หลังจากที่ราชสีห์พานางมะลิกลับจากโรงพยาบาล เขาที่เห็นนางมะลิเจ็บหนัก เขาจึงอุ้มนางมะลิลงรถ โดยที่ไม่ให้นำมะลิเดินกลับเข้าห้องเอง ทุกการกระทำของราชสีห์ ถูกนางชมพูจ้องมองอยู่ไกล ๆ ไฟอิจฉาได้แน่นทรวงนางชมพูขึ้นทุกวันทุกวันโดยที่ราชสีห์นั้นไม่เคยคิดว่าผู้หญิงอย่างนางชมพูจะเลวร้ายกว่าที่เขาคิด
“นายหัวจ๊ะปล่อยมะลิลงเดินเองเถอะจ้ะ”
มึงไม่ต้องดื้อ เดี๋ยวกูอุ้มมึงไปส่งในห้อง แล้ววันนี้มึงก็ไม่ต้องทำกับข้าวให้กูกินเดี๋ยวกูให้ป้าใจจัดการให้
“แผลแค่นี้เองจ้ะนายหัวไม่เป็นไรหรอกจ้ะเดี๋ยวมะลิทำกับข้าวให้นายหัวกินเองดีกว่าจ้ะ”
“ตามใจมึงแล้วกันถ้ามึงทำไหวก็ทำ”
ราชสีห์ที่อุ้มมะลิเข้าไปส่งในห้องนอน เขามองไปรอบ ๆ ห้องนางมะลิเป็นเด็กที่มีระเบียบเรียบร้อยดีมาก ห้องสะอาดสะอ้านทุกอย่างจัด เข้าที่เข้าทางอย่างเป็นระเบียบแม้แต่โต๊ะเล็ก ๆ ข้างหน้าต่างแต่มันช่างดูเก่าแล้วเขาจึงคิดอยู่ในใจว่าเขาจะต้องสั่งโต๊ะสำหรั
