“ใต้แพรไหมสีนิล…คือคมมีดที่ไร้ปรานี”

ลมยามราตรีพัดผ่านกำแพงเมืองชิงอันอย่างแผ่วเบา ทว่าความเย็นของมันกลับเฉือนผิวเหมือนคมมีด หลิงเจวี๋ยยืนนิ่งอยู่บนยอดหลังคาเก่าแก่สีดำสนิท ร่างสูงในชุดแพรไหมลายมังกรสีน้ำเงินเข้มนั้นเหมือนหลอมรวมเข้ากับเงามืดยามค่ำคืนจนแทบไม่อาจแยกจากกันได้ หากไม่มีแสงจันทร์ที่สะท้อนบนขลิบชายแขนสีแดงทอง คงไม่มีผู้ใดมองเห็นเขา มือของเขาสวมถุงมือสีดำเรียบสนิท—เครื่องหมายของ “เงามังกร” ผู้ไร้ตัวตน มือสังหารที่ไม่ควรทิ้งร่องรอย ผู้รับคำสั่งจากราชสำนักโดยไม่มีชื่อในบันทึกใด ในมือข้างหนึ่งของหลิงเจวี๋ยมีมีดพกเรียวบาง ด้ามสีขาว ตรามังกรสลักเบาบางจนแทบมองไม่เห็น หากแต่ความคมของมันสามารถพรากชีวิตคนได้โดยไม่ต้องออกแรงมากนัก คืนนี้คือคืนแรกที่เขาได้รับคำสั่งใหม่หลังจากหายไปจากภารกิจนานถึงสองเดือน เพราะบาดแผลเก่าที่เจ็บลึกจนแทบรั้งชีวิต… และเพราะบางสิ่งที่เขาไม่ควรจำได้กำลังย้อนกลับมารบกวนหัวใจอันแข็งกระด้างของเขา แต่ไม่ว่าความรู้สึกใดก็ตาม—เขาต้องเงียบ เงาสามารถมีลมหายใจ… แต่ไม่มีหัวใจ ชายชุดคลุมสีม่วงเข้มก้มศีรษะให้เขาอย่างเคร่งขรึม “หลิงเจวี๋ย ภารกิจคืนนี้—เจ้าเข้าใจทั้งหมดแล้วใช่หรือไม่” ดวงตาคู่สีดำสนิทใต้หน้ากากครึ่งล่างค่อย ๆ เปิดขึ้น “ผู้เป้าหมายอยู่ในตำหนักเฉิงเทียน มีองครักษ์ส่วนพระองค์แปดนาย ประตูสามชั้น สองชั้นแรกเจาะผ่านได้ง่าย อีกชั้นต้องอาศัยเสียงล่อ... และไม่มีผู้ใดในตำหนักนั้นสามารถหยุดข้าได้” ชายที่ยืนฟังคำรายงานกลับยิ้มบาง ๆ “ถูกต้องทุกอย่าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ข้าไม่มั่นใจว่าเจ้าเข้าใจหรือไม่” หลิงเจวี๋ยไม่ตอบ รอให้ชายผู้นั้นกล่าวต่อ “เป้าหมายครั้งนี้ไม่ใช่ขุนนาง เป็นบุรุษผู้มีสายเลือดสูงศักดิ์… และ—” “และ? มันไม่ต่างอะไรจากการฆ่าคนหนึ่งคน” “แต่เขาไม่ใช่ ‘ใครสักคน’” น้ำเสียงฝ่ายตรงข้ามกดต่ำ “อี้หาน—บุรุษผู้เป็นปริศนาของราชสำนัก ผู้ที่แม้แต่ฮ่องเต้ยังไม่กล้าตัดสินใจปิดหรือตีความว่าเขาคือศัตรูหรือพวกเดียวกัน” หลิงเจวี๋ยยืนนิ่ง ชื่อหนึ่งนั้นราวกับลมกลางหนาวที่เข้ามาสะกิดบางอย่างในใจเขา อี้หาน… ชื่อที่เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนสักแห่ง—ก่อนเขาจะถูกสร้างเป็นเงา ทว่าเขามิอาจถาม เพราะเงาไม่ควรสงสัย เงา…แค่ทำตามคำสั่ง หลิงเจวี๋ยเอ่ยเรียบ ๆ “ข้าจะนำศีรษะเขามาให้ก่อนรุ่งสาง” ชายชุดม่วงมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น “อย่าประมาท—ผู้ชายคนนั้นต่างจากทุกคนที่เจ้าเคยฆ่า” คำเตือนนั้นเลื่อนผ่านหูหลิงเจวี๋ยอย่างไร้ความหมาย เพราะตั้งแต่เขาได้รับการฝึก เขาไม่เคยล้มเหลว ไม่เคยมีใครมองเห็น ไม่เคยมีใครรอด