ก่อนจะเกิดเรื่องราวเกินเลยกับพ่อผัวที่ชื่อ คมสันต์ ทั้งสองเคยมีความสัมพันธ์ที่ดี แต่ไม่รู้โชคชะตาเล่นตลกอะไร เมื่ออยู่ ๆ พ่อผัวก็จับแพรลูกสะใภ้ที่แสนดีทำเมียแพรตกกระไดพลอยโจน เมื่ออุบัติเหตุคืนวันพายุเข้าหนัก พ่อผัวที่เธอเคารพบูชาว่าเป็นคนดีมาเสมอ แต่วันนี้กลับบังคับเธอ ยัดเยียดความเป็นผัวอีกคนแบบไม่เต็มใจ!"เมื่อคืนไอ้โอมเอาแพรหรือเปล่า!" เสียงกระซิบข้างหูลอดไรฟันด้วยความหึงหวง คมสันต์พ่อผัวที่เดินมาถามลูกสะใภ้ที่กำลังก้ม ๆ เงย เตรียมอาหารเช้าให้พ่อผัว และผัวตัวเอง"เปล่าค่ะพ่อ.!" แพรตอบเสียงห้วนแบบไม่พอใจเพราะคมสันต์ดูท่าจะไม่ยอมาปล่อยเธอไปง่าย ๆ เมื่อแพรโดนพ่อผัวทำหน้าที่ผัวแทนลูกชาย เธอจะทำยังไง เมื่อโดนแท่งเนื้อพ่อผัวไม่เว็นวัน หลังตกกระไดพลอยโจนแบบไม่ตั้งตัว! คมสันต์พ่อสามีที่นับวันอาการหนัก ทั้งหึงทั้งหวงเธอ หวงเมื่อไหร่หาเรื่องเอาเธอตลอด ต่อให้ไม่ยอมตบตีเท่าไรพ่อผัวก็ไม่สะทกสะท้านพาลโกรธบางทีก็เด้าเธอจนรูสวาทบวมเดินไม่ได้ ... พาไปน้ำเดินหน่อย...🔞

เธอจะใช้หนี้ฉันยังไงพ่อของเธอหนีไปแล้ว?อยู่ดีๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งโผล่มา และถามอันนาด้วยคำถามว่าจะใช้หนี้แทนผู้มีพระคุณอย่างไร "จะหาเงินใช้หนี้หรือจะไปอยู่กับฉันที่คฤหาสน์ทำงานใช้หนี้จนกว่าฉันจะพอใจ..!"

มะลิที่ตอนนี้เธอกำลังสับสนกับความรู้สึก และเหตุการณ์ที่ผ่านมา เมื่อคืนมันคืออะไรหรือเธอ ฝันไปหรือเปล่าอยู่ ๆ ทำไมนายหัวราชสีห์ถึงอยากจะจับเธอกินแบบนี้นะ เธอก็หันกลับไปมองผู้ชายวัย 40 กะรัตตรงหน้า ที่นอนดูดเต้าเธอทั้งคืน แม้แต่ตอนนี้ก็ไม่ยอมให้เต้าของเธอหลุดออกจากปาก พูดไม่ทันขาดคำ "จ๊วบๆ ๆ ๆ แผล็บ แผล็บ ซู้ด หวาน" "อะ อ้า เสียว พอแล้วนายหัวจ๋า" "กูยังอยากจะเลียจุกของมึงต่อ มันน่าเลียขนาดนี้ให้กูเลียต่ออีกหน่อยไม่ได้หรอนางมะลิ" "นายหัวจ๋า..แต่มะลิเสียวทั้งคืนแล้วนะจ๊ะ แล้วมะลิก็ยังไม่ได้ทำกับข้าวให้นายหัวเลยเช้านี้นายหัวจะกินอะไรจ๊ะ" "กูอยากกินมึงได้ไหม" มะลิได้แต่ม้วนต้วน เธอคือสาวน้อยที่บริสุทธิ์ได้ยินคำพูดหยาบกรนของหนุ่ม ผู้มากประสบการณ์อย่างนายหัวราชสีห์ของเธอ มีหรอเธอจะไม่เขิน ส่วนราชสีห์เมื่อเริ่มป้อนคำหวานใส่นางมะลิ เขาก็ก้มลงไปดูดเลียที่เต้าอวบใหญ่ของนางมะลิอีกครั้งเขาอยากฟังเสียงนางมะลิครางหวาน ๆก่อนที่เขาจะลุกจากเตียง "นางมะลิเต้ามึงนี่มันใหญ่ถูกใจกูจริงๆ" "จ๊วบๆๆๆ แผล็บ แผล็บ ซู้ด หวาน" "นายหัวจ๋า..สงสารมะลิเธอนะจ้ะ มะลิเสียวไปหมดแล้ว นายหัวจ๋า..พอแล้วนะจ๊ะ อู้ย..ซี๊ด อย่าทรมานมะลิอีกเลย มะลิเสียวจนจะไม่ไหวอยู่แล้ว" ทุกคำพูดที่นางมะลิพ่นออกมาจากปากของมะลิทำให้ราชสีห์หื่นกระหายเข้าไปอีก จริงๆเขาแข็งชูชันตั้งแต่เมื่อคืน แต่เขาก็ยังหักห้ามใจไม่อยากจะจับนางมะลิมากระแทกในตอนนี้ เพราะเขารู้ว่านางมะลิจะต้องมีอนาคตอีกไกล และยังจะต้องเข้าเรียนมหาวิทยาลัยอีก เขาจะอดใจไว้ก่อนเพื่อรอวันที่เหมาะสม แต่ตอนนี้เขาทำได้แค่สนุกกับสิ่งตรงหน้า "นางมะลิต่อไปนี้มึงต้องขึ้นมาหากูทุกคืน" "ทุกคืนเลยเหรอจ๊ะ" "ใช่ทุกคืนมึงมีปัญหาอะไรหรือเปล่า" "ไม่มีจ้ะแต่ว่าไม่ทุกคืนไม่ได้เหรอจ๊ะ" "ต่อไปนี้มึงจะต้องมาให้กูดูดนมมึงทุกคืนก่อนนอนแล้วมึงจะต้องนอนกับกูจนถึงเช้าทุกวัน" "นายหัว!!!"

