Love Donor

Kabanata 2

A one and painful memory

HE stayed still but after he gathered all his strength to face me, he quickly stood up while he was studying my whole figure. The way he gazed on me was making my whole body to crash down and melt.

Ang mga bagay na sa libro lang nakasulat ay himalang nangyari sa akin ngayon. Bumagal na lang bigla ang ikot ng mundo at cliche mang sabihin ngunit siya lang ang taong nakikita ko ngayon.

His expression showed admiration at first and his ash eye suddenly change into color blue, but after a nanosecond, his forehead wrinkled as his eyebrows met each other and his original eye color came back. He balled his fists like he was suppressing the madness inside him, making me confused. His reaction was full of anger and disgust, however I didn't mind it.

"Hi," I greeted while waving my right hand. I tucked my flowing hair at the back of my ear then I copied what he did. I examined him, too. From head to toe.

Binigyan ko siya ng isang napakagandang ngiti pero tinapunan niya lang ako ng masamang tingin pagkatapos ay sinimangutan kaya nawala ang ngiting iginuhit ng aking mga labi. The excitement I felt while I was approaching him quickly vanished. Little by little, as he was sending me a grimace, my heart whimpered in vain.

Bakas sa kaniyang gwapong mukha ang pagkadismaya habang pinauulanan ako ng nakamamatay na tingin. Bigla ko tuloy naalala ang nakaraan naming dalawa na hindi naging maganda.

Ang nakaraan na hinding-hindi ko pa rin kayang kalimutan, na kahit na pitong taon na ang nakalilipas ay sariwa pa rin sa aking isipan.

"Kiel!" I called him while smiling from ear to ear. I was waving my right hand while I was holding my report card, so I could show him my grades. Gusto kong malaman niya na hindi ako nagpapabaya sa aking pag-aaral kahit na palagi akong nakasunod sa kaniya.

Napatigil sila ng kaniyang kaibigang hapon sa paglalakad at sabay pa silang lumingon sa aking pwesto. Marami-rami pang mga estudyante kasama ang kanilang mga magulang ang nagkalat sa loob ng ekswelahan dahil katatapos lang ng kuhanan ng report card.

Napuno pa nga ng kaba ang dibdib ko kanina nang sabihin ng kaklase ko na hindi ko raw makukuha ang aking card dahil wala sa pamilya ko ang pumunta sa school. Mabuti na lang at napaka-maintidihin ng nanay niya na class adviser ko rin. Pumayag ito na ipakita ko sandali kay Zadkiel ang pinaghirapan kong grades.

"Ano na naman ang kailangan mo sa akin?!" he seriously asked before he threw a glance on the card I was holding. He raised his eyebrow when his half-japanese friend started to tease him.

Pinamulahan naman ang aking magkabilang pisngi at tila maiihi sa kilig habang inaawat niya ang kaniyang kaibigan sa panunukso sa aming dalawa. May tatlong dipa ang layo nila sa akin kaya huminga muna ako ng malalim bago ako naglakad patungo sa kanilang kinaroroonan.

"I want to show you my grades. Ang sabi mo kasi pinababayaan ko na ang pag-aaral ko dahil sa pagsunod ng pagsunod sa'yo," I stated when I stood infront of him. Pigil ang aking pagngiti nang iaabot ko sa kaniya ang aking report card habang ang aking puso ay walang tigil sa pagkanta ng iba't-ibang musika ng pag-ibig.

"Tara na, Dela Riva," he uttered to his friend as he didn't bother to view my grades. Napahigpit ang kapit ko sa aking card kaya medyo nalukot ito katulad ng paglukot ng puso kong pinaiiyak na naman niya.

"Your grades are good, Adi," Dela Riva, his friend, praised as he winked at me which made me formed a bitter half-smile.

Inakbayan niya ang kaniyang kaibigan para umalis sa aking harapan. Nakita ko pa ang walang pakialam niyang ekspresyon bago siya tumalikod sa akin. Naiwan tuloy sa ere ang aking kamay na may hawak na report card habang ang puso ko'y unti-unting namimilipit sa sakit.

Si Kiel ang gusto kong humanga sa grades ko dahil siya ang inspirasyon ko sa pag-aaral pero ibang tao lang ang pumuri sa akin. Nagpuyat ako at nagsunog ng kilay dahil akala ko'y matutuwa siya at masisilayan ko na ang matamis niyang ngiti pero sadyang kayhirap niya palang pasayahin.

"I'll take HUMSS strand too, Kiel. Para pareho tayong humanista," I muttered behind his back, making him and his friend stopped from walking. He then, turned around to confront me. Binawi ko na rin ang aking kamay nang dahil sa pagka-ngalay.

"Tigilan mo na ako, Castañanez. Nasabi ko na sa'yo na hindi kita gusto, hindi ba?" his eyes were furrowing as he threw hundreds of death glares to me, causing my body to shiever in pain. I looked down on the ground, removing all the embarassment I was feeling.

Ilang libong beses niya na nga bang sinabi sa akin ng paulit-ulit na hindi niya ako gusto? Ilang beses niya na nga bang pinakirot ang aking dibdib? Pero heto pa rin ako at patuloy na nakaabang at naghihintay na pansinin niya.

Sadyang kaysakit lang talaga kapag mismong taong mahal ko ang nagsabi ng mga katagang iyon. Hindi niya ako gusto, wala na ba talaga akong magagawang paraan para gustuhin niya rin ako?

Wala na ba talagang pag-asa?

Nagpaalam sa aming dalawa ang kaniyang kaibigan para makapag-usap daw kami ng maayos pero sa tingin ko'y kaya lang ito umalis ay dahil ayaw akong makitang mapahiya sa kamay ni Zadkiel.

"Sinabi ko rin sa'yo na hindi ako susuko, Kiel. Ikaw lang ang gusto ko. Pangarap kong maging asawa mo," I said but I sounded like I was begging. Napailing naman siya at napatingin sa ibang direksyon nang makita na may nagbabadyang luha na naman sa aking mga mata.

Yes. Being his wife is my ultimate goal in life. Nakakatawa man sa pandinig ng iba, ngunit ganoon lang kasimple ang aking pangarap, ang idugtong ang apelyido niyang Vallejo sa dulo ng aking pangalan.

Kaya hindi ako susuko. I would still pursue him even if there's no single sign that he would lay his eyes on me. Umaasa akong kapag ipinagpatuloy ko ang pangungulit sa kaniya ay masasanay siya sa presensya ko at magugustuhan niya rin ako balang araw.

"Masyado ka pang bata para sa mga bagay na sinasabi mo. You're just a grade 10 student, a sixteen year-old kid," he groaned in disappointment as he gave me a disgusting look.

Millions of arrows striked on my position, causing my heart to bleed a river. Pakiramdam ko'y nabugbog ang aking buong katawan dahil nawala ang inipon kong lakas kanina para harapin siya. Pa-hapdi na yata ng pa-hapdi ang mga katagang binibitiwan niya sa tuwing mag-uusap kami.

"B-bakit kung makapagsalita ka, parang sobrang layo ng agwat natin sa isa't-isa? Dalawang taon lang naman ang tanda mo sa akin," napapalabi ako habang nagrereklamo kaya napasabunot siya sa kaniyang buhok, tila ayaw na niyang makipagtalo sa akin.

Isang beses niya pa akong binigyan ng nakamamatay na tingin bago niya ako tinalikuran. Kasabay ng pag-hakbang niya palayo sa akin ang pagtulo ng aking mga luha na kanina ko pa pinipigilan.

Kailan ba makikita ng mga tao ang halaga ko? Kailan ba ako titigil sa paghahabol para sa kakarampot na pagmamahal? Kailan ba matatapos ang paghahanap ko ng pansin? Simula nang magka-isip ako'y ganito na ang ginagawa ko sa araw-araw. Ang mamalimos ng pag-ibig sa mga taong ayaw naman sa akin.

My family is not an exception. Ang kawalan nga nila ng pakialam sa akin ang naging dahilan kung bakit ako naghahanap ng kalinga sa ibang tao.

Pinunasan ko ang aking mga pisngi gamit ang aking mga palad, pagkatapos ay nagbuntong-hininga at ngumiti.

Atleast, I got good grades because of Zadkiel.

Lumipas ang mga araw at linggo, dumating ang graduation ng Senior High. Before he graduated, he took an exam in PMA and during the graduation day, he received the good news. Nakapasa siya sa exam kaya pagkatapos ng graduation ceremony ay sumadya ako sa kanilang bahay para sana batiin siya, ngunit nagtaka ako nang makita ko ang kaniyang ginagawa.

"Kiel, saan ka pupunta?" I asked after I entered his room. Naabutan kong nag-uusap sila ni Kuya Deimos, ang kaniyang nakatatandang kapatid. Pareho silang napa-sulyap sa aking pwesto nang marinig ang aking tanong.

Kuya Deimos curved his lips, showing me his good-looking smile while his brother, Zadkiel, shook his head. He seems so irritated, that's why I closed my lips and stayed silent infront of them.

"Hindi ba nasabi ni Kiel sa'yo na aalis na siya bukas papuntang PMA? Nakapasa siya sa entrance exam kaya doon siya mag-aaral," said by Kuya who was helping him on folding his clothes.

Heartaches filled inside my chest as I drew a smile on my face. Nag-kunwari akong masaya kahit na tila pinapatay na ng kirot ang aking puso.

Alam kong aalis na siya, pero ngayon ko lang nalaman na bukas na pala ang alis niya.

"C-congrats, Kiel. Hihintayin kita rito at lagi kitang padadalhan ng sulat," I told him, wearing the most beautiful smile I could make. Pumalakpak pa ako at tumalon sa pinaghalong tuwa at lungkot bago ako lumapit sa kanilang dalawa ni Kuya Deimos.

May pangarap siya sa buhay na kailangan niyang abutin. Sino ako para pigilan siyang umalis kung makabubuti naman sa kaniya ang gagawin niya?

"Iiwan ko muna kayo rito, mukhang magkakaroon ng mahabang paalamanan," komento ni Kuya bago lumabas ng kwarto ng kaniyang kapatid kaya naiwan kaming dalawa sa loob.

"You have my full support, Kiel. Reach your dreams and I'll reach mine. Promise ko sa'yo mag-aaral akong mabuti at magiging faithful ako, hindi ako titingin sa iba. Then after you graduated, I'll say yes to marry you," I chatted but he just showed me an irritated expression which made me shut up.

"Wala akong natatandaang nag-propose ako ng kasal sa'yo, Castañanez," he stated while he was shaking his head.

My heart thumped in sorrow as ache filled my senses but I didn't show it to him. Instead of making a melancholic expression, I buried my broken-heart by giving him a jubilant grin.

"You can do it after you marched on the stage. Sigurado naman ako na nandoon ako sa graduation mo," I replied, making him looked so unpleased. Mabilis niyang inilagay ang kaniyang mga damit sa isang maleta nang hindi man lamang ako tinatapunan ng tingin.