ตรวนรักราชสีห์

ณ สวนทุเรียน จังหวัดจันทบุรี ภูเขาที่โอบล้อม เขียวชอุ่ม แสงตะวันที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้อง ทำให้เด็กสาวที่ ชื่อมะลิถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาแต่เช้า เพื่อมาจัดเตรียมอาหารเช้า ให้กับนายหัวราชสีห์ เธอจะต้องตื่นก่อนนายหัวของเธอตั้งแต่ 05.30 น เพื่อเตรียมอาหารเช้า ก่อนที่นายหัวของเธอจะตื่นนอน เธอจะต้องเตรียมเสื้อผ้า ที่เขาจะใส่ประจำวันใน ทุก ๆ วัน ให้นายหัวของเธอ เธอทำอย่างนี้ตั้งแต่จำความได้ จนปัจจุบันเธออายุ 20 ปี เธอก็ยังคงทำไม่เปลี่ยน และนายหัวไม่เคยให้แม่บ้านคนไหน มาจับต้องข้าวของของเขา นอกจากเธอคนเดียวเท่านั้น จนวันนี้เธอมีอาการปวดท้องประจำเดือนอย่างรุนแรง เธอจึงให้แม่บ้านสาวคนหนึ่งไปรับใช้ นายหัวราชสีห์ เธอขอให้แม่บ้านสาวทำแทนเธอทุกอย่าง เธอแจ้งความชอบและไม่ชอบของนายหัวให้แม่บ้านสาวฟังอย่างละเอียด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเพียงไม่กี่อึดใจ "ใครใช้ให้มึงเข้ามาในห้องกู" "แล้วมะลิมันไปไหน มันไม่ใช่หน้าที่ของมึง" "ไปตามมะลิมันมาหากูเดี๋ยวนี้..! แล้วเอาข้าวของของมึงทั้งหมดอ อกไปจากห้องกูซะ ก่อนที่กูจะฆ่ามึงทิ้ง" แม่บ้านสาวสวยถึงกับหน้าถอดสีไปไม่เป็น ได้แต่ลนลานรีบเก็บข้าวของ ที่นายหัวปาลงพื้นทันที เธอวิ่งลงจากห้องของนายราชสีห์ โดยที่ใจของเธอเต้นเร็วจนผิดจังหวะไปหมด ราวกับโดนกระชากวิญญาณ ข้าวของทุกอย่างที่เธอเตรียมทั้งหมด ก็ตรงทุกอย่างกับที่มะลิได้บอกเธอ ว่านายหัวชอบอะไร และไม่ชอบอะไร แต่ทำไมกันนะเขาถึงได้ดูโกรธขนาดนี้ "ฮื่อ ฮื่อ มะลิทำไมนายหัว ถึงได้โกรธฉันขนาดนี้ ฮึก ฮึก" "เกิดอะไรขึ้นคะพี่ชมพู" "นายหัวเขวี้ยงข้าวของทุกอย่าง ที่ฉันเตรียมปาลงพื้น แล้วเรียกให้เธอไปหาเดี๋ยวนี้ เขาด่าฉันรุนแรงมาก" "ฉันขอโทษนะจ๊ะ ปกตินายหัวไม่เคยดุฉันเลย พี่ทำอะไรผิดหรือเปล่าจ๊ะ" "ไม่มีอะไรผิด เธอรีบไปเถอะ ก่อนที่นายหัวจะโกรธมากกว่านี้ ข้าวของทั้งหมดนี้นายหัวบอกให้ฉันเอาไปทิ้ง เธอห้ามหยิบเอาขึ้นไปบนห้องเด็ดขาด" "ได้จ้ะเดี๋ยวฉันเตรียมไปใหม่" มะลิรีบเตรียมข้าวของทั้งหมดใหม่ เพื่อขึ้นไปบนห้องของนายหัวราชสีห์ ที่ตอนนี้ทั้งโกรธและเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าสิ่งใด ที่เธอเคยเห็นปกติเขาเป็นคนดุอยู่แล้ว แต่ไม่เคยเห็นเขาดุใครขนาดนี้ยิ่ง เป็นแม่บ้านผู้หญิงยิ่งไม่เคยเห็นว่าเขาดุเลย แต่วันนี้ทำไมกันนะ เพียงแค่เธอให้แม่บ้านผู้หญิงคนอื่นไปทำแทนเธอมันเกิดอะไรขึ้นกันนี่ ทำไมเขาถึงจะต้องดุขนาดนี้ สองเท้าเล็ก ๆ รีบเร่งฝีเท้าขึ้นไปบนห้องมือ ไม้สั่นไปหมดเมื่อรู้ว่าเธออาจจะต้องโดนดุแน่ๆ ก๊อก ก๊อก ก๊อก "นายหัวจ๊ะมะลิขอเข้าไปนะคะ" เขาที่ยังไม่ได้ตอบอนุญาต มะลิที่วิ่งสวนผ่านประตูเข้าไปทันที โดยไม่รอเสียงอนุญาตจากเจ้าของห้อง "ทำไมมึงถึงไม่มาทำหน้าที่ของตัวเอง" เสียงที่ทุ้มต่ำราวกับจะฆ่าคนให้ตายไปข้างนึง รังสีอำมหิตแผ่ซ่าน แววตาที่มองมาที่ร่างบางของมะลิราวกับจะกลืนกิน เส้นเลือดที่ปูดปูนเพราะความโมโห "มึงไม่อยากทำหน้าที่ของมึงแล้วหรอ ทำไมต้องให้คนอื่นขึ้นมาทำหน้าที่ของมึงแทน" "มะลิขอโทษจ้ะ นายหัวราชสีห์ พอดีวันนี้มะลิไม่สบายจ้ะ มะลิปวดท้องจ้ะ ก็เลยให้พี่ชมพูเตรียมของ ขึ้นมาให้นายหัวแทนจ้ะ" ราชสีห์เพียงได้ยินว่า เด็กสาวที่เขารับเลี้ยงป่วย เขามีความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันทีว่า เด็กผู้หญิงร่างบางตรงหน้า เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น เธอจึงเงยหน้ามองเขาแล้วตอบด้วยความกลัวราวกับลูกนก “มึงเป็นอะไร...?” "เออ ...