Chapter 6 : แม่เพื่อนในห้องเรียนมหาลัย NC [บนโต๊ะอาจารย์]
1741 Words
Chapter : 6
กวางเองก็ชะงักไปชั่วขณะเมื่อเห็นเขา แต่เธอรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ราวกับนักแสดงมืออาชีพที่ต้องเล่นบทบาทสำคัญตรงหน้า
เธอยืนสงบนิ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงทรงพลัง “สวัสดีค่ะนักศึกษาทุกคน ปีนี้เป็นปีที่สองแล้วของพวกเธอในคณะนิติศาสตร์ อาจารย์ชื่อกวาง เป็นอาจารย์คนใหม่ที่พึ่งจะมาเป็นอาจารย์ที่นี่และยังเป็นปีแรกอีกด้วยที่ได้มาอยู่ในมหาลัยแห่งนี้ และก็คงจะเห็นกันมาบ้างแล้วว่าอาจารย์เป็นผู้สอนวิชากฎหมายพื้นฐานและกฎหมายมหาชนในภาคการศึกษานี้...”
เสียงของเธอก้องไปทั่วห้อง เสียงเรียบแต่หนักแน่น ผสมผสานความน่าเกรงขามและความอ่อนโยนอย่างลงตัว ก่อนที่เธอจะเสริมด้วยรอยยิ้มที่ทำให้หลายคนใจเต้นแรง
“อาจารย์ขอแนะนำตัวอีกนิดนะคะ อาจารย์เคยทำงานเป็นผู้พิพากษามาก่อน แต่ตอนนี้ผันตัวมาเป็นอาจารย์เพื่อแบ่งปันประสบการณ์ชีวิตให้กับพวกเธอ” เธอหยุดเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงขำขัน
“และถึงจะเห็นแบบนี้ แต่อาจารย์ก็อายุ 40 ปีเข้าให้แล้ว แถมยังมีลูกชายคนหนึ่งเรียนอยู่ในมหาลัยนี้อีกด้วยค่ะ หวังว่าพวกเธอจะไม่ตกใจไปเสียก่อนนะ...”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นในห้อง นักศึกษาหลายคนเริ่มรู้สึกผ่อนคลายกับท่าทีที่มั่นใจและมีอารมณ์ขันของเธอ
“เอาละค่ะ ตอนนี้อาจารย์อยากจะให้พวกเธอแนะนำตัวสั้น ๆ กันก่อน เริ่มจากทางแถวหน้าก่อนเลยค่ะ...”
บรรยากาศในห้องเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อทุกคนผลัดกันลุกขึ้นแนะนำตัว กวางใช้เวลาสังเกตนักศึกษาทุกคน ใส่ใจรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแต่ละคน และจดชื่อลงในรายการอย่างเป็นระบบ
แต่ระหว่างที่เธอทำงานตรงหน้า เธอรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องจากมุมหนึ่งของห้อง เป็นสายตาที่เธอไม่จำเป็นต้องหันไปมองก็รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ
เมื่อการแนะนำตัวจบลง เธอก็เริ่มเช็คชื่อ พร้อมแจกเอกสารประกอบการเรียน ก่อนจะเริ่มต้นบทเรียนแรกด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่ในหัวใจกลับเต็มไปด้วยความหวั่นไหวที่เธอพยายามซ่อนเอาไว้...
เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกคลาสดังขึ้น
นักศึกษาหลายคนพากันเข้าไปหากวางที่ยังยืนอยู่หน้าห้อง ดวงตาหลายคู่เปล่งประกายด้วยความชื่นชมและหลงใหลในเสน่ห์ของเธอ
หนุ่มสาวต่างพยายามเข้าใกล้เธอในแบบของตนเอง กลุ่มนักศึกษาชายดูตื่นเต้นเกินกว่าปกติ แต่กลับแสดงออกอย่างเคอะเขิน ในขณะที่นักศึกษาหญิงบางคนมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหลในตัวอย่างที่ไม่ธรรมดา บางคนถึงขั้นเอ่ยปากชื่นชมว่าเธอสวยราวกับนางฟ้าในชุดสูท
“อาจารย์กวางคะ หนูขอไอจีอาจารย์ได้ไหม?” หนึ่งในนักศึกษาหญิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอาย ๆ
