ตรวนรักราชสีห์

นายหัวผู้แสนใจดี

"นายหัวมะลิมาแล้วจ้ามะลิเอาข้าวมาส่งแล้ว"

ราชสีห์หลังจากส่งสายตาดุๆไปให้เหล่าบรรดาลูกน้องที่จ้องคนของเขาตาเป็นมันราวกับจะกลืนกินเข้าไปพวกมันทุกคนรีบหลบสายตาของเขา เขาหันกลับไปตอบร่างบางทันที

"เออขอบใจ มึงเอาปิ่นโตไปรอกูตรงรถก่อนเดี๋ยวกูสั่งงานเสร็จแล้วกูตามไป"

"ได้จากนายหัว"

หลังจากราชสีห์หันไปตอบร่างบางของเขาเสร็จเรียบร้อยเขาจึงหันกลับไปสั่งงานลูกน้องต่อก่อนที่จะปล่อยพวกมันไปกินข้าวกลางวันกันวันนี้งานในไร่ค่อนข้างยุ่งเยอะเพราะเขาต้องฉีดฮอร์โมนเพื่อเร่งทำดอกให้กับสวนทุเรียนก่อนที่จะมีเวลาน้อยกว่านี้เพราะต้องเร่งให้มันติดดอกตอนนี้เขารีบเดินตรงไปหาร่างบางที่รอเขาอยู่ท้ายรถกระบะ ตอนนี้ร่างบางได้ปูเสื่อรอเขาหลังท้ายรถกระบะเรียบร้อยราวกับว่าเธอรู้ทุกอย่างที่เธอจะต้องทำให้กับเขา

"นายหัวจ๊ะฉันเตรียมข้าวไว้ให้นายหัวแล้วนะหลังท้ายรถกระบะแล้วก็เอาน้ำใบเตยเย็นๆใส่กระบอกน้ำมาให้นายหัวด้วยจ้ะ"

"ขอบใจมาก"

"นายหัวจะให้ฉันรอเก็บปิ่นโตกลับไปด้วยไหมจ๊ะ"

"งั้นมึงก็นั่งเป็นเพื่อนกูซะเลย"

"เดี๋ยวฉันไปรอในหัวตรงใต้ต้นทุเรียนตรงนู้นดีกว่า"

"นั่งกับกูตรงนี้แหละมันจะเป็นอะไรไป"

"ได้จ้ะนายหัว"

"แล้วมึงเป็นยังไงบ้างอาการปวดท้อง"

"ค่อยยังชั่วแล้วจ้านายหัวขอบคุณนะจ๊ะที่เป็นห่วง"

ขณะที่ราชสีห์หันไปถามร่างบางเกี่ยวกับอาการป่วยของเธอแค่เธอบอกว่าไม่เป็นอะไรเขาก็รู้สึกสบายใจเขาที่กินข้าวไปมองหน้าร่างบางไปในหัวของเขากำลังคิดเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนนี้นับวันมันยิ่งโตเป็นสาวมันยิ่งสวยต่อให้มันจะมีผิวสีน้ำผึ้งที่แตกต่างจากคนอื่นไปสักนิดนึงเพราะผิวสีของมันสวยละเอียดบวกกับแววตาสีเทาที่เป็นประกายสวยงามราวกับผู้หญิงแขกใครๆก็ชอบมองสีดวงตาของมันแล้วเออชมว่ามันสวยเสมอแม้กระทั่งเขาเองเพียงแต่เขาไม่เคยเอ่ยมันออกมา

"มะลิมาเก็บปิ่นโตไปกูอิ่มแล้ว"

"ได้จ้ะนายหัว"

"เย็นนี้กูจะเข้าเมืองมึงจะไปกับกูไหม"

"ได้จ้าฉันอยากได้ของใช้ส่วนตัวพอดี"

"แล้วมึงเรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง"

"ตอนนี้ฉันเรียนจบม. 6 แล้วจากนายหัวแต่ว่ากำลังคิดเรื่องเรียนมหาวิทยาลัยจ๊ะกำลังจะคุยกับนายหัวเรื่องนี้พอดี"

"มึงมีอะไรจะคุยกับกูไหนลองพูดมาซิ"

"ฉันว่าฉันจะขอในหัวออกไปหางานทำจ้ะ"

"มึงจะทำงานอะไรแล้วทำไมมึงต้องออกไปหางานทำทุกวันนี้กูก็ส่งเสียเลี้ยงดูมึงอยู่แล้ว"

"ตอนนี้ฉันว่าฉันโตพอจะทำงานได้แล้วจะได้ไม่ต้องเป็นภาระในหัวแค่นานหัวทำงานในไร่กับรีสอร์ทที่ภูเก็ตก็ยุ่งมากพอแล้วจ๊ะ"

"มึงไม่ต้องมาคิดแทนกูถ้ามึงอยากจะเรียนจริงๆกูจะส่งมึงเรียนเองแต่กูจะเป็นคนขับรถไปรับไปส่งมึงด้วยตัวเองทุกวันมึงห้ามดื้อกับกูเด็ดขาด"

"นายหัวพูดจริงเหรอจ๊ะ"

