“ไงน้องชาย สร้างปัญหาใหญ่ขนาดนี้แล้ว ยังจะมานั่งทำงานได้หน้าตาเฉยอีกนะ” ระเบิดลงที่ผมทันทีที่พี่สาวเห็นหน้าผม พี่ทิวาชี้ไปที่เท้าของกีรติ ที่เดินอยู่ข้างหลังเธอ เพราะเดินได้ช้าเนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้าพลิก
“พี่มาหาผมเพราะเรื่องนี้เหรอ”
“ฉันมารับของขวัญกลับบ้าน”
‘รับกลับบ้านอย่างนั้นเหรอ’ ผมมองหน้าพี่สาว แล้วหันมองกีรติที่เพิ่งจะเดินมาถึง นี่พี่กำลังจะทำอะไรกัน
“ผมบอกว่าไม่ให้เดินมากยังไง” ผมลุกจากเก้าอี้แล้วประคองกีรติให้มานั่งที่เก้าอี้รับรองในห้อง
“นั่งลงสิพี่ ยืนนานไม่เมื่อยหรือไง อายุไม่ใช่น้อยๆแล้วนะ” ผมมองพี่สาวที่ยืนอมยิ้มกับการกระทำของผม ก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้ามาเคร่งขรึมจริงจังเหมือนเดิม
“ขวัญไปเอาเครื่องดื่มให้นะคะ”
“ไม่ต้อง”
“นั่งลงค่ะน้องขวัญ” ผมกับพี่ทิวาพูดขึ้นพร้อมกันเมื่อเห็นว่ากีรติกำลังยืนขึ้น
“ฉันมารับของขวัญกลับบ้าน”
“คุณโทรบอกพี่ทิวาเหรอ” ผมมองคนที่พี่สา
