วันเดียวกันในยามอุ้ย (13.20)
รถม้าสกุลหวังขับผ่านหน้าประตูวังโดยไร้การตรวจสอบเหมือนเช่นเคย เส้นทางรถเคลื่อนผ่านตำหนักมากมายแต่สุดท้ายรถม้าก็จอดลงตรงหน้าตำหนักหลงซิ่ว สถานที่เดียวเท่านั้นที่คนขับรถม้าสกุลหวังจะจอด
หวังปิงปิงก้าวลงจากรถด้วยหัวใจที่เต้นกระหน่ำ การมาในครั้งนี้นางจะรุกฆาต อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด หัวสมองของนางครุ่นคิดถึงเรื่องนี้มาค่อนคืน ตั้งแต่ครั้งแรกที่นางเริ่ม จีบ พระองค์ถ้าหากมิทรงชอบใจ ใยจึงมิห้ามปรามนางตั้งแต่แรกที่ได้จดหมายนั้น จนวันเวลาผันผ่านพระองค์ปล่อยให้นางลอบเข้ามาในวังด้วยชุดนางกำนัลเพื่อส่งจดหมายอีกนับสิบฉบับ กินเวลายาวนานร่วมเดือน ‘ถ้าหากไม่ทรงมีใจ ย่อมไล่หนี’ นั่นคือสิ่งที่รู้สึกได้
“วันนี้ใยจึงมาโดยมิได้นัดหมาย” ขันทีสี่สุ่ยยืนมองสตรีรุ่นเยาว์ที่มิได้ปลอมตัวเป็นนางกำนัลเหมือนทุกครั้งอย่างแปลกใจ ทั้งยังมาโดยใช้รถม้าของสกุลหวังที่โดยปกติแล้วหวังร่วนเทามักจะส่
