DARK CHOCALATE l รักรสขม (BL NC/SM+)

​DARK CHOCALATE l INTRO     “เลออน... ขอร้องล่ะ... งานนี้สำคัญจริง ๆ นะ ถ้าไม่ใช่น้องเลออน เจ้าของแบรนด์ฝ่ายนู้นเขาต้องไม่ยอมแน่ ๆ” “แต่ว่าเลน…!” “นะ... เถอะนะ ถือว่าพี่ขอร้องก็ได้” ผู้จัดการส่วนตัวแทบจะก้มลงไปนั่งติดพื้น ถ้าไม่ติดว่าเลออนดึงขึ้นมาได้ทันเสียก่อน เจ้าตัวทำหน้าตาสุดเซ็ง... ยิ่งมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองตอนนี้มันใกล้จะตีสองเข้าไปทุกวินาที มันเลยเวลางานของตัวเองมาตั้งหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ผู้จัดการส่วนตัวคนดีของเลออนก็ยังอุตส่าห์รับสายงานเร่งด่วนที่ต้องถ่ายให้เสร็จก่อนตีห้าวันนี้อีก! “ก็ได้ ๆ” “จริงนะ!” “จริงครับ แต่ว่าเลนขอแลกกับวันหยุดสุดสัปดาห์ของเลน... ถ้าเธียร์ไม่ยอม เลนก็ไม่ถ่าย...” “ตะ แต่ว่า...ตะ ต้องคุยกับเคล” “งั้นเลนขอตัวกลับเลยนะครับ” “โอเค! โอเค! แลกกับวันหยุดสุดสัปดาห์ก็ได้! พี่เคลียร์กับเคลเอง!” พอสิ้นเสียงผู้จัดการส่วนตัวรับปากแล้ว ‘ลี เลออน’ ก็หมุนตัวกลับมาหาทันที จากนั้นก็ยิ้มหวานจนตาหยีเป็นรูปสระอิ ยิ่งเห็นเธียร์ทำหน้าระเหี่ยใจ เลออนก็ยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่ นายแบบชื่อดังเดินกลับเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อทำการถ่ายงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์น้ำหอมแบรนด์ดังของปารีส งานดำเนินไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางความประทับของทีมงานผู้จัดการของนายแบบชื่อดังเองก็พลอยยิ้มออกไปด้วย เพราะว่างานแบรนด์นี้ให้ผลตอบแทนพวกเขาถึงสามเท่าของงานทั้งหมด!   หลังจากถ่ายงานจนเสร็จสรรพ เวลาตอนนี้ก็เกือบตีห้าเศษ ๆ เลออนเดินออกมาจากสตูดิโอถ่ายแบบด้วยชุดไปรเวทสีขาวล้วนพร้อมกับหมวกแก๊ปตามเคย ผู้จัดการส่วนตัวเลื่อนกระจกรถลงระหว่างทางออก ตอนที่เห็นว่าเลออนกำลังเดินอยู่พอดี “แน่ใจนะว่าไม่ให้เธียร์ไปส่ง?” “อื้ม! เลนมีเรื่องสำคัญต้องไปทำก่อนเข้าคอนโดน่ะ เธียร์ก็กลับไปพักผ่อนเถอะ! ตอนเย็นเจอกันครับ” เลออนบอกคนในรถยิ้ม ๆ ก่อนจะโบกไม้โบกมือตามหลังรถยนต์คันหรูของผู้จัดการตัวเองไปจนกระทั่งลับตา นายแบบชื่อดังยืนรอรถแท็กซี่อยู่ริมถนนสักพัก ตามปกติไปไหนมาไหนต้องมีเธียร์ไปด้วยตลอด แต่เพราะธุระเรื่องนี้มันส่วนตัวจริง ๆ เลออนถึงตัดสินใจจะไปคนเดียวเพียงลำพัง เวลาตอนนี้ฟ้าใกล้จะสว่างเต็มที แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถนนเส้นนี้ทำไมถึงไม่มีรถแท็กซี่ว่าง ๆ สักคันเลย! “อ้าว เลออน? ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้คนเดียวได้ล่ะ? เธียร์ไปไหน?” ระหว่างที่รอก็มีผู้จัดการนายแบบในสังกัดเดียวกันเดินออกมาทักทายกันตามประสา เลออนกำลังจะเอ่ยตอบ แต่เพราะแสงสว่างจากรถยนต์ข้างหน้าส่องกระทบนัยน์ตาเสียก่อน เลออนหลับตาลงไปสักพัก... พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่ารถยนต์คันนั้นมาจอดตรงหน้าแล้ว “ว่าไง เธียร์ไปไหน?” “เอ่อ เธียร์... เอ่อ แยกกันเมื่อไม่นานนี้เองครับ คือว่าเลนจะไปทำธุระที่ชานเมืองน่ะ...” “งั้น...