"แล้วกูเคยพูดเล่นกับมึงหรือเปล่าล่ะ"

มะลิที่ตาเป็นประกายเมื่อรู้ว่านายหัวของเขาจะส่งเธอเรียนต่อมหาวิทยาลัยเพียงข้อแม้เดียวที่เธอต้องทำคือเขาจะเป็นคนไปรับไปส่งเธอในทุกๆวันของการเรียนในรั้วมหาวิทยาลัยแถมยังซัพพอร์ตเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้เหมือนแต่ก่อนที่เธอเป็นมาแต่เธอก็เกรงใจเขาเหลือเกินเธอตั้งใจว่าถ้าเธอเรียนจบมหาวิทยาลัยเธอจะช่วยนายหัวของเธอจัดการงานในไร่แบ่งเบาภาระของนายหัวที่ชุบเลี้ยงเมตตาเอ็นดูเธอ มะลิดีใจจนลืมตัวเธอจึงวิ่งไปกอดแขนของนายหัวราวกับเด็กที่ได้ของเล่น

"นายหัวมะลิขอบคุณนะจ๊ะนายหัวใจดีกับมะลิที่สุดเลย"

ราชสีห์ที่ปลายตามองร่างบางที่ตอนนี้ยืนดีใจเกาะแขนเขย่าราวกับเด็กที่ได้ของเล่นที่ถูกใจแต่มันจะรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้มันโตเป็นสาวแล้วไม่ใช่เด็ก 10 กว่าขวบเหมือนเมื่อหลายสิบปีที่แล้วหน้าอกหน้าใจของมันใหญ่เกินตัวตอนนี้ได้เสียดสีกับต้นแขนแกร่งแต่ราชสีห์ไม่เคยคิดจะเอาเด็กในบ้านทำเมียอยู่แล้วเขาคิดในใจเพียงแค่ว่าเมตตาเอ็นดูมันเท่านั้น

"งั้นเดี๋ยวมึงเก็บปิ่นโตกลับไปรอกูที่บ้านนะ"

"จ๊ะนายหัว"

ร่างบางรีบเก็บปิ่นโตและก็เสื่อกระบอกน้ำที่มันเตรียมมาใส่ตะกร้าหน้ารถสีชมพูทันทีมันหันมายิ้มแป้นแล้นดีใจให้กับเขาอารมณ์ดี 2 เท้าเล็กๆรีบปั่นจักรยานกลับไปที่บ้านเพื่อเตรียมตัวไปตลาดเข้าเมืองตอนเย็นกับนายหัวของเธอ

ราชสีห์ที่ตอนนี้ต้องกลับไปเตรียมงานลูกน้องและเดินดูน้ำในสวนทุเรียนให้ลูกน้องจัดการพ่นยาเร่งดอกต่างๆเพื่อให้ทันติดดอกในอีก 2 เดือนข้างหน้าจนเวลาล่วงเลยมา 17:00 น เขาตอนนี้ที่เหนื่อยล้าแต่ว่าจะต้องเข้าไปซื้อของในเมืองจึงรีบกลับไปที่บ้านเพื่ออาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวป่านนี้นางมะลิมันคงคอยฉันแย่ ราชสีห์ที่คิดถึงร่างบางในใจ

เสียงรถกระบะคันงามของเจ้าของไร่ทุเรียนได้มาจอดที่หน้าบ้านทำให้มะลิที่ตอนนี้เตรียมกับข้าวให้กับนายหัววิ่งออกมาต้อนรับในหัวราวกับเป็นกิจวัตรประจำวันที่ทำให้คนในบ้านชินซะแล้วไม่มีใครกล้ามาทำแบบมะลิเพราะที่มันต้องทำมันคือคำสั่งของในหัวว่าทุกเย็นมันจะต้องออกมายืนรอรับเขาไม่ว่าจะดึกแค่ไหนมันก็ต้องรอ

"นายหัวสวัสดีค่ะกลับมาแล้วหรอคะ"

"ฮืม เดี๋ยวกูอาบน้ำแล้วจะลงมานะ"

"ได้จากนายหัวฉันเตรียมน้ำอาบให้นายหัวแล้วก็เสื้อผ้าอยู่บนเตียงนะจ๊ะ"

"ขอบใจมาก"

เขายื่นข้าวของในมือส่งให้มะลิเอาไปเก็บมะลิมันจะรู้ทุกอย่างว่าของตรงไหนภายในบ้านต้องเก็บตรงไหนในบ้านหลังโตหลังนี้มีเพียงมะลิเท่านั้นที่จะเข้ามาทำกับข้าวหรือเตรียมข้าวของห้องนอนของเขาเพียง 2 อย่าง ส่วนแม่บ้านคนอื่นๆหลังจากเขาออกไปถึงจะสามารถเข้ามาทำความสะอาดบ้านทั้งหลังได้แต่มะลิมีเพียง 2 หน้าที่คือคอยรับใช้เขาตอนที่เขาเรียกหาและเตรียมทุกอย่างในชีวิตประจำวันของเขางานอื่นๆมันไม่ต้องทำนอกจากรอคำสั่งจากเขา