พันธะร้ายนายวิศวะ

ตอนที่ 10 Hard

อีกด้าน

เรียวตะ 10 นาทีที่แล้ว หลังจากที่ผมปล่อยเชอรีนล้มลงไป และผมก็เดินมายังกลุ่มเพื่อนๆผม ที่พวกมันกำลังนั่งกันอยู่ที่ม้านั่งข้างตึกของคณะ

"เห้ย..นั้นน้องรีนนิหว่า" เรียวตะหันไปก็เจอเข้ากับรีนลดาที่เดินกระเผกเข้าห้องพยาบาลไปกับเพื่อนของเธอ

"น้องเป็นไรอะ ทำไมเดินแบบนั้น" ริกหันมาถามเรียวตะ

"อยากรู้มากพวกมึงก็ไปถามเธอเองสิ ก็เห็นๆกันอยู่ว่ากูก็นั่งอยู่ตรงนี้" เรียวตะบอกเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์นัก ทุกครั้งที่เจอรีนลดาพวกมันมักจะเรียกเขาอยู่เสมอ ไม่รู้จะเรียกเขาทำไม ทั้งที่เขาไม่ได้สนใจเธอซักนิด

"กูว่าคิดว่ามึงเป็นผัวน้องเขา เผื่อมึงจะรู้ว่าน้องรีนเป็นอะไร" ไอ้ริวหันมาถามผม

"มึงหุบปากไปเลย ไอ้ริว มึงก็รู้ว่ากูกับเธอ ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่งงานกันเพราะอะไร พวกมึงก็รู้ เลิกยัดเยียดยัยนั้นให้กูซะทีเถอะ" อย่างเชอรีนนะเหรอ เป็นได้แค่เมียที่คุณย่าบังคับผมแต่งงานด้วยเท่านั้นแหละ ไม่มีวันที่จะได้เป็นเมียเชิดชูของผมหรอก

เมื่อโดนเรียวตะรากยาวมาอย่างไม่สบอารมณ์ที่พวกเขาถามเรื่องรีนลดา ริกจึงเอ่ยถามเจ้าตัวที่กำลังเดินออกมาจากห้องพยาบาล เดินผ่านม้านั่งพวกเขากำลังนั่งอยู่ แต่ดูจากสีหน้า น้องเองก็ไม่อยากจะเสวนากับพวกเขามากเท่าไหร่

"น้องรีน ไปทำอะไรมาครับ ทำไมถึงเดินแบบนั่น" เสียงของริวเอ่ยถามคนตัวเล็กมาอย่างเป็นห่วง รีนลดาก็หันไปตามเสียงที่เรียกเธอ ก็เจอกับหนุ่มๆ ที่นั่งคนอยู่กันครบองค์ เรียวตะหันมองเธอเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น

"รีนไม่ทันระวังเลยเดินชนกระถางต้นไม้นะคะ" รีนลดาบอกกับริวพร้อมกับยิ้มเจียนๆ ให้กับชายหนุ่มรุ่นพี่ ใครจะกล้าบอกละที่เป็นแบบนี้ก็เพราะพี่เรียวที่นั่งข้างๆ พวกเขานั้นแหละ

"นั้นไงสงสัยไม่มองทาง มองแต่หนุ่มๆแน่เลย" ริกเอ่ยแกล้งเธอมาด้วยเช่นกัน

"เจ็บขาแบบนี้จะกลับคอนโดไหวเหรอ พี่ไปส่งดีกว่าไหมครับ" อรัณเอ่ยถามรีนลดาพร้อมกับยิ้มหวานให้กับคนที่เดินมา

"วันนั้นก็พูดแบบนี้นะคะ แล้วพี่อรัณก็ลงคอนโด ตัวเอง ทิ้งรีนหนีเฉยเลย" รีนลดาว่าให้อรัณเรื่องของวันก่อน คนฟังถึงกับยิ้มเจียนๆ มา

"อ้าว แล้วนี้ มึงไม่ได้ไปส่งน้องรีนหรอกเหรอไอ้เรียว" อรัณถามเพื่อนมาอย่างสงสัย รีนลดาบอกแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน เขาก็คิดว่ามันไปส่งน้องเสียอีก ไม่ไช่แค่อรัณคนเดียวที่สงสัยริกและริวก็นินิวก็ทำหน้าสงสัยเช่นกัน

