนมอบจนชวนหิวมีลูกค้ายืนเลือกซื้อกันคึกคัก แต่บรรยากาศไม่แออัดพลุกพล่านวุ่นวาย เหมือนโรงพยาบาลรัฐ ดูไปแล้วเหมือนอยู่ในศูนย์การค้า ลดานั่งรออยู่ในร้านกาแฟ เป็นร้านใหญ่พอสมควร มีที่สำหรับให้ลูกค้านั่งหลายที่ ลูกค้าเข้าร้านไม่ได้ขาดทั้งลูกค้าของทางโรงพยาบาลและบุคลากรของโรงพยาบาล กลิ่นหอมของกาแฟเชิญชวนให้คอกาแฟ ต้องแวะเวียนเข้ามาตลอด ลดามองดูร่างสูงโปร่งด้วยรอยยิ้มละมุน อายุที่มากขึ้นแต่ไม่สามารถทำอะไรอโรชาได้ ยังดูดีสวยคมปนเท่มีสง่าราศีน่ายำเกรง สมกับตำแหน่งผู้บริหาร อโรชาแวะสั่งขนมกับเครื่องดื่มให้ตัวเอง ก่อนเดินมาหาคนนั่งรออยู่ “รอนานมั้ยฝ้าย” ถามออกพร้อมเลื่อนเก้าอี้ออก นั่งลงตรงข้าม “ฝ้ายมาถึงสักสิบนาทีได้ค่ะ” “ตอนแรกพี่ตั้งใจจะชวนฝ้ายไปทานข้าวข้างนอก แต่มีประชุมด่วนเข้ามา กว่าจะประชุมเสร็จเลยต้องชวนฝ้ายมาที่นี่แทน บนชั้นสองมีร้านอาหารนะ เรานั่งคุยกันก่อนสักครู่ค่อยขึ้นไป ตอนนี้ลูกค้าในร้านค่อนข้างเยอะ ฝ้ายหิวหรือยัง” “ยังค่ะ แค่กาแฟกับขนมน่าจะอิ่มแล้วนะคะพี่อุ้ม ไม่ต้องขึ้นไปร้านอาหารก็ได้ค่ะ” “ไม่ได้ พี่ตั้งใจจะเลี้ยงข้าวฝ้าย ร้านอาหารในโรงพยาบาลเรา มีเมนูที่เป็นซิกเนเจอร์หลายอย่าง อยากให้ฝ้ายลองทาน หรือจะไปร้านอาหารด้านหน้าโรงพยาบาล อร่อยทุกร้านพี่เป็นลูกค้าประจำ ไม่ได้ลงไปทานจะสั่งขึ้นมาทาน ยิ้มอะไรฝ้าย” อโรชาเห็นคู่สนทนามองแล้วอมยิ้ม ตาทอประกายสดใส “พี่อุ้มดูช่างพูดขึ้นเยอะเลยค่ะ ตอนเราเรียนมัธยมพี่อุ้มพูดน้อยยิ้มน้อย ตอนเรายังไม่สนิทกันเห็นทีไรหน้านิ่งตลอด ตอนพี่อุ้มเป็นประธานนักเรียน วันไหนเป็นเวรมายืนตรงประตูทางเข้าโรงเรียน คอยตักเตือนคนที่แต่งตัวผิดระเบียบ ทุกคนเกรงกลัวพี่อุ้มพอๆกับกลัวคุณครู เวลาลงแข่งบาสหน้านิ่งไม่ชอบยิ้ม จนสาว ๆ ร้องขอให้ยิ้มถึงจะยิ้มบ้าง ทั้งที่พี่อุ้มยิ้มแล้วมีเสน่ห์แต่ไม่ค่อยยิ้ม นาน ๆเผลอยิ้มทีสาว ๆ แทบใจละลาย จนมีคนแอบตั้งฉายาให้ว่าพี่อุ้มเสือยิ้มยาก เพื่อนฝ้ายแอบปลื้มพี่อุ้มหลายคน” อโรชาถึงกับหัวเราะเบา ทำท่าเขินกับเรื่องเล่าของลดา “พึ่งรู้นะเนี่ย ว่ามีคนแอบตั้งฉายาให้พี่ พี่ตอนนั้นคงน่าเบื่อมากใช่มั้ย” “ใครว่าคะ นั่นแหละเป็นเสน่ห์ของพี่อุ้ม ทำให้สาวๆ หลายคนแอบชอบ” อโรชาได้แต่ยิ้ม ของที่อโรชาสั่งไว้ถูกนำมาเสิร์ฟ เป็นน้ำผลไม้ปั่นเป็นคนไม่ดื่มกาแฟเช่นเดียวกับลูก