“เจ้าตาบอดมานานเท่าใดแล้ว”
หันหน้าหนีไปทางหน้าต่างรถม้าที่เปิดกว้างให้ลมพัดผ่าน “ตั้งแต่หกหนาว” ตอนที่สองคนพี่น้องนั้นมาขอความช่วยเหลือถึงกระท่อมและพี่เอียนจื่อหาว่านางเป็นปีศาจ นั่นคือจุดเริ่มต้นของการเป็นคนตาบอด
“บอดได้อย่างไร?”
“ไม่รู้ เพราะยามนั้นข้ายังเล็กนักจำสิ่งใดไม่ได้มาก” ตอบแบบปัดๆไป ในการสนทนาก็คงมีแต่เจ้าหยางหลงที่รู้สึกสนุก แตกต่างกับนางที่ดูจะลนลานเหมือนคนทำผิด ‘ท่านช่างเป็นบุรุษที่รับมือได้ยากจริงๆ’ นั่นคือสิ่งที่นางรู้สึกตั้งแต่มีเขามาอยู่ข้างๆร่วมหนึ่งเดือน “ไม่รู้สิ เกิดมาก็ไม่เห็นสิ่งใดแล้วนอกจากความมืด”
“อ่อ” แม้เจ้าหยางหลงจะยังสงสัยแต่เขาก็ไม่ได้ถามต่อ ‘หากนางอยากบอกนางก็คงจะบอกเองกระมัง’ เคี้ยวผลไม้ดังกรุบๆ “กินผูเถาหรือไม่ข้าจะป้อน” ☺️
“ไม่” นั่งหลังตรงคอตั้ง..ใครใช้ให้เขามาจ้องนางตลอดเวลากันเล่า
“เจ้านอนพักเถิด ข้ากล่าวคำแล้วว่าจะไม่ทำอันใดก็คือไม่ทำ อย่า