"ไม่ได้ไปส่ง กูพาเธอกลับบ้าน ขี้เกียจวนรถนะ" คำตอบของเรียวตะทำเอาเหล่าเพื่อนๆ ยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน คอนโดน้องรีนก็ทางผ่านกลับบ้าน แบบนี้ไอเรียวหมายความว่าไงวะ เพื่อนๆได้แต่คิดในใจ

"ต้องขอโทษน้องรีนด้วยนะครับ พี่คิดว่าไอ้เรียวไปส่งน้องที่คอนโดซะอีก"

"ไม่เป็นไรคะ"

"ว่าไงแล้วนี้จะกลับยังไงคะ สาวๆ"

"เดี๋ยวรีนค่อยๆ เดินกลับคณะดีกว่าคะ" ทั้งคู่สบตากันแต่เพียงแค่เว็บเดียวเท่านั้น

"ก็ได้ครับ คนสวยไว้เจอกันนะครับ" จากนั้นรีนลดาและนินิวก็เดินออกมาจากกลุ่มของเรียวตะ

@คอนโดรีนลดา

นินิวเป็นคนขับรถมาส่งเธอที่คอนโด และตอนนี้ขาเธอก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากแต่ต้องระวังเพียงเท่านั้นเอง ส่วนยัยนินิวก็ยังไม่กลับ ยัยนี้ยังนั่งกินขนมบนโซฟาอย่างเอร็ดอร่อย

"นิ ยัยรีน แก่เล่ามาเลยนะ วันนั้นพี่เรียวเขาไม่ได้มาส่งแกที่คอนโด แต่พาแกกลับบ้านแทน จริงเหรอ" ยัยนินิวหันมาถามฉันอย่างต้องการคำตอบ

"อืม" ฉันตอบเพื่อนไป

"อ้ายย ฉันว่าแล้วไง พี่เรียวเขาต้องมีใจให้แกบ้างแหละ เห็นไหมจริงๆ ด้วย คอนโดแกก็ทางผ่านบ้าน แต่เขาไม่ยอมมาส่งแก เพราะอยากอยู่กับแกนานๆ สองต่อสองแน่เลยฉันว่า " นินิวว่ามาอย่างที่ใจคิด

"แกจะบ้าเหรอมีใจอะไรกัน เขาบอกว่าขี้เกียจวนรถมาส่งฉันยะ แกอย่าได้เดาใจเขาเลย แกก็รู้ว่าเขาเกียดหน้าฉันจะตาย และที่ฉันขาแพงอยู่แบบนี้ก็เป็นเพราะเขานั่นแหละที่ไม่คิดจะชวยฉัน คนอะไรใจร้ายใจดำซะมัด" รีนลดานึกพานโทษโกรธเรียวตะที่เขาทำให้เธอต้องมาเจ็บขาแบบนี้

"แก สบตาฉันนะ และก็ห้ามหลบตาด้วย" นินิวบอกกับรีนลดามา คนตัวเล็กทำตามอย่างว่าง่าย

"ทำไม" คนสบตาเพื่อนได้แต่สงสัย

"ที่ผับวันนั้นแกโดนพี่เรียวจูบมาใช่ไหม" รีนลดาไม่ตอบแต่กับหลบสายตานินิวแทน

"ว้า...แล้วไงเห็นไหม ฉันเป็นเพื่อนแกมาหลายปี แกโกหกฉันไม่ได้หรอกยะ" เมื่อโดนจี้เข้าให้รีนลดาเอาแต่เงียบไม่ตอบอะไร คนตัวเล็กถึงกับหน้าแดงขึ้นมาเมื่อโดนนินิวจับได้

"ตอนแรกฉันก็เชื่อแกนะ แต่ฉันมามั่นใจก็ตอนที่พวกเขามาส่งเรานั้นแหละ ฉันยังแอบเห็นพี่เรียวมองแกตลอดเลยนะ อย่างน้อยเขาก็ต้องมีความรู้สึกให้แกบ้างละ ฉันเชื่อแบบนั้น" นินิวบอกกับเพื่อนมา เรื่องฉันกับพี่เรียวไม่มีใครรู้ดีเท่าฉันหรอก สำหรับเขาๆไม่เคยมองฉันแบบอื่นได้นอกจากเกลียดเท่านั้น

