ตรวนรักราชสีห์

ดูแลปกป้อง

ราชสีห์ที่อาบน้ำชำระเหงื่อใคล จากการเข้าสวนทุเรียนเป็นที่เรียบร้อย เขาแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวธรรมดา

แต่มันกลับส่งให้เขาดูดีและมีสง่าราศีสาว ๆ ทุกคน แค่ได้ยินชื่อของนายหัวราชสีห์ ก็อยากจะพลีกายคลานขึ้นเตียงมาหาเขาแทบทุกคน

แต่คืนนี้เขาไม่ว่างด้วยซิ เพราะเขาตั้งใจจะพานางมะลิไปซื้อของในเมือง เขาคิดว่าคืนนี้คงต้องให้มันขึ้นมานวดให้เขาเหมือนทุกครั้งไป

มันทำแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต แต่ตอนนี้สรีระที่เปลี่ยนไปของมันทำให้เขารู้สึกว่า อยากจะปกป้องทุกอย่างในร่างกาย

ของมันให้มิดชิดยิ่งกว่าเมื่อก่อน เขาเดินลงบันไดมาแล้วหันไปทางร่างอวบอิ่ม ตัวเล็ก ๆ ผิวสีน้ำผึ้งที่ยืนรอเขาอย่างใจจดใจจ่อ

"นายหัว เสร็จแล้วหรือจ๊ะ"มะลิยืนรอนายหัวราชสีห์ตรงบันได

ราชสีห์ที่หันไปมองตามเสียงเรียกเล็ก ๆ เขามองมะลิตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า นี่มันเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย

เพียงแค่เสื้อยืดตัวเล็ก ๆ กางเกงยีนส์สั้น ๆ ที่นางมะลิใส่มันทำให้นางมะลิดูเซ็กซี่ หน้าอกหน้าใจที่แทบจะล้นเสื้อยืดตัวเล็กๆ ออกมาอยู่แล้ว

"นางมะลิ เสื้อผ้ามึงนี่มันตัวเล็กขนาดนี้เลยหรือไง"

"ทำไมเหรอจ๊ะ นายหัว"

"มึงดูสิน่ะ มันเสื้อจะคุมนมมึงไม่อยู่อยู่แล้ว"

"นายหัวพูดอะไรจ๊ะเนี่ย"

"มะลิไม่มีเสื้อผ้าใหม่ ๆ นะจ้ะ ก็ใส่มาตั้งแต่ ม.5 แล้ว แต่ก็คิดว่ามันยังใส่ได้อยู่นะจ๊ะ มันยังไม่ได้น่าเกลียดขนาดนั้นซะหน่อย"มะลิเถียงจนปากยู่

"เออ...เถียงกูเก่งจริง ๆ มึงเนี่ย จะต้องมีเหตุผลมาแก้ต่าง แก้ตัวให้ตัวเองตลอดเลยนะ"

"มะลิไม่ได้แก้ตัวนะจ๊ะ นายหัวราชสีห์'

"เออ ๆ กูไม่อยากเถียงกับมึงแล้วไปขึ้นรถ เดี๋ยวมันจะมืดซะก่อนตลาดมันจะวาย"

ร่างสูงที่ตอนนี้ต้องกลายเป็นคนขับรถ ให้กับเด็กในบ้านเพียงคนเดียว ที่สามารถไปไหนมาไหนกับเขาได้ และสามารถทำให้เขากลายเป็นคนขับรถของเธอได้โดยที่ไม่มีใครกล้าทำ แม้แต่คนเดียว

ส่วนมะลิที่ทำหน้างอนตุ๊บป่องตุ๊บป่อง เพราะว่านายหัวราชสีห์บอกว่าเสื้อของเธอตัวเล็กเกินไปแล้วก็เดินตามขึ้นรถไปแบบงอน ๆ ตอนนี้ก็ถึงตลาดแล้วคนตัวเล็กก็ยังไม่หายงอน

"นางมะลิ นี่มึงจะทำหน้าเป็นตูด แบบนี้อีกนานไหมเนี่ย"

"นายหัวมาว่ามะลิน่าเหมือนตูดได้ยังไงจ๊ะ มะลิออกจะน่ารักขนาดนี้"

"ใครเขาบอกมึงว่ามึงน่ารัก..!."

"พี่ ๆ ในสวนทุเรียน ก็บอกทุกคน ว่ามะลิน่ารักมีแต่ นายหัวราชสีห์คนเดียวนี่แหละจ้ะ ที่บอกว่ามะลิขี้เหร่"มะลิที่เถียงคอเป็นเอ็น

"ฮ่า ๆ ๆ เออ..กูไม่เถียงกับมึงละ"

"เดี๋ยวกูจะไปเดินซื้อของนะ ส่วนมึงจะไปซื้อของใช้ก็เอาเงินนี่ ติดตัวไป ถ้าไม่พอก็บอกกู"ราชสีห์ยื่นเงินให้มะลิสองพัน