กวางหัวเราะเบา ๆ “ไอจีอาจารย์น่ะเหรอ? อืม...อย่าเลยดีกว่า ไว้โฟกัสเรื่องเรียนก่อนเถอะ” เธอพูดอย่างนุ่มนวล แต่แฝงด้วยน้ำเสียงมั่นใจที่ยังคงรักษาระยะห่างได้อย่างเหมาะสม
นักศึกษาชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนนักศึกษาหญิงได้รับรอยยิ้มจากกวาง แต่ไม่ทันได้เอ่ยคำพูดอะไรเพิ่มเติม กวางก็ยิ้มให้และขอตัวไปจัดการเอกสารต่อ
ในจังหวะนั้นเอง ชายหนุ่มคนหนึ่งที่มาสายเดินเข้ามาในห้อง ก้าวยาว ๆ ของเขาดูสบาย ๆ อย่างไม่น่าจะเป็นคนที่พลาดคลาสแรกด้วยเหตุผลใด ชาวีคือชื่อของเขา
สายตาของเขาสอดส่องหาเพื่อนสนิททันทีที่เดินเข้ามา เมื่อพบกริชญ์ ชาวีก็เดินตรงเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“นี่มึงสายตั้งแต่วันแรกเลยงั้นเหรอ?” กริชญ์ถาม พลางยกคิ้วมองด้วยความไม่คาดคิด เสียงของเขาเรียบนิ่ง แต่แฝงด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะตำหนิ
“ก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาสายหรอก...” ชาวีตอบ ขณะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าจอไอจีโชว์ภาพหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่ดูสดใส
“นักศึกษาปีหนึ่งน่ารักดี...” เขาเสริมด้วยน้ำเสียงล้อเล่น ดวงตาเป็นประกายเหมือนเด็กชายที่เพิ่งค้นพบของเล่นใหม่
กริชญ์มองภาพในสมาร์ทโฟนแล้วหัวเราะในลำคอ “หลี่สาวตั้งแต่หัววันไม่ว่า...แต่นี่มึงคิดที่จะเล่นตั้งแต่เปิดเทอมเลยงั้นเหรอ?” น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่เต็มไปด้วยการเย้าแหย่
“เอาเถอะน่า...” ชาวียักไหล่ “กูแค่ไม่อยากเจอแม่กูก็เท่านั้นเอง...”
จู่ ๆ ชาวีก็หันหน้าไปทางหน้าชั้นเรียน ที่ซึ่งกวางยังคงพูดคุยกับกลุ่มนักศึกษาหญิงอยู่ สายตาของเขามองเธอด้วยความรู้สึกบางอย่าง
“แม่...?” กริชญ์หันไปมองเพื่อนอย่างสงสัย
ในจังหวะนั้นเอง กวางเงยหน้าขึ้นมองชาวี รอยยิ้มเรียบ ๆ บนใบหน้าของเธอแฝงไปด้วยแววตาที่จับสังเกตทุกอย่างได้ชัดเจน
สายตาของกวางและกริชญ์ประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอชะงักเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นเธอก็กลับมาสู่ท่าทีเดิมอย่างรวดเร็ว
“ไปกันเถอะ...แม่เห็นกูแล้ว...” ชาวีพูดเสียงเบา แต่เร่งร้อน
“อาจารย์กวางคือแม่มึง?” กริชญ์ถามซ้ำ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
“ก็เออน่ะสิ...” ชาวีตอบพลางดึงแขนกริชญ์เบา ๆ ให้เดินออกจากห้อง
“กูยังไม่อยากโดนบ่นเพราะเข้าเรียนคลาสแม่สายตั้งแต่วันแรก...” น้ำเสียงของเขาฟังดูจริงจัง แต่ก็แฝงความกังวลในที
กริชญ์มองเพื่อนด้วยสายตาที่อ่านยาก ก่อนจะปล่อยคำพูดติดตลกออกมา “ไอ้ลูกหมาเอ่ย...”
ทั้งสองเดินออกไปจากห้องเรียน ปล่อยให้กวางมองตามหลังพวกเขาไปด้วยสายตาที่อ่านยาก บางสิ่งในดวงตาของเธอเหมือนจะบอกว่า เรื่องราวนี้เพิ่งจะเริ่มต้น...
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน
เวลา 16:00 น.