แต่อินทิราชอบดื่มชาไทยที่สุด “เข้ามาในนี้ไม่เหมือนอยู่ในโรงพยาบาล ฝ้ายขับรถผ่านบ่อย แต่ไม่ได้แวะเข้ามาเลย ตั้งแต่ฟางรักษาตัวหายหมอไม่นัดอีก ฝ้ายไม่ได้มาที่นี่เลยสองปีกว่าแล้ว” ลดามองดูบรรยากาศภายในโรงพยาบาลที่คุ้นเคย เห็นความเปลี่ยนแปลงเจริญขึ้นทุกครั้งที่ได้เข้ามาสัมผัส ดูทันสมัยหรูหราอยู่เสมอ “ลูกสาวฝ้ายเป็นยังไงบ้าง ได้ข่าวว่ากำลังดังงานเยอะ” “สบายดีค่ะ ก่อนมาหาพี่อุ้มฝ้ายขับรถไปส่งลูกถ่ายงานแถวนี้ ตอนแรกเขาแค่จะลองทำดู เพราะยังไม่ได้ทำงานอย่างอื่น ไป ๆ มา ๆ มีงานเข้ามาเยอะเลยยาว” “ฟางเขาสวยปนน่ารักขึ้นกล้องมาก ไม่แปลกหรอกที่มีงานติดต่อเข้ามาเยอะ เขาสวยดูดีมีเสน่ห์น่าติดตาม ไม่สวยจัดแต่สวยแบบมองได้ไม่รู้เบื่อ บางคนสวยมากแต่ไม่น่าสนใจ มองแป๊บเดียวก็เบื่อตาแล้ว หน้าตาเขาอาจไม่เหมือนฝ้ายมาก แต่ในบางมุมเขาก็ได้ฝ้ายไปโดยเฉพาะตา หน้าออกไทยครึ่งจีนแต่คม ผิวเนียนสวยดูมีสุขภาพดี ผมก็ดูดีผมเขาสวยเหมือนผมฝ้าย เขาได้รับส่วนดี ๆ จากฝ้ายไปเยอะ พี่ได้ดูโฆษณายาสีฟัน ที่ฝ้ายถ่ายคู่กับลูกน่ารักทั้งแม่ทั้งลูกเลย” ลดาได้แต่ยิ้มเมื่ออโรชาเอ่ยชมลูกสาวกับตัวเอง “คุณยายคุณปู่กับคุณย่ามีเชื้อสายจีนปนอยู่ แม้จะไม่จีนร้อยเปอร์เซนต์ หน้าตาลูกหลานเลยออกมาอย่างที่เห็น ส่วนความคมคงได้จากคุณตา คุณพ่อของฝ้ายเป็นหนุ่มไทยหน้าคมท่านหล่อมาก ฝ้ายเคยบอกพี่อุ้มมั้ย ว่าคุณพ่อของฝ้ายเป็นกุมารแพทย์ ส่วนคุณแม่เป็นทันตแพทย์” “มิน่า...เป็นลูกหมอฟันนี่เอง ฝ้ายถึงได้ฟันสวยรวมทั้งฟางด้วย” อโรชา ทำหน้าประหลาดใจ “ช่วงนี้งานพี่ยุ่งมาก เลยไม่ค่อยได้นัดเจอฝ้าย” “หมออินเป็นยังไงบ้างคะ ฝ้ายไม่เจอหมออินนานแล้ว ครั้งล่าสุดที่เจอกัน หลังจากฟางออกจากโรงพยาบาลไม่นาน ฝ้ายเอารถที่ฟางขับมาคืนหมออิน เขาคืนเงินที่ฟางซื้อบิ๊กไบค์ให้ด้วย” “สบายดี ที่พี่นัดเจอฝ้ายวันนี้ พี่อยากให้ฝ้ายเจอกับลูกชายคนใหม่ของพี่” “ลูกชาย” ลดาทวนคำคิ้วขมวดเข้าหากัน มองสบตาคนนั่งตรงข้ามที่ยิ้มชวนสงสัย “พี่อุ้มมีลูกชายด้วยหรือคะ ฝ้ายนึกว่าพี่อุ้มมีลูกคนเดียวคือหมออิน” “พึ่งมีเมื่อไม่นานนี่เอง” บอกด้วยใบหน้ายิ้มๆมีเลศนัย ทำให้ลดาสบตา ตอบด้วยสีหน้าสงสัย “อะไรกันคะพี่อุ้ม เราเจอกันเดือนละครั้งสองครั้งก็ว่าได้ ฝ้ายไม่เคยเห็นพี่อุ้มท้อง แล้วมีลูกชายได้ยังไง” “ไม่ท้องก็มีได้ นั่นไง...