"ไม่เป็นไรจ้ะนายหัว ไม่ต้องให้มะลิหรอก ครั้งที่แล้วที่นายหัวให้ไว้มะลิยังเหลืออยู่เลยจ้ะ"มะลิรีบปฎิเสธ

"ผู้ใหญ่ให้ของ มึงมีหน้าที่รับก็รับไป ไม่ต้องปฏิเสธทำงานเองได้ แล้วหรือไงฮึ"นายหัวหรี่ตามองเด็กดื้อ

"ขอบคุณค่ะ นายหัว"

ราชสีห์ปล่อยให้มะลิเดินตลาดเพียงลำพัง ส่วนตัวเขาก็ไปซื้อของใช้ที่ต้องการ ระหว่างที่เขาเดินไป เรื่อย ๆ

เขาไปสะดุดตากับร้านเสื้อผ้าผู้หญิง เสื้อน่ารัก ๆ มากมาย มันทำให้เขาคิดถึงนางมะลิของเขาขึ้นมาทันทีเขาจึงเดินเข้าไปถามแม่ค้า

"แม่ค้าฉันอยากได้เสื้อไซส์หน้าอกประมาณ 38 เอว 26-27 ช่วยดูให้ฉันหน่อยได้ไหม"

"สวัสดีค่ะนายหัวราชสีห์ อันนี้มันเสื้อผ้าผู้หญิงนะจ๊ะไม่ทราบว่านายหัวราชสีห์จะซื้อไปให้สาวที่ไหนคะ"

"ผมไม่ได้ซื้อให้สาวที่ไหนหรอก จะซื้อให้กับเด็กในสวนทุเรียนนะ เห็นเสื้อผ้ามันเก่า ๆ ขาด ๆ แล้วสงสารมัน"

คำพูดที่ไม่ได้คิดอะไรของราชสีห์ มันดูไม่ได้มีความพิเศษอะไรมากนัก สำหรับเขามันก็แค่เป็นการซื้อของให้เด็กที่เขาชุบเลี้ยงมาเท่านั้น

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเลี้ยงนางมะลิมาอย่างดี เขาไม่เคยคิดอยากจะให้มันลำบากไปมากกว่านั้น เพราะด้วยชะตาชีวิตของมันก็ลำบากมากอยู่แล้วเขาจึงไม่อยากจะซ้ำเติมมัน

"นายหัวราชสีห์เอากี่ตัวจ๊ะมีสีชมพูสีขาว"

"แม่ค้าคนสวยช่วยจัดให้ฉันเลยได้ไหมจ๊ะเอาซักสิบตัว แล้วก็ขอกางเกงยีนส์ยาวประมาณหัวเข่าให้ฉันอีก สิบตัวนะจ๊ะ" หลังจากคุยกับแม่ค้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แม่ค้าก็จัดการเสื้อผ้าให้กับราชสีห์อย่างเสร็จสรรพ

"ขอบคุณนะจ๊ะนายหัว"

เขาเดินหิ้วของพะรุงพะรังกลับไปที่รถ เขาหันซ้ายหันขวา ไม่เห็นนางมะลิร่างบางของเขา ปกติมะลิจะเป็นคนที่ซื้อของรวดเร็วกว่าเขาเสมอ มันจะต้องเป็นคนมายืนรอเขา

"ทำไมป่านนี้มันยังไม่มาอีก"

แต่ครั้งนี้มันกลับมาช้ากว่าเขา ราชสีห์รีบวางของทั้งหมดลง ใส่ไว้ที่หลังกระบะแล้วออกไปเดินตามหามะลิเขากลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับเด็กของเขา

ทางด้านมะลิที่ตอนนี้เธอเดินมาซื้อชุดชั้นใน ในตลาดและซื้อข้าวของอีกนิดหน่อย แต่ระหว่างทางมีผู้ชายคนนึง

พยายามตามจีบเธอขอเบอร์เธอแต่ เธอไม่ได้ให้แล้วไม่เล่นด้วย มันจึงพยายามคุกคามเธอเดินตามเธอมาตลอด เธอกำลังรีบหนีผู้ชายคนนี้ให้ไวที่สุด เพราะเธอรู้สึกเหมือนโดนคุกคามเข้าไปทุกที.

"ทำไมเธอต้องเดินหนีฉันล่ะ ฉันชอบเธอนะ"

"อย่ามายุ่งกับฉันเลยจ้ะ ฉันขอร้องนะ"

"ฉันขอเบอร์เธอหน่อยได้ไหมล่ะ"

"ฉันไม่สะดวกใจจริงๆจ้ะ"

"หรือว่าจะให้ฉันเดินตามไปส่งที่รถดี"

"อย่าเลยจ้ะ อย่ามายุ่งกับฉันเลยนะจ๊ะ"

"ทำเป็นเล่นตัวนักนะ!!"