พอดีไม่รู้ว่าเป็นประจำเดือนจ้ะ" "แล้วทำไมมึงไม่บอกกู กูจะได้ให้มึงพักงานซักวัน วันนี้ไม่ต้องมาเตรียมของให้กู" "แล้วถ้ามะลิไม่เตรียมให้ นายหัวจะใช้อะไร จะทานอะไรล่ะจ๊ะ" "กูหากินเองได้ มึงไม่ต้องให้คนอื่นมายุ่ง กับข้าวของของกูนอกจากมึงเข้าใจไหม กูไม่ชอบ" "ขอโทษจ้ะนายหัว มะลิจะจำไว้" "งั้นมึงก็ไปกินข้าว กินยา วันนี้ก็ไม่ต้องทำงาน พักผ่อนซะ เดี๋ยวกู จะเข้าสวนสักหน่อย" "จ้ะ นายหัว" "ตอนกลางวัน มึงทำกับข้าว ให้กูกินได้ใช่ไหม ทำไหวหรือเปล่า" "ทำไหวจ้ะนายหัวราชสีห์ นายหัวอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมจ๊ะ" "กูอยากกินคั่วกลิ้งกับแกงส้มใต้ มึงทำให้กูหน่อยแล้วมึงเอาไปส่งให้กูในสวนทุเรียนนะ" "แล้วก็จักรยานของมึงมันเก่า กูเลยซื้อคันใหม่ให้มึงแล้วนะ เอาไว้ให้มึงปั่นไปส่งข้าวให้กูในสวนทุเรียน" "ฮ้ะ ...!!! นายหัวซื้อจักรยานคันใหม่ให้มะลิเหรอจ๊ะ"มะลิดีใจทำตาโต "เออ … กูซื้อให้มึงใหม่ จอดอยู่หลังบ้าน หน้าห้องมึง คันสีชมพู" "นายหัวราชสีห์ ขอบคุณมากนะจ๊ะ นายหัวราชสีห์ใจดีที่สุดในโลกเลย"เสียงมะลิเจื้อยแจ้วแม้จะป่วยก็ตาม ราชสีห์เขาไม่เคยอ่อนโยนกับผู้หญิงคนไหน และไม่เคยต้องให้ความสนใจกับใคร ผู้หญิงพวกนั้นก็แค่ ผู้หญิงไว้สำหรับอุ่นเครื่องของเขา แต่กับนางเด็กมะลิ เด็กที่เขาอุปการะเลี้ยงดูมันเพียงเพราะคงเป็นเพราะความสงสาร เพราะมันได้เสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็ก มันมีความพิเศษคือดวงตาสีเทาของมันสวยเป็นประกายชวนให้หน้าหลงไหล วันนี้ที่ราชสีห์บอกกับนางมะลิ ว่าเขาซื้อจักรยาน คันใหม่ให้นางมะลิ มันดีใจยิ้มแป้นจนลืมความกลัว ต่อเขาทั้งหมดก่อนหน้านี้ไป เวลาผ่านไปจนใกล้จะเที่ยง มะลิได้เตรียมอาหาร ที่นายหัวราชสีห์สั่งให้เธอทำ มะลิห่อทั้งหมดใส่ปิ่นโต และปั่นจักรยานคันใหม่สีชมพู อวดไปทั่วสวนทุเรียน มะลิดีใจและภูมิใจ กับจักรยานคันนี้มาก เพราะมันทั้งสวยน่ารักมากสำหรับเธอ มะลิปั่นจักรยานมาจนเกือบถึงท้ายไร่ ก็ยังหานายหัวราชสีห์ของเธอไม่เจอ ไม่รู้ไปดูงานอยู่ตรงไหนของสวนทุเรียน มะลิจึงปั่นจักรยานไปรอบ ๆ จนไปเห็นกับร่างสูงใหญ่ ที่กำลังยืนสั่งงานคนงานผู้ชายในสวนทุเรียนนับสี่สิบคน ผู้ชายทุกคนจับจ้องมาที่ร่างเล็กที่กำลังปั่นจักรยานสีชมพู ตรงมาหานายหัวราชสีห์ ทุกคนรู้ว่ามะลิคือคนที่ไม่ควรแตะต้อง ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้นางมะลิได้ นอกจาก นายหัวราชสีห์ นางมะลิยังไม่รู้ตัว ในความพิเศษของตัวเองก็เท่านั้น ปกตินายหัวไม่เคยให้ใครแตะต้อง เรื่องภายในชีวิตของเขา มะลิคนมองผิวเผินอาจจะเป็นเพียงแม่บ้าน ที่นายหัวราชสีห์ชุบเลี้ยงเท่านั้น แต่สำหรับคนในสวนทุเรียนนี้รู้ดีว่าเธอพิเศษกว่า แม่บ้านทั่วไป ยกเว้นเพียงแค่ตัวของมะลิเองเท่านั้น ที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองคือคนพิเศษในอนาคต ........