Love Donor

Kabanata 3

Mas pinasarap

“ALAM mo ba kung bakit ako papasok ng PMA?” he suddenly asked before he stared at me. Ang kaniyang pagtingin ay sadyang nakatutunaw kaya bigla na lang naghurumentado ang aking puso, tila nawala ang lungkot na pasan ko kanina.

I was now standing in a cloud nine before I went closer to him again. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na tiningnan ako ni Zadkiel nang matagal at ito rin ang unang pagkakataon na siya ang kusang nagbukas ng isang diskusyon.

“Yes, that's your dream. Ang maging sundalo.” I giggled while answering. He nodded seriously as he examined my face, making me blushed. I clasped my fingers while thinking how great he would be when he finally becomes a soldier that he always dream of.

He gazed me for a long time as his ash eyes turned to blue, making my cheeks burnt in shy. I couldn't look straight into his eyes because I didn't have the courage to do so. His stares brought hypnotism to my whole body system, bringing me to another world.

He could easily make my legs trembled just by looking at me. Malaki talaga ang epekto niya sa aking buong pagkatao. Siya lang ang nakapagpapadama nito sa akin, tanging isang Zadkiel Caiuss Vallejo lamang.

He blew out an amount of air before he looked away, “Tama, pero may isa pang dahilan. Iyon ay para maka-iwas sa'yo. Para makalayo sa taong nanggugulo sa buhay ko,” he bubbled, giving me a severe continuous pain.

My chest throbbed in suffer as the words he said painted a deep crack in my heart. Ang kilig na nararamdaman ko kanina ay nawala at ang lahat ng kasiyahang ipababaon niya sana sa akin sa kaniyang pag-alis ay naglaho, hindi ko na makita.

“Zadkiel, m-mahal kita kaya kahit anong masasakit na salita ang sabihin mo ay hihintayin pa rin kita,” I stated, sounded like pleading as tears went down onto my cheeks. I lost all my composure as I wept in front of him. However, he just stared at me; he didn't even make an effort to stop me from crying.

Hinayaan niya lang ako. Hinayaan lang ako ni Zadkiel. Pero ano pa nga ba ang aasahan ko? Sino ba ako sa kaniya? Ako nga lang pala ang taong gumugulo sa tahimik niyang buhay.

Pero kasi. . .

Kasi mahal ko siya. Iyon ang natutunan ko sa mga nagdaang mga araw at buwan na palagi akong nakasunod sa kaniya.

“Ano? Sasabihin mo na naman bang bata pa ako? Kiel, bakit ba ayaw mong maniwala na mahal kita?” I sobbed, trying to understand my trouble. Nagpakawala siya ng isang malakas na buntong hininga bago isinara ang zipper ng kaniyang maleta.

“Castañanez, you're just bored. Nasanay kang nakukuha ang lahat ng bagay na gusto mo, kaya nang ayawan kita ay hindi mo matanggap. Na-challenge ka lang kaya huwag mo akong paglaruan dahil hindi naman totoo iyang nararamdaman mo!” he angrily shouted, making my shoulders fell on the ground. Bumalik na naman ang totoong kulay ng kaniyang mga mata, mula sa pagiging asul ay nagkulay abo na itong muli.

I wanted to argue but when I realized that he was partly correct, I stayed silent. It was true that his rejection challenged me at first; however it's also true that he grew in my heart. Tuwing gabi ay siya palagi ang dalangin ko sa Maykapal.

Siya at ang kaligayahan niya.

“Zadkiel,” I called his name, but he only gave me a scary glare before he laughed a little.

“Mahal? Nakakatawa ka,” he added, questioning my feelings for him. He smirked then he gripped his luggage. Hindi niya na ako binigyan ng pagkakataon na depensahan pa ang sarili ko.

He left me, hanging. His last words brought a huge hole in my heart, making me cry a million times, nights after nights. Na kahit pitong taon na ang nakalilipas ay dinadalaw pa rin ako sa aking pagtulog.

He was a nightmare that I must forget, but how could I? Nandito siya ngayon, nakatayo sa aking harapan habang nakatitig ng diresto sa aking mga mata.

“Kumusta?” bungad na tanong ko sa kanya matapos kong bumalik sa kasalukuyan.

Sinasaway ko ang aking puso sa pagdidiliryo habang patuloy na nagpapanggap na kaya kong tumindig nang may kompyansa sa kaniyang harapan.

Umigting naman ang kaniyang panga at napailing, “Maayos ako bago ka magpakita sa akin,” he answered as he threw a glance on my best friends at my back. Napataas ang aking kilay ngunit nang mapasadahan kong muli sa malapitan ang kaniyang kabuuan ay naikom ko kaagad ang aking bibig.

Lalo siyang tumikas at gumandang lalaki. Ito siguro ang pinakamagandang nagawa ng araw-araw na pagte-training niya sa kampo. Kaysarap sigurong haplusin ng kaniyang matipunong dibdib at mga muscles sa braso.

Kinagat ko ang aking pang-ibabang labi habang sinasaway ang aking isip.  I chuckled to cover up my embarrassment before I looked at him again, “I just came back today.”

“Hindi ko itinatanong,” he answered with sarcasm before he looked at his wristwatch, a way of telling me to stay away from him, however, I didn't plan on leaving him today.

“Do you have some free time? We can hang out if you want?” I asked as his jaw tightened. He scratched his eyebrow, a sign that he was getting irritated.

“Thank you, but I am faithful to my woman. I'm sorry,” he exclaimed, making me chuckled more.