และไม่มีใคร…มีผลต่อหัวใจที่ปิดตายของเขาได้ หรือ…เขาเคยมีหัวใจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ตำหนักเฉิงเทียนเงียบสงัด แม้จะเป็นตำหนักของบุรุษผู้มีสถานะลึกลับ แต่กลับไม่มีทหารจำนวนมากเหมือนที่หลิงเจวี๋ยคาดไว้ มีเพียงองครักษ์ประจำตำหนักไม่กี่นาย และกำแพงสีแดงเข้มที่ดูชราภาพราวกับอยู่นอกแผนผังราชสำนัก หลิงเจวี๋ยสังเกตทุกจุดอย่างละเอียด ไม่มีหลุมพราง ไม่มีคลื่นสังหาร ไม่มีแม้แต่รอยก้าวของคนที่ผ่านออกไปมากนัก “น่าสงสัย…” เขาพึมพำเบา ๆ การรักษาความปลอดภัยที่เบาเกินไปมักแปลว่าผู้เป้าหมายมั่นใจว่า ‘ไม่มีใครกล้าฆ่าตน’ หรือ— ‘รู้ก่อนแล้วว่ามีคนจะมา’ เขาแตะมีดในถุงมือเบา ๆ ก่อนก้าวผ่านประตูไม้ที่ปิดไม่สนิท เสียงลมพัดผ่านเบา ๆ ทำให้บานประตูขยับราวกับเชื้อเชิญ ในห้องโถงใหญ่มีเพียงแสงจากตะเกียงน้ำมันดวงเดียว ขับให้เงาปรากฏบนฝาผนังยาว… และตรงกลางห้องมีบุรุษคนหนึ่งนั่งพิงเสาไม้แดงอย่างสง่างามราวภาพวาด หลิงเจวี๋ยหยุด มือที่กำมีดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว บุรุษผู้นั้นสวมชุดขาวสะอาดตัดด้วยเส้นลายทองบาง ๆ ความเรียบง่ายของชุดทำให้เขาโดดเด่นยิ่งกว่าแสงตะเกียง ดวงตาคู่สีดำคมราวกับผู้มีสายเลือดสูงศักดิ์โดยกำเนิด—แต่แฝงความอบอุ่นบางอย่างที่ทำให้ผู้มองรู้สึกคล้ายต้องการจะหลบสายตา เขาไม่ใช่คนธรรมดา ไม่ใช่ขุนนางที่เคยเห็น และไม่เหมือนศัตรูที่หลิงเจวี๋ยเคยฆ่า ชายคนนั้นยกสายตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้ามาแล้วสินะ เงามังกร” หัวใจหลิงเจวี๋ยหยุดเต้นไปวินาทีหนึ่ง ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเรียกเขาถูก… แต่เพราะแววตาคู่นั้นไม่ได้มีความกลัว มีเพียงความรู้สึกแปลกประหลาด—เหมือนรู้จักเขา… ทั้งที่เขาไม่ควรมีอยู่ในโลกนี้ ไม่มีใบหน้า ไม่มีชื่อ ไม่มีความทรงจำที่ควรให้ใครจดจำ หลิงเจวี๋ยรีบยกระดับการป้องกันตนเอง เขารู้ตัว ข้าไม่ควรลังเล—ฆ่า แต่ขณะที่เขาก้าวหนึ่งเพื่อเคลื่อนตัวเข้าหาอย่างไร้เสียง ชายชุดขาวกลับถอดลมหายใจเบา ๆ “เจ้ามาช้ากว่าที่คิด ข้ารอเจ้านานมาก” ประโยคนั้นทำให้ร่างของหลิงเจวี๋ยหยุดอย่างกะทันหัน เขายกมีดขึ้น—ปลายคมจ่อที่ลำคอของเป้าหมายห่างเพียงคืบ “เจ้ากำลังพูดอะไร” น้ำเสียงเขาเย็นเฉียบ อี้หานมองเขาตรง ๆ ไม่มีการขยับหนี ไม่มีแม้แต่ความกลัวในดวงตา “เจ้า…ไม่จำข้าเลยหรือ” สายตาหลิงเจวี๋ยสั่นไหววูบหนึ่ง ประโยคง่าย ๆ นั้นเหมือนมีดอีกเล่มที่กรีดลงกลางหัวใจ เขาไม่มีความทรงจำว่าเคยพบใครก่อนถูกสร้างเป็นเงา แต่คำพูดของชายตรงหน้าเหมือนสั่นคลอนอะไรบางอย่างที่ถูกฝังลึกในจิตใจ ไม่…ข้าต้องฆ่าเขา อย่าให้คำมุสาชักนำจิตใจ—อย่าสั่นไหว แต่ก่อนที่เขาจะลงมือ อี้หานยิ้มบาง