เขามาพอดีเลย” ลดาหันไปมองตามสายตาของอโรชา เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งรูปร่างสูงโปร่งหน้าคมดูคุ้นตามาก กำลังเดินตรงเข้ามาหาแล้วมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ลดาแหงนมองใบหน้านั้นตาแทบไม่กะพริบ แปลกใจที่รู้สึกคุ้นเคยทั้งที่ไม่รู้จักกัน “สวัสดีครับคุณน้าฝ้าย” คำทักทายอย่างคุ้นเคย ยิ่งทำให้ลดามองหน้าชายหนุ่ม ที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าอย่างแปลกใจ พยายามนึกว่ารู้จักหรือเปล่า แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก แม้จะรู้สึกคุ้นหน้ามากก็ตาม “ลูกชายคนใหม่ของพี่” อโรชาบอกยิ้ม ๆ ที่เห็นลดาทำหน้าสงสัย เมื่อร่างสูงโปร่งในชุดสครับสีน้ำเงินของแพทย์นั่งลง “หน้าตาดูคุ้นมากเลย คล้ายหมออินมากแต่เป็นผู้ชาย เราเคยเจอกันมาก่อนมั้ย” สองแม่ลูกหันมายิ้มขำให้กัน เมื่อเห็นสีหน้าไม่แน่ใจของลดา ที่พยายาม เพ่งพิศดูด้วยแววตาใช้ความคิดหนัก ถึงกับเอียงซ้ายเอียงขวาดูให้ได้ครบทุกมุม ยิ่งดูยิ่งคุ้นตาและคุ้นความรู้สึก “ดูเขาดี ๆ สิฝ้าย” ลดามองใบหน้ายิ้ม ๆ นั้นด้วยแววตาครุ่นคิด ผมตัดสั้นทรงดรอปคัท โครงหน้าคมเรียวลงมารับกับรูปคาง ใบหน้าได้สัดส่วนบน กลาง ล่าง หน้าผากแบนกว้างโหนกคิ้วชัด คิ้วเข้มหนาตรงทรงต่ำดูชิดกับแนวดวงตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งปลายเชิดกำลังสวย ปลายกลมมนมีฮัมพ์เล็กน้อย ได้สัดส่วนกับใบหน้า เหนือริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อเป็นไรหนวดเขียวจาง ๆ รวมทั้งแนวเคราและปลายคาง รอยยิ้มแววตาเป็นประกายสดใสนั้นคุ้นตาลดามากเลย “เหมือนหมออินมาก แต่เป็นเวอร์ชันผู้ชาย” ลดาหันไปพูดกับอโรชา “เขาคืออินลูกพี่” “ฮะ” ลดาอุทานแล้วหันขวับกลับไปดูใหม่ “เป็นไปได้ยังไงคะพี่อุ้ม แค่สองปีกว่าที่ไม่เจอกัน หมออินกลายเป็นผู้ชายไปแล้วหรือคะ” “ตอนนี้อินเขาเป็นทรานส์แมน ผ่าตัดแปลงเพศเป็นผู้ชายเรียบร้อยแล้ว” ลดาถึงกับทำตาปริบ ๆ กับเรื่องที่อโรชาบอก “พี่เลยได้ลูกชายคนใหม่ โดยไม่ต้องลำบากอุ้มท้อง” อโรชาว่ายิ้ม ๆ “ทำไมถึงได้เหมือนผู้ชายมากแบบนี้ ฝ้ายเคยเห็นทรานส์แมนมาบ้าง แต่ดูไม่เป็นผู้ชายมากเหมือนหมออิน เสียงทุ้มขึ้นด้วย” “คงเป็นเพราะฮอร์โมนเพศชายที่เขาเทค ร่างกายเขาตอบสนองดีมาก