ไอ้สิงถึงกับนิ่งตะลึงงันที่เห็นท่าทางและแววตาที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง "ลุงขอบน้ำใจพ่อสิงห์ ที่ยังมีกระใจมาดูน้อง ตามคำพูดที่ได้ให้ไว้ หากแต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ลุงจักตามใจระย้าแก้ว นางอาจจะทำกระไรที่ทำให้พ่อสิงห์หงุดหงิดรำคาญใจ ลุงเองต้องขอโทษแทนลูกสาวของลุงเช่นกัน" "ข้าขอขมาขอรับพ่อหมอไทย ข้าเองมิได้ตั้งใจจักให้เป็นเช่นนี้ ข้าคิดว่านางจะมิทำ"ไอ้สิงห์ก็รู้สึกผิดมิใช่น้อย "มิเป็นไรดอก พ่อสิงห์มิได้ผิดอันใด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะลูกสาวของข้าเอง" "อีแตงพยุงคุณหนูของมึงกับเรือนบัดเดี๋ยวนี้..!"สีหน้าและแววตาของระย้าแก้ว นางดูเยือกเย็นจนดูคล้ายกับไรเยื่อใย ความเจ็บปวดที่พาลพบมาเนิ่นนานทำให้นางทรมานจนแทบสิ้นสติ"เดี๋ยวก่อนพ่อท่าน ลูกขอพูดกับพี่สิงห์สักนิดเถิด"เสียงแหบแห้งของระย้าแก้วร้องขอบิดาของระย้าแก้วหันกลับไปมองลูกสาวที่บัดนี้สีหน้าและแววตาดูเปลี่ยนไปราวกับคนละคนเขาพยักหน้าเป็นการอนุญาต "ระย้าแก้ว ข้าเสียใจ"ไอ้สิงห์เดินเข้าไปพร้อมกับเอื้อนเอ่ยคำขอโทษระย้าแก้วเม้มริมฝีปากแน่น พยายามสะกดเสียงสะอื้นมิให้เล็ดลอดออกมา "น้องขอบน้ำใจพี่หนา ที่ยังทำให้น้องรู้ว่า พี่ยังคงเป็นห่วงความรู้สึกน้องอยู่บ้าง แต่จากวันนี้ไป น้องจักไม่ก้าวย่าง หรือไปรบกวนจิตใจของพี่อีกแล้วหนา พี่อย่าจงเกลียดจงชังน้องเลย.." "คือ...ข้า...คือว่า..."ไอ้สิงห์ที่มันเองก็รู้สึกจุกจนพูดไม่ออก "ข้าคงหวังมากเกินไปสินะ" เสียงกระซิบแผ่วเบาที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว ระย้าแก้วหันกลับไปมองหน้าของไอ้สิงห์แลฝืนยิ้ม แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยรอยแผลแห่งความเจ็บปวด "เรากับเรือนกันเถิดพี่แตง"สิ้นคำพูดของระย้าแก้วนางถึงกับเป็นลมล้มพับทันทีระย้าแก้ว..!!! เสียงทุกคนตะโกนลั่นไอ้สิงห์ที่อยู่ใกล้ระย้าแก้วที่สุด จึงรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างอรชรที่เปียกโชก แลไร้สติของระย้าแก้ว

รถก็เก่า คนก็แก่ หำก็เหี่ยว..!ยังจะมาตามหวงก้างขวางอีกหรอครับ" แอนดริวรีบเปิดกางเกงส่องซ้ายแลขวาว่าหำเขาเห*่ยวจริงๆหรือเปล่า" พูดจบก็หันไปถามกับบอดี้การ์ดว่าหำกูเหยี่ยวจริงๆ หรอวะ!ทุกคนต้องเป็นตาเดียว