รอยยิ้มไม่หวั่นไหว ไม่ยโส แต่เหมือนรอคอย “แม้เจ้าจะลืม ข้าก็ยังจำเจ้าเสมอ… หลิงเอ๋อร์” ปลายมีดในมือหลิงเจวี๋ยสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ชื่อที่เขาไม่เคยบอกใคร ชื่อที่ไม่เคยมีใครเรียก ชื่อที่…เขาไม่ได้ยินมานานแค่ไหนแล้ว อี้หานก้มลงเล็กน้อยเพื่อสบตา ดวงตานั้นอบอุ่นจนทำให้แสงตะเกียงเหมือนหรี่ลง “คืนวันนั้น… ข้าเป็นคนช่วยชีวิตเจ้าเอง” ความทรงจำสีแดงฉานแล่นผ่านหัวหลิงเจวี๋ยวูบเดียว—เสียงฝน เสียงร้อง และมืออุ่นคู่นั้น เขารีบกดมันลง ลมหายใจสะดุด “โกหก…” เขากัดฟันกรอด “ไม่มีวันที่คนอย่างเจ้า—” “คนอย่างข้า?” อี้หานหัวเราะเบา ๆ “ข้าก็แค่คนที่เคยกอดเด็กชายตัวน้อยที่ร้องขอชีวิตอย่างสิ้นหวัง… และข้ารู้ดีว่าตอนนี้เขายังคงอยู่ตรงหน้าข้า” หลิงเจวี๋ยถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว “หุบปาก—!” “หลิงเจวี๋ย” เสียงเรียกชื่อเขาชัดถ้อยชัดคำ เอ่ยด้วยแววอ่อนโยนที่เขาไม่เคยได้รับจากใครในชีวิตเงาดำนี้ “หากเจ้าต้องการฆ่าข้า…ก็เชิญ” อี้หานเอนตัวเล็กน้อย เผยลำคอขาวให้มีดเข้าถึงง่ายขึ้น “แต่ก่อนที่เจ้าจะทำ ข้าอยากขอเพียงเรื่องเดียว” หลิงเจวี๋ยกำมีดแน่น อย่าเข้าใกล้—อย่าฟัง—อย่ารู้สึก แต่ร่างกายของเขากลับเชื่อฟังไม่ได้แม้แต่คำสั่งของตัวเอง “เรื่องอะไร…” เขาพึมพำเสียงต่ำ อี้หานยกยิ้มมุมปาก—รอยยิ้มที่ดูเหมือนเอื้อมถึงหัวใจเขาอย่างง่ายดาย “ขอให้เจ้ามองข้า…ด้วยตัวตนของเจ้า ไม่ใช่เงาของผู้ใด” หลิงเจวี๋ยนิ่งค้าง ลมหายใจขาดห้วงราวถูกบีบคอ —ประโยคที่เรียกวิญญาณของเขากลับมา —ประโยคที่ไม่เคยมีใครพูด —ประโยคที่ทำให้เงามังกรผู้ไร้ตัวตน… ถูกสั่นคลอนไปทั้งหัวใจ “ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า” คำนี้หลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว อี้หานยิ้มอย่างสงบ “ข้ารู้…เพราะเจ้าไม่เคยทำได้เลย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน” หลิงเจวี๋ยสั่นไปทั้งตัว มีดหลุดจากมือ ตกลงพื้นก้องกังวานราวเสียงโซ่ตรวนของอดีตที่แตกหักในชั่วขณะ คืนแรกของภารกิจ… กลับกลายเป็นคืนที่เขาลงมือฆ่าไม่ได้ คืนที่เขาเริ่มตั้งคำถามกับโลกที่เขาอยู่ คืนที่เงา…เริ่มมีหัวใจขึ้นมาอีกครั้ง และนี่คือเพียงจุดเริ่มต้นของความพังทลายทั้งหมด ทั้งชีวิตของเขา ทั้งชะตาของอี้หาน ทั้งราชสำนักที่ซ่อนเงามังกรเอาไว้ในเงื้อมมือ หลิงเจวี๋ยมองบุรุษตรงหน้าอีกครั้ง คำถามนับพันถาโถมเข้ามา แต่เขากลับถามออกคำเดียว… “เจ้าเป็นใครกันแน่—อี้หาน” อี้หานยิ้ม ดวงตาคู่นั้นลับลึกจนไม่อาจอ่านได้ “คนที่เจ้าควรจำได้…ตั้งแต่แรกแล้ว หลิงเอ๋อร์” และตะเกียงเพียงดวงเดียวในห้องก็ดับลง ทิ้งเพียงความมืด—และความจริงที่กำลังจะเผยทีละชั้น