แสงแดดอ่อนยามเย็นลอดผ่านหน้าต่างห้องเรียน สาดแสงอบอุ่นลงบนพื้นห้องที่เงียบสงบ เป็นช่วงที่ทุกคนทยอยกลับบ้าน ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าในอาคารเรียน ขณะที่กวางกำลังเก็บของ เธอเหลือบมองโทรศัพท์ที่แจ้งเตือนข้อความใหม่จากกริชญ์
ข้อความสั้น ๆ แต่กลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง ความรู้สึกแปลกประหลาดระหว่างเธอกับกริชญ์ที่ซ่อนอยู่ในสายใยของความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับนักศึกษา ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจ
แม้จะลังเล แต่ท้ายที่สุดเธอก็ตัดสินใจไปตามคำเชิญ พร้อมกับจงใจยั่วยุเขาในช่องแชทตามอารมณ์ร้อนที่กำเริบขึ้นมาในจิตใจ อาจารย์สาวแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์กับข้อความที่ตอบโต้กลับไปกลับมากับนักศึกษาหนุ่ม
เมื่อมาถึงหน้าห้องเรียน
กวางค่อย ๆ เปิดประตู เสียงแอร์ที่ทำงานเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบงันทำให้บรรยากาศดูเคร่งขรึม กริชญ์ยืนอยู่ในห้อง เขาหันมาสบตาเธอ และทันทีที่เธอก้าวเข้ามา เขาก็ปิดประตู ล็อกกลอนเสียงดังกรึก ท่าทางของเขาไม่ได้ดูเหมือนหนุ่มเนิร์ดที่เธอรู้จักอีกต่อไป
เขาถอดแว่นตาออก เผยให้เห็นแววตาคมกริบ ลุคของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ราวกับเปลือกนอกที่ซ่อนตัวตนไว้ถูกลอกออก เผยให้เห็นด้านมืดที่น่ากลัวแต่น่าดึงดูด
“ไม่เห็นต้องปิดประตูเลยนี่...กริชญ์”
กวางพูดเสียงเรียบ ขณะที่เดินเข้ามาในห้อง วางกระเป๋าลงบนโต๊ะ เธอถอดสูทตัวเก่งออก เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตขาวที่รัดรึงกับทรวดทรงองค์เอวของเธอ กระโปรงดำที่รับกับสะโพกเน้นให้เห็นสัดส่วนอันเย้ายวน เธอยืนพิงโต๊ะ มองเขาด้วยสายตาที่กึ่งเย้าหยอกกึ่งท้าทาย
“อาจารย์ไม่ทำอะไรเธอหรอก...”
เสียงของเธอแฝงไปด้วยความนุ่มนวล แต่กลับกระตุ้นอารมณ์ในแบบที่คำพูดธรรมดาไม่อาจทำได้
“หรือเธอจะทำอะไรอาจารย์ล่ะ?”
กริชญ์ก้าวเข้ามาหาเธอ ใบหน้าของเขาเปื้อนรอยยิ้มที่ทำให้ใจของเธอเต้นแรงขึ้น
“อาจารย์...ไม่สิ...คุณกวาง...แม่ของชาวี...พี่น่ะเป็นผู้หญิงที่ร้ายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอเลยจริง ๆ ”
เสียงของเขาเข้มต่ำ ราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องจริงที่ไม่มีใครปฏิเสธได้
กวางยังคงยิ้มบาง แต่ไม่ทันตั้งตัว เขายื่นมือมากอบกุมเอวบางของเธอและยกตัวเธอขึ้นนั่งบนโต๊ะอาจารย์ ร่างของเขาใหญ่โตจนเธอรู้สึกเล็กลงเมื่ออยู่ใกล้ ๆ สัมผัสนั้นราวกับคลื่นที่ซัดกระหน่ำ ความอบอุ่นจากมือของเขาแผ่ซ่านผ่านเนื้อผ้าบางเบาของเธอ
“เธออยากคุย แต่พี่ไม่...”
เมื่อได้โอกาสบ้าง กวางก็ยื่นมือขึ้น ไปคล้องคอเขา ดึงเขาเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของทั้งสองเกือบชนกัน กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของเธออบอวล ชวนให้เขาเคลิบเคลิ้ม
“พี่แน่ใจแล้วนะที่ทักผมมาแบบนั้น...”
เสียงของเขาต่ำลง ใกล้ชิดจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่ปะทะใบหน้า
กวางโน้มตัวเข้าไปใกล้ กระซิบข้างหูของเขาเบา ๆ เสียงนั้นแผ่วแต่หนักแน่น ราวกับสายลมที่พัดผ่านในคืนฤดูร้อน
“พูดให้มันดี ๆ หน่อย...ใครทักใครก่อน...”
เธอหยุดเล็กน้อย ราวกับกำลังปล่อยให้เขาดื่มด่ำกับบรรยากาศที่เธอสร้างขึ้น “ที่สำคัญ ตอนนี้มันก็ชัดเจนแล้วไม่ใช่เหรอ...?”
เธอเอียงศีรษะ กระซิบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่ท้าทาย “พี่รู้ว่าเธอเองก็หิว...เพราะงั้น...กินพี่ซะสิ...”
คำพูดนั้นทำให้กริชญ์หมดความอดทน เขายื่นหน้าลงมาแนบจูบเธอ ลึกซึ้งและร้อนแรง จนทุกความรู้สึกถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นยักษ์ที่ซัดสาด
ลิ้นของทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดกันในจังหวะที่สอดประสาน ความใกล้ชิดนั้นทำให้โลกภายนอกกลายเป็นเพียงภาพเบลอ เสียงหัวใจของพวกเขาดังสะท้อนในความเงียบของห้องเรียนราวกับเป็นดนตรีที่ขับกล่อมแรงอารมณ์ของพวกเขา...
To be continued...
- Writer