เลยออกมาอย่างที่เห็น” “แต่คิดดูแล้วไม่น่าแปลกหรอกค่ะ ตอนเป็นผู้หญิงหมออินเขาสวยผสมหล่ออยู่แล้ว รูปร่างสูงหน้าคมชัดออกมาดูดีเลย หมออินดูหล่อมากเลยนะ” อินทิราได้แต่ยิ้ม เมื่อลดามองด้วยสายตาชื่นชม “ที่ผ่านมาเรานัดเจอกันประจำ พี่อุ้มไม่เคยบอกเลย ว่าหมออินจะเป็นทรานส์แมน” “พี่อยากให้ทุกอย่างเรียบร้อยก่อน ที่นัดเจอฝ้ายวันนี้ อยากให้ฝ้ายเจอลูกชายคนใหม่ของพี่ เป็นไงหลานชายคนใหม่ของฝ้าย” “หล่อดูดีมากเลยค่ะพี่อุ้ม หน้ามีเหลี่ยมมีคมดูชัดเป็นผู้ชาย แต่ก่อนหน้าเรียวสวยแบบผู้หญิง ตอนนี้กลายเป็นหนุ่มหล่อ หล่อมากมายแบบนี้สาว ๆ เห็นใจละลายเลยนะหมออิน” อินทิรายิ้มเขินอีก “พี่โอมเขาปลื้มลูกชายคนใหม่มาก บอกว่าหล่อกว่าเขาตอนหนุ่ม ๆ เสียอีก อาร์มเองก็เห่อน้องชายคนใหม่ ถึงกับถ่ายรูปเก็บไว้ในโทรศัพท์ เอาไว้อวดเพื่อนกับคนรู้จัก เจอใครเป็นอวดรูปน้องชาย” “หล่อมากแบบนี้ คุณหมอโอมต้องปลื้มใจอยู่แล้วค่ะ จะว่าอะไรมั้ย ถ้าน้าจะขอถ่ายรูปกับหลานชายคนใหม่” “ด้วยความยินดีครับ” อินทิราเป็นฝ่ายลุกไปนั่งเก้าอี้ตัวข้างลดา เพื่อให้ลดาถ่ายรูปด้วย “จะส่งรูปไปให้คุณย่าของฟางดูด้วย ท่านยังบ่นคิดถึงหมออินอยู่เลยนะ” “คุณย่าเป็นยังไงบ้างครับ ตอนท่านมาดูฟาง สุขภาพท่านดูไม่ค่อยแข็งแรง” “ตามประสาคนแก่ แต่ดีกว่าตอนนั้นพอสมควร แนนเขารู้หรือยัง ว่าหมออินเป็นทรานส์แมน” “ยังครับ เย็นนี้อินให้บุษนัดแนนมาทานข้าว จะไปเซอร์ไพส์เขา ไม่ได้เจอแนนเลยสองปีกว่าแล้ว” พนักงานต้อนรับของทางร้านอาหาร เดินนำณิชมนไปยังโต๊ะที่จองไว้ ณิชมนมีอาการชะงักเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ เห็นบุษกรนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พร้อมชายหนุ่มสองคนที่ณิชมนคิดว่าตัวเองไม่รู้จัก ไม่คุ้นหน้า “อ้าวแนน...มาแล้วเหรอ” บุษกรหันมาเห็นจึงยิ้มแย้มร้องทักทายก่อน เมื่อเห็นณิชมนยืนมองนิ่งไม่เข้ามานั่ง “พี่บุษมีเพื่อนมาด้วยหรือคะ นึกว่ามีแค่เราสองคน” ณิชมนมองดูชายหนุ่มทั้งสอง เห็นส่งยิ้มมาให้ก่อนยิ่งรู้สึกแปลกใจ “มานั่งก่อนสิแนน” ณิชมนเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวข้างบุษกร สายตายังมองหน้าชายหนุ่มทั้งสอง ด้วยแววตาแปลกใจปนสงสัย ทีแรกคิดว่าตัวเองไม่รู้จักแต่พอดูดีๆกลับรู้สึกคุ้นหน้ามาก สายตาของณิชมนคงบอกความรู้สึกได้เป็นอย่างดี ทำให้สองหนุ่มมองตอบแล้วหันมายิ้มขำให้กัน “มองอะไรแนน สงสัยอะไรถามพี่ได้นะ” หนึ่งในสองบอกเจือยิ้ม “เรารู้จักกันหรือคะ” ณิชมนเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้าแปลกใจ “อ้าว...