บทที่27 ในที่สุดก็เจอ
รุ่งเช้าของวันถัดมา
แสงแดดอ่อนสาดผ่านบานหน้าต่างไม้ ฉายแสงลงบนเรือนร่างที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง หยางหมิงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ สายตาพร่ามัวของเขาก็พบกับกลุ่มคนที่มารุมล้อมอยู่โดยรอบ แต่ละคนสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความหวัง
“ท่านอ๋อง! ในที่สุดท่านก็ปลอดภัย ฮือ ๆ ๆ…”
เซียวหานโผเข้ามากอดเขาแน่น น้ำตาไหลพรากอย่างไม่อาจห้าม สีหน้าสะท้อนความโล่งใจอย่างที่สุด เขาเองก็เหมือนรอดตายไปด้วย เพราะหากเจ้านายเป็นอะไรขึ้นมา เขาในฐานะองครักษ์ย่อมไม่รอดโทษหนักแน่
เสียงแหบพร่าดังขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น
“นาง...อยู่ไหน…”
เซียวหานชะงัก ตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะก่อนจะรีบผละออกมาคุกเข่าลง
“ขออภัยท่านอ๋อง กระหม่อมแสดงกิริยาไม่เหมาะสม เพียงแต่...แม่นางผู้นั้นเป็นผู้ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”
เขาพูดพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย สีหน้าฉงนงุนงงอย่างชัดเจน
“นาง...หนีไปแล้วล่ะ”
เสียงของไป๋ฟู่ดังข