"ช่างเถอะฉันกับเขาเราไม่ได้สนใจกันทั้งแต่แรกอยู่แล้ว อีกอย่างฉันและเขาก็จะหย่ากัน เมื่อฉันเรียนจบ เข้า...ใจไหม" รีนลดาบอกบอกกับนินิวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น เธอนับวันรอหย่าทุกวัน

"ถ้าฉันเป็นแกนะ ยัยรีน...เอ้ย ฉันไม่ปล่อยให้คนหล่อๆ รวยๆ แถมยังมีคุณย่าที่รักแกซะขนาดนี้ ปล่อยให้หลุดมือคนอื่นไปได้หรอก" นินิวพูดมาด้วยสีหน้าเสียดายแทนเพื่อนของเธอ

"จ้า แม่คุณคนสวย" รีนลดาลากเสียงสูงให้นินิว

ห้าทุ่มร่างบางของรีนลดากระสับกระสายเอาแต่คิดถึงคำพูดของนินิว เรียวตะจะมีความรู้สึกให้เธองั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้แน่นอน ส่วนเรื่องที่เขาจูบเธอวันนั้นเขาแค่ต้องการสั่งสอนเธอเท่านั้น คนอย่างเขาไม่มีทางมารู้สึกอะไรกับคนอย่างเธอเด็ดขาด และอีกอย่างเขาเกลียเธอ ไม่มีทางที่จะมาบรรจบกันได้อย่างแน่นอน

@คฤหาสน์ตระกูลเรียว

วันต่อมา วันหยุดยาวหลายวันทำให้รีนลดากลับมาคฤหาสน์หลังใหญ่

"พี่สมบูรณ์คะ ทำไมบ้านดูเงียบเชียวจัง" รีนลดาเดินเข้ามาในคฤหาสน์แต่บ้านกับเงียบเธอเดินไปทั่วทั้งบ้านก็ไม่เจอคุณย่าและคุณป้าชิแม่ทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุด ทุกคนน่าจะอยู่บ้านเหมือนที่เคย

"คุณผู้หญิง คุณผู้ชาย และคุณท่านไปลำปางบ้านน้องรีนคะ"

"ไปบ้านรีนแล้วทำไมไม่มีใครชวนรีนเลยละคะ " เพราะปกติทุกครั้งที่พวกท่านกับไปเยี่ยมเพื่อนๆของคุณย่าท่านมักจะชวนเธอไปด้วยเสมอ

"ไปกันได้สองวันแล้วคะ ท่านกลัวน้องรีนจะติดเรียนนะคะเลยไม่ได้ชวน" สมบูรณ์แม่บ้านคนสนิทบอกกับเธอมา

"แล้วนี้ทานอะไรมาหรือยังคะ"

"เรียบร้อยแล้วคะ วันนี้คุณย่าไม่อยู่งั่นรีนนอนที่หลังใหญ่ดีกว่านะคะ" เพราะปกติรีนลดาเธอจะไปนอนเรือนหลังเล็กของคุณย่าที่อยู่ในสวน แต่วันนี้ท่านไม่อยู่เธอเลยเลือกนอนที่เรือนหลังใหญ่แทนละกัน

"ห้องน้องรีน พี่ทำความสะอาดทุกวันอยู่แล้ว นอนได้เลยคะ" รีนลดาพยักหน้าให้กับแม่บ้านและเดินขึ้นชั้นบนของบ้าน และระหว่างเดินคนตัวเล็กก็สวนทางกับเคนตะพี่ใหญ่ของบ้านพอดี

"น้องรีน ทำไมวันนี้กลับบ้านละครับ" เคนตะเอ่ยถามน้องด้วยความเอ็นดู

"หยุดหลายวันรีนตั้งใจจะมาหาคุณย่านะคะ แต่พี่สมบูรณ์ บอกว่าคุณย่าแอบไปต่างจังหวัด ไม่ยอมบอกรีนเลย"เคนตะยิ้มบ้างๆให้กับหญิงสาวตรงหน้า