Hindi pa rin siya nagbabago. Siya pa rin si Zadkiel na palaging nakataboy sa akin. Sa paglipas ng panahon, ang pagka-disgusto niya siguro sa akin ang hindi nagbago kaya naman gusto ko siyang asarin.

“You are faithful but she isn't. Alam mo ba kung ano ang sinabi niya sa akin kanina? She rejected you because she saw an opportunity with a dirty old man. Gusto mong makita? We can follow them,” I chatted while I was pointing on his woman's position earlier. Dismayado siyang umiling bago kinagat ang kaniyang pang-ibabang labi.

“Ano naman ang pakialam mo?” He raised his voice, but he was still trying to control himself from bursting.

“Wala. Wala akong pakialam. Nandito lang naman ako para batiin ka. Imagine, seven years akong nawala tapos parang hindi mo naman ako na-miss,” I commented as I flipped my hair. Tumingin naman siya sa aking mga kaibigan, tila nagpapatulong na ilayo ako sa kaniya.

Parang isang scene sa pelikula, kaagad na lumapit sa akin ang mga kaibigan ko. Tila naintindihan nila ang nais ipinapahiwatig ni Zadkiel. Kinuha kaagad ni Cyllene ang aking braso upang kaladkarin ako palayo, pero mariin ko lang siyang tinutulan at matapang ko pa rin na hinarap si Zadkiel para hintayin ang kaniyang sagot.

“You didn't even come in my mind for the past years. Sa loob ng pitong taon na iyon, nabuhay akong maligaya, walang Adi na nakasunod at nakabuntot sa akin,” he answered as he showed no expression at all. Namilipit sa sakit ang aking puso ngunit hindi ko ipinakita iyon. Imbes na malungkot ay sinagot ko siya ng isang malakas na halakhak.

I wanted to curse him, to punch his face but I can't. Gusto ko rin siyang batuhin ng masasakit na salita pero nanghihina ako sa tuwing titingnan niya ako ng diretso sa mga mata. Tila mayroon siyang kapangyarihan para paamuhin ako.

“Natanggap mo ba ang mga sulat ko? Linggo-linggo kitang pinadadalhan noong nasa military academy ka. Binasa mo ba?” tanong ko pero sa hindi maipaliwanag na dahilan ay bigla na lamang nagdilim ang kaniyang ekspresyon.

“Adi, you're a public figure. Let's go,” Masien commanded while she was pulling me away from Zadkiel.

“Wait, Masien. Kailangan kong malaman ang sagot niya,” I muttered while I was looking at him, that's why she stepped backwards, massaging her temples. Kahit na nangangatal ang aking mga tuhod hatid ng kaniyang magagandang mata ay pinilit kong umakto na parang wala akong ibang nararamdaman.

“I threw it all away,” he told me as he was directly staring on my eyes. His expression was still cold as ever, making my world crashed into tiny pieces.

I nearly lost my balance, thanks to Masien for holding my arms, I didn't stumble on the floor like I expected.

“W-what?” I stammered as I looked at him in disbelief. I wasn't aware that liquids from my eyes traveled down on my cheeks. I just discovered it when Cyllene handed me her handkerchief.

Those letters contained all my feelings for him. Kinukuwento ko ang lahat ng nangyayari sa akin sa bawat araw na nagdaan. Sumakit ang aking kamay sa pagsusulat habang umaasang binabasa niya ang aking mga pinadadala pero itinapon niya lang pala.

Kahit na nasa Liazarde ako, sa lugar kung saan ako namalagi ng pitong taon ay hindi ako pumalya sa pagsusulat sa kaniya sa pag-asang sasagot siya.

But he threw all my feelings to him. He threw it all away. Wala siyang itinira, hindi niya binasa. Hindi niya nalaman na siya lamang ang lalaking gusto kong makapasok sa buhay ko. Hindi niya nalaman na miss na miss ko na siya noong mga oras na iyon.

I felt like a trash. Devastated from what I discovered. Hindi pa rin talaga siya nagbabago. Siya pa rin si Zadkiel na hobby ang saktan ang damdamin ko.

“Don't waste your tears, Castañanez. Malinaw na malinaw sa'yo ang lahat bago ako umalis. Hindi kita gusto at hindi pa rin nagbabago iyon,” he uttered while sighing. Inilayo niya ang kaniyang tingin sa akin at seryosong kinausap ang aking mga kaibigan na dalhin na ako palayo sa kaniya.

“This isn't tears like you're imagining, Vallejo. Sa paglipas ng pitong taon na iyon ay nakalimutan na kita,” I lied as I wiped my tears using my palms. Nginitian ko siya habang inaayos ang aking mukha pagkatapos ay muli ko siyang tinitigan.

“In addition to that, I am now the new and updated version of Mirela Adeena Castañanez. I am not the little kid you've met before,” I boasted as I stood firmly, then I rolled my eyes and I showed him my well-groomed body.

Na-meywang pa ako sa kaniyang harapan pagkatapos ay umikot na parang modelo. Lalo naman siyang nainis kaya napangisi ako. Iyon nga lang ay kahit na hindi pa ako tapos sa pagrampa ay kinaladkad na ako ng aking mga kaibigan.

Cyllene was pulling my right hand while Masien was pushing my back. Pero kahit na ganoon ang aking sitwasyon ay nakuha ko pa ring lumingon sa kaniya upang bigyan siya ng dalawang middle-finger.

“Zadkiel Caiuss Vallejo, ako lang ito. Mas pinaganda, mas pina-sexy at mas pinasarap na Adi!” I shouted while saluting my middle finger on him. As I was laughing my ass off, Zemira covered my mouth using Cyllene's handkerchief.