ไปด้วยกันเลยซิ นี่ คุณซี… ให้น้องเลออนติดรถไปด้วยได้ไหมครับ? เราจะต้องผ่านทางนั้นกันอยู่แล้วนี่?” เลออนกำลังจะปฏิเสธแต่พอเห็นอีกคนหันหน้ามามองก็เหมือนพูดอะไรไม่ออก... สายตาคมเรียวแถมยังดูดุดันแบบนั้นทำให้เลออนต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอไป ก่อนจะค่อย ๆ เหลือบสายตากลับไปมองที่ผู้จัดการอีกคน “คือ...เลนไม่รบกวนดีกว่าครับ” “หืม? รบกวนอะไรกัน เลออนทำเงินให้ MJ.C ไม่รู้กี่พันฟ่อน... คุณซีโน่คงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก ใช่ไหม?” พูดจบผู้จัดคนนั้นก็ดึงข้อมือเล็กให้ขึ้นรถไปด้วยกัน โชคดีของเลออนแล้วที่รถยนต์คันนี้มันมีโซนแยกหน้าหลังไม่งั้นคงอึดอัดแย่... แม้แต่พยางค์เดียวผู้ชายคนนั้นก็ไม่เอ่ยขึ้นมาเลยเถอะ...!     อาทิตย์ต่อมา... วันนี้ไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์ของลี เลออน... แต่โชคดีชะมัดที่คิวงานถ่ายแบบถูกเลื่อนออกไปเพราะว่านายแบบอีกคนไม่สบายอย่างกะทันหัน เลออนแอบอมยิ้มตั้งแต่ที่เธียร์เดินมาบอกว่าเคลวินป่วยหนักมาก ทั้ง ๆ ที่ เคลวินเป็นเพื่อนสนิทเลออนแท้ ๆ แต่เลออนคิดว่าเขาควรขอบคุณเคลวินที่ป่วยถูกวันแบบนี้! “ยิ้มอะไรไม่ทราบ!” “ไหน ๆ เลนก็คิวว่างแล้ว เธียร์พาเลนไปดูมิสเตอร์พีบอดี้ได้ไหม?” ลูกชายคนโตของบ้านลี เงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาเป็นประกายใส่ เธียร์แค่มนุษย์ธรรมดาที่ออกแนวจะตามใจเลออนอยู่แล้วจะไม่ใจอ่อนได้ยังไง สุดท้ายผู้จัดกันนายแบบชื่อดังก็มาเดินลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่บนถนนฟุตสตรีท เลออนลืมวิธีหุบยิ้มไปชั่วขณะ ตอนที่ใช้เงินเธียร์ซื้อของไร้สาระก็ยิ่งดูสนุกเข้าไปใหญ่! “เลน! บอกว่าอย่าวิ่งไง!” เสียงเธียร์ดังตามหลังมาตลอด เลออนหมุนตัวกลับไปยิ้มให้ผู้จัดการตัวเอง ในขณะที่กำลังจะหมุนตัวกลับมาเหมือนเดิมก็ดันชนกับอีกคนจัง ๆ เข้า! “So Sorry… (ขะ ขอโทษครับ) ” “อ้ะ!” เลออนตกใจเหมือนกัน ต่างจากผู้จัดการที่วิ่งมาดูในระยะประชิดทันที พอเงยหน้ามาเจอคู่กรณีดวงตากลมโตก็เบิกกว้าง ๆ ทันที “มาได้ไง!?” “พอดีเรามากินข้าวตรงนู้นน่ะ...เลยมาเดินดูของแถวนี้...แล้วเลน?” ‘ฟรานซิส’ เอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มเปื้อนใบหน้า จับเนื้อจับตัวเพื่อนเหมือนกำลังคิดว่าใช่ตัวจริงหรือไม่... ปกติจะเห็นเลออนได้ ก็แค่บนหน้าปกนิตยสารหรือไม่ก็ป้ายแบรนด์ดัง ๆ เท่านั้น “เลนคิวว่างน่ะ ก็เลยว่าจะไปดูมิสเตอร์พีบอดี้ วันนี้เข้าโรงพอดีเลย!” เลออนยิ้มตาเป็นประกายตอนที่ตอบเพื่อนตัวเอง เขาเผลอหันไปมองหน้าซีโน่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กับฟรานซิสด้วย แม้จะนึกไม่ออกว่าเคยเจอมาก่อนตอนไหน แต่เลออนก็แค่ยิ้มบาง ๆ แล้วผงกศีรษะให้อีกฝ่ายเท่านั้น ส่วนซีโน่มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งงัน ไม่ใช่ไม่รู้จักเพราะเลออนถือว่าเป็นดาราดังมากคนหนึ่ง แต่ว่าตอนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าแถมมองไม่ออกว่าใครก็เจ้าตัวเล่นปิดหน้าปิดตาทั้งตัว! “หืม? มิสเตอร์พีบอดี้เหรอ?” ฟรานซิสชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าซีโน่ ผู้ชายหน้าตี๋หล่อยิ้มส่งให้เล็กน้อย ฟรานซิสก็ไม่คิดเหมือนกันว่าซีโน่จะจำการ์ตูนภาคต่อเรื่องโปรดของฟรานซิสได้ “อื้อ! ไปดูด้วยกันไหม เลนจะไปกับพี่ผู้จัดการน่ะ” “เอ่อ เอาซิ... มึงก็อยากดูหนังอยู่แล้วไม่ใช่เหรอซี?” “อืม” ซีโน่ตอบพลางบีบต้นคอตัวเองก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นเล็กน้อย สักพักก็หันกลับมาหาคนตัวเล็กตรงหน้าใหม่ เลออนได้แต่ยิ้มบาง ๆ ส่งให้ เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมซีโน่ต้องคอยส่งสายตารบกวนจิตใจใส่เขาตลอดเวลาเลยด้วย!   ลี เลออนเดินเข้ามาทางหลังห้างสรรพสินค้ากับเธียร์ หลังจากที่ตกลงกับเพื่อนสมัยเรียนแล้วว่าจะดูการ์ตูนชื่อดังในโรงภาพยนตร์ด้วยกัน มันเป็นการ์ตูนเรื่องโปรดของเลออนด้วย เธียร์จับเด็กคนนั้นปิดหน้าปิดตาอีกรอบเสร็จสรรพถึงได้ดึงมือเข้ามาบนโรงฉายภาพยนตร์ด้านบน มันค่อนข้างเงียบแปลก ๆ แต่เลออนก็ไม่ได้คิดว่ามีใครเหมาโรงหนังเพื่อเขาหรอก  “ซื้อป๊อบคอร์นกับน้ำก็พอ... ไอ้ฟิกเกอร์การ์ตูนพวกนั้น หยุดคิดไปได้เลยนะครับ” เธียร์ห้ามไม่พอส่งสายตาดุกดดันเลออนอีก เด็กคนนั้นหน้ามุ่ยแต่ก็ยอม เพราะแค่ได้มานั่งดูในโรงภาพยนตร์มันก็เกินคาดแล้ว... “เธียร์จะเอาน้ำอะไรล่ะ?” “น้ำเปล่าก็พอ แล้วเลนห้ามดื่มน้ำอัดลมหรือน้ำหวาน ๆ เด็ดขาด ถ้ารู้ว่าซื้อมาล่ะก็... พรุ่งนี้ออกกำลังกายสองเท่า!” เธียร์กระซิบเสียงโหดแล้วเดินยิ้มออกไปซื้อตั๋วหนัง เลออนคอตกทันที เด็กคนนั้นเดินไปอีกทางซึ่งเป็นเคาน์เตอร์ซื้อป๊อบคอร์นกับเครื่องดื่ม   ตุ้บ...   “...” พอเดินไปถึงเคาน์เตอร์ คนที่ยืนอยู่ก่อนแล้วก็เลื่อนแก้วน้ำและถังป๊อบคอร์นใบโตให้เขา เลออนพูดอะไรไม่ออกเพราะไม่รู้ว่าซีโน่ยกมันให้เขาทำไม… “Take it with you (เอามันไปด้วย) ” “Me? (ผมเหรอครับ?) ” เลออนตอบภาษาเดียวกันกับที่ซีโน่พูดมันกับเขา ตอนแรกก็งงไปสักพักแต่พอซีโน่เงยหน้าจากโทรศัพท์แล้วจ้องหน้าตนเองตรง ๆ ก็รู้สึกเหมือนโดนสะกดเอาไว้ ซีโน่ขยับปลายเท้าเข้ามาหาเลออนที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เหมือนร่างกายถูกสาปให้แข็งเป็นหิน “You” ซีโน่พูดคำนั้นออกมา ตอนที่ริมฝีปากของเขาอยู่ใกล้ ๆ ใบหูของเลออนพอดิบพอดี ปลายนิ้วของซีโน่เย็นมาก มันสัมผัสกับฝ่ามือเลออนด้วย เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เขาเดินผ่านไป เหมือนกับว่าเลออนโดนกระชากวิญญาณไปด้วยอย่างไรอย่างนั้น... “เลน… เลน? ลี เลออน!” เธียร์เรียกชื่อเด็กคนนั้นนานมาก เลออนกะพริบตาอีกครั้งก็กลายเป็นเธียร์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าแทนผู้ชายมีเวทมนตร์คนนั้นแล้ว... “ครับ?” “คุณซีได้พูดอะไรกับเลนหรือเปล่า?” “คุณซี?” “ลูกชายท่านประธานสังกัดโมเดลลิ่งเราไง พูดง่าย ๆ ก็คือเขาเป็นเจ้านายเรานั่นแหละ...เมื่อกี้น่ะ... เขาพูดอะไรกับเลนเหรอ?” เธียร์กระซิบกระซาบใกล้ ๆ เพราะกลัวว่าใครจะมาได้ยินเข้า แต่ดูเหมือนว่าเลออนจะอึ้งหนักมากกว่าเดิมเสียอีก... ถามว่าเขาพูดอะไรงั้นเหรอ... ‘You...?’