"พี่จะออกไปหาน้ำอิงหน่อย มื้อเย็นไม่ต้องรอพี่ ทานกันเลยนะครับ"

"คะขับรถดีๆ นะคะ" รีนลดาบอกกับพี่ใหญ่ของบ้านและเดินเข้าห้องของเธอ

@ S K Y คลับ

ร่างสูงของเรียวตะนั่งดื่มค๊อกเทล ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่าย จนเพื่อนๆ ของเขาเองรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

วันก่อนเรียวตะและแพมนั้นมีปัญหา เนื่องจากแพมเธอก็จับได้ว่าเรียวตะนั้นมีผู้หญิงคนอื่น เลยทำให้แพมไม่พอใจ ต่อว่าเรียวตะมาอย่างหนัก จนเป็นเหตุให้เรียวตะเมาเสียใจหนักถึงขั้นนี้ ริกเองก็ได้แต่สายหน้าไม่เข้าใจเรียวตะและแพมสถานะไม่ใช่แฟนกัน แต่แพมกับหึงหวงเรียวตะไม่ยอมให้เพื่อนของพวกเขามีคนอื่น แบบนี้เขารู้สึกไม่แฟร์เอาเสียเลย แพมมันจะกักสถานะของไอ้เรียวไว้ทำไม ริกได้แต่คิดในใจ

"เออ มันเมาหนักขนาดนี้แล้วใครจะไปส่งมันวะ" ริวเอ่ยขึ้นมา หลังจากที่ดูสภาพเพื่อนปล่อยให้ขับรถกลับเองก็คงไม่รอดน่า

"หรือโทรตามเฮียเคนตะ ให้มาเอาตัวไอ้เรียวกับบ้านไปดีกว่า ปล่อยให้มันกลับคอนโด ตื่นเช้ามาเดี๋ยวแม่งก็ดื่มต่ออีกละ" อรัษว่ามาบ้างหลังจากที่มองสภาพเพื่อน

"กูโทรหาเฮียเคนตะแล้ว เฮียอยู่กับแฟน บอกให้พวกเราไปส่งมันที่บ้านเลย" ริกเอ่ยขึ้นมา หลังจากโทรหาพี่ใหญ่

"งั้นก็ตามนั้นแหละ ไอ้เรียวเอ้ย...ถึงขั้นหมดสภาพแบบนี้เลยเหรอวะมึง หมดกันไอ้คนหล่อนัมเบอร์วันของสาวๆ สภาพตอนนี้บอกได้คำเดียวเละเทะมาก "ริวได้แต่บนให้กับเรียวตะ พร้อมกับเอือมเพื่อนมาก

จากนั้นทั้งสามหนุ่มก็แบกคนเมามาส่งที่บ้าน แต่มีเพียงพี่สมบูรณ์แม่บ้านเท่านั้นที่อยู่ตอนรับพวกเขา สามหนุ่มพาเรียวตะมายังห้องนอนของเขาจนเรียบร้อยจึงแยกย้ายกันกลับคอนโดของตน

"อ่า เรียวตะไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกตัว คนเมาลุกขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เพื่อนๆ ของตนนั่นกลับไป เขารู้ว่าตัวเองนั้นเมาจนขับรถกลับบ้านเองไม่ไหว ปกติเขาเป็นคนเมายากจะตาย ร่างสูงเดินลงมาที่ชั้นล่างในเวลาเกือบๆ จะตีสาม ทุกคนในบ้านหลับสนิทจนทำให้บ้านนั่นเงียบ

ร่างสูงมานั่งดื่มต่อที่เคาน์เตอร์บาร์ภายในห้องรับแขกเพียงลำพัง คืนนี้เขาไม่อยากนอน อยากจะเมามันเสียมากกว่า มือหนายังคงยกขวดไวน์ราคาแพงขึ้นมาดื่มอยากหนัก เพื่อให้ลบลืนความเสียใจที่เขาทำกับแพม

"เค้ง" ร่างสูงเมาหนักถึงขั้นทำขวดไวน์ราคาแพงหลุดลงบนพื้น จนเศษแก้วหล่นกระจัด กระจาย แต่นั้นเขากับไม่ได้สนใจ คนเมายังคงหยิบเอาขวดใหม่มานั่งดื่มต่อเรื่อยๆ