ราชสีห์ที่เขาได้ยินทุกการสนทนา ของมะลิกับผู้ชายตรงหน้า เขาพยายามข่มอารมณ์โกรธเพราะไม่อยากมีเรื่องหรือทำร้ายใคร

เมื่อไหร่ที่เขาลงมือแปลว่าคน ๆ นั้นไม่ถึงฆาตก็ต้องนอนห้องไอซียู แต่ดูเหมือนไอ้ผู้ชายดวงซวยคนนั้นกำลังจะถึงฆาตซะแล้ว เพราะมันมายุ่งกับคนของเขา

"เร็ว ๆ ฉันขอเบอร์หน่อย ฉันเบอร์ขอเบอร์มือถือแค่นี้ให้ไม่ได้หรอเล่นตัวจริงๆเลย"

พลัว ตุ๊บ ตุ๊บ "โอ๊ย..เจ็บ อะไรวะเนี่ย"

เสียงหมัดกระทบหน้าของไอ้ผู้ชายคนที่พยายามยุ่งวุ่นวายกับมะลิ

ราชสีห์ได้ซัดหมัดใส่หน้ามัน รวมทั้ง ประเคนเท้าให้มันอย่างสาสมจนลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น

"นายหัวราชสีห์..! พอเถอะจ้าพอแล้วจ้ะ.."มะลิถึงกับต้องรีบปรี่เข้าไปกอดแขนแกร่งเอาไว้แน่น

ราชสีห์หันกลับไปมองร่างเล็ก ๆ ที่ตอนนี้กำลังกลัวและตกใจ ราชสีห์ได้ยินเสียงของมะลิ ทำให้เขาได้สติกลับขึ้นมาอีกครั้ง เขาหันกลับไปมองไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่ตอนนี้นอนจมกองเลือดอยู่

"มึงจำไว้ว่าอย่ามายุ่งกับคนของกู...! ถ้ามีอีกรอบนี้กูแค่สั่งสอน รอบหน้ากูจะยิงกบาลมึงทิ้งซะ"

"ไปมะลิกลับบ้าน..."ราชสีห์กระแทกเสียง

ราชสีห์เดินจูงมือมะลิ ฝ่าฝูงคนในตลาด เขาไม่สนใจทุกสายตาที่มองจ้องมาที่เขา สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เขาและมะลิ ต่างพากันซุบซิบนินทา

สิ่งเดียวที่ราชสีห์สนใจคือนางมะลิ มันเจ็บตรงไหนหรือเปล่านะ เพราะตอนนี้เขาเห็นน้ำตามันคลอหน่วยเต็มสองดวงตาสวย น้ำใสปริ่มดวงตา เหมือนจะไหล แต่ไม่ไหล นางมะลิมันคงไม่กล้าร้องไห้ออกมาเพราะกลัวว่าเขาจะดุมัน

"มึงเป็นอะไรหรือเปล่ามะลิ"ราชสีห์ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ฮึก ฮึก ไม่เป็นอะไรจ้ะนายหัวราชสีห์"

เสียงบ่นอู่อี้อยู่ในลำคอ สะอึกสะอื้นปากมันบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่หางตาทั้งสองข้างของมันกับมีน้ำตาไหลพราก

"แล้วมึงไม่เป็นอะไรจะร้องไห้ทำไม"

"มะลิแค่ตกใจ มะลิกลัวนายหัวเป็นอะไรจ้ะ นายหัวราชสีห์ เจ็บตรงไหนไหมจ๊ะ ขอมะลิดูหน่อยได้ไหม"น้ำตาก็ไหล มือก็สั่นแต่ก็ยังส่องสำรวจร่างกายหนาของราชสีห์ไม่หยุด

"มะลิ มะลิ หยุด"ราชสีห์แทบกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่เมื่อท่าทางโก๊ะ ๆ ของมะลิ

คำพูดก่อนหน้านี้ของนางมะลิ ทำให้ราชสีห์รู้สึกแปลก ๆ กับแววตาท่าทีของนางมะลิ ที่เป็นห่วงเขา มันทำให้หัวใจของเขา รู้สึกอะไรบางอย่าง

แต่เขายังไม่อาจมอบใจ หรือเชื่อใจผู้หญิงคนไหนได้อีก หลังจากที่เขาโดนผู้หญิงชั่วช้าคนนึง หักหลังทิ้งเขาไปตอนที่ธุรกิจของเขาล้ม

ผู้หญิงคนนั้นกลับทิ้งเขาไปกับผู้ชายคนอื่น ในขณะที่เขาลำบากมาก กว่าเขาจะกลับมายืนได้เป็นนายหัวขนาดนี้เขาก็ผ่านความเจ็บปวดมาไม่น้อย

"กูไม่เป็นอะไรมากหรอก มึงไม่ต้องเป็นห่วงกู"

"มะลิกลัวนายหัวราชสีห์ จะต้องมาเจ็บตัวเพราะมะลิค่ะ"

"กูไม่เป็นอะไร มึงก็หยุดร้องไห้ได้แล้ว คนมองกันทั้งตลาดเขาจะคิดว่ากูรังแกมึง"

มะลิที่ได้ยินว่ามีคนมองก็หันซ้าย หันขวาแทบไม่ทันมันก็ถึงกับเขินเลย

"จ้ะนายหัว มะลิไม่ร้องแล้ว"ราชสีห์ก็รีบพามะลิกลับสวนทุเรียนทันที...