จำกันไม่ได้ซะแล้ว” สองหนุ่มมองหน้ากันแล้วหัวเราะนิด กับท่าทางแปลกใจปนสงสัยของณิชมน “ไม่เจอกันแค่สองปีกว่า ลืมพี่สองคนแล้วหรือแนน น่าน้อยใจจัง” อินทิราพูดเหมือนจะบ่น แต่สีหน้ากลับยิ้มแจ่มใส “แนนจำพี่อินกับพี่ตุลไม่ได้เหรอ” “ฮะ...ใช่หรือพี่บุษ พี่อินกับพี่ตุลพวกเขาเป็นผู้หญิงนะ แต่พี่สองคนเขาเป็นผู้ชาย แต่ดูๆแล้วหน้าตาคล้ายอยู่นะ” ณิชมนมองหน้าทั้งสองสลับกันไปมา เมื่อพิจารณาดูพบว่าทั้งสองเหมือนอินทิรากับตุลยาจริง ๆ แค่เป็นผู้ชายเท่านั้นเอง แม้รูปกายภายนอกจะดูเป็นผู้ชาย แต่ท่าทางบุคลิกโดยเฉพาะเวลายิ้มหรือหัวเราะก็คืออินทิรากับตุลยา “เขาสองคนเป็นทรานส์แมน แปลงเพศเป็นผู้ชายแล้ว” ณิชมน หันขวับกลับไปดูใหม่ ถึงกับอ้าปากค้างแววตาตกตะลึง “ตกใจจนช็อคเลยหรือแนน” อินทิราแซวแล้วหัวเราะ “พี่อินกับพี่ตุลจริง ๆ หรือคะ” ณิชมนยื่นหน้าเข้าไปดูทั้งสองใกล้ ๆ ทำให้สองหนุ่มทรานส์แมน วางมาดเก๊กหล่อให้ดูแล้วหัวเราะ “ต้องให้เราเอาบัตรมายืนยันมั้ย” ตุลยาถามยิ้ม ๆ “แนนจำได้มั้ย ที่เราเจอกันครั้งสุดท้าย ร้านนี้มุมนี้เลย ที่พี่บอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องไปทำ ถ้าเราเจอกันอีกครั้งข้างนอกเปลี่ยนไป แต่ข้างในยังเหมือนเดิม จำพี่ไม่ได้เลยหรือแนน” “แนนคิดไม่ถึง ว่าพี่อินกับพี่ตุลกลายเป็นผู้ชายไปแล้ว วันนั้นพี่อินไม่ได้บอกอะไร บอกแค่ว่ามีเรื่องสำคัญต้องทำ ตายแล้ว...กลายเป็นหนุ่มหล่อแพ็คคู่เลย” ณิชมนหยิบโทรศัพท์ของตัวเอง ออกมาจากกระเป๋าสะพาย เปิดดูรูปที่เคยถ่ายคู่กัน ซึ่งอินทิราเคยบอกให้เก็บไว้ ระยะเวลาผ่านไปแค่สองปีกว่ากลับมาเจอกันอีกครั้ง ทั้งสองกลายร่างเป็นหนุ่มหล่อจนจำไม่ได้ “จากพี่สาวแสนสวย กลายเป็นพี่ชายสุดหล่อ ไม่น่าเชื่อเลยว่าพี่สองคนจะกลายเป็นผู้ชายไปแล้ว ถ้าพี่เนตรมาเห็นอีกคนคงได้กรี๊ดตะลึงแน่ พี่เนตรพลาดมากที่ไม่มาด้วย แนนจะถ่ายรูปพี่สองคนไปอวดพี่เนตร ไปอำพี่เนตรดูว่าเขาจะจำพี่ได้มั้ย” สองหนุ่มทรานส์แมนหันมายิ้มให้กัน ในระหว่างที่ณิชมนดูรูปในโทรศัพท์สลับกับดูตัวจริงที่นั่งอยู่ตรงข้าม