"ได้โปรดเถิดท่าน..อย่าทำข้าเลย..ท่านกำลังทรมานข้าได้โปรด โอว้ ซีด ..." เสียงครางทรมานลั่นไปทั้งเรือน ความวาบหวามเสียวซาบซ่าน รู้สึกสัมผัสทั้งร่างกายเหมือนกำลังถูกซอกไซร้ ดอมดม ค่ำคืนนี้ยังคงอีกยาวไกล นางสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของสิ่งที่มองไม่เห็น อาภรณ์ที่ถูกปลดเปลื้องโดยฝีมือของคนหรือปีศาจ นางไม่อาจรู้แต่ตอนนี้ หนังทรมานกับรถสัมผัสที่เขากำลังมอบให้ "ยอดรักของข้า..,.. ร่างกายของเจ้าช่างหวานยิ่งนักถ้าอยากจะกลืนกินเจ้าเข้าไปทั้งตัวเหลือเกิน คืนนี้ยังแสนยาวไกล ถ้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเอง" "จ๊วบ จ๊วบ หวาน เหลือเกินยอดรัก..." นางโมลีแม้จะได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหูแต่นางไม่เห็นแม้กระทั่งเงาหรือตัวตนของคนที่สัมผัสเชยชมร่างของนาง ได้ยินแต่เสียงที่กำลังดูดโลมเลียบนยอดปทุมคู่งามของนางเท่านั้น นางจะเปล่งเสียงครวญครางกระเส่าทรมานอยู่อย่างเนิ่นนาน แต่นางไม่รู้เลยว่า ไอ้สนได้แอบรอบมาหานางในคืนนี้ เพื่อจะมาจับนางทำเมีย ค่ำคืนที่ดึกสงัดไปสนได้เดินย่างไกลท่ามกลางแสงจันทร์ตรงมาที่เรือนของนางโมลีเพียงผู้เดียวลำพัง เพราะมันต้องการจะจับนางโมลีทำเมียให้ได้เสียคืนนี้ แต่สิ่งที่มันมาเห็นเป็นภาพที่นางโมรีนอนเปลือยเปล่าท่อนบนอยู่ในห้อง มีเพียงแสงตะเกียงเล็กๆ ที่สาดส่อง มันใช้ตาสองไปที่ร่องรูไม้ไผ่ สิ่งที่มันเห็นคือยอดปทุมที่ใหญ่โตสวยงามอวบอ้วนราวกับแม่โคนมก็ไม่ปาน มันที่อยากจะขึ้นไปบนเรือนแต่ภาพที่เห็นทำให้มันไม่สามารถละสายตาออกไปได้ ไอ้สนที่กำลังอารมณ์พุ่งพล่านแอบสอดส่องเฝ้าดูนางโมลีผ่านกระไดที่ยืนพาดตรงข้างเรือน มันที่ตอนนี้ได้เห็นภาพที่เสียวซ่าน ราวกับต้องมนต์สะกด ทำให้ความรู้สึกและความตั้งใจแรกกระเจิดกระเจิง กลับเป็นว่ามันกำลังยืนจ้องมองนางโมลี หากแต่ยิ่งมันได้ยินเสียงครางกระเส่า ดังเล็ดรอดออกมาจากเรือน วันที่แอบดูอยู่ถึงกับอดทนอดกลั้นไม่ไหว ควักลูกชายของมันออกมา เร่งสาวชักตามจังหวะ เสียงครางของนางโมลีที่กระตุ้นปลุกเร้าอารมณ์ มันใช้ดวงตาส่องเข้าไปส่วนมือก็สาวชักเร็วขึ้น อูย....โมลีจ๋า พี่อยากจะเอาเอ็งเหลือเกิน ซูด... อสูรไพรที่ไม่ทันระวังตัวก็ยังคงเชยชมกับยอดปทุมคู่งาม เขาใช้สองลิ้นแยกออก ราวกับลิ้นของงูค่อยๆ ซอกไซด์ไปที่ยอดปทุมทั้งสองข้าง เขาได้ยินเสียงครางกระเส่า มันเป็นที่น่าพอใจที่ทำให้นางอันเป็นที่รักมีความสุขก่อนคืนวันเพ็ญจะมาถึง อสูรไพรร่ายเวทปลดอาภรณ์ด้านล่างของนางโมลีออก จนเผยให้เห็นร่างที่งดงามราวอัปสรา อสูรไพรไม่รอช้าอยากจะมอบความเสียวซ่านร้อนแรงเข้าไปแผดเผาในกายนาง อสูรภัยบังคับร่างกายของนางที่นอนหงายแผ่อยู่บนฟูกเล็กๆ ให้ยกแข้งแหวกขาขึ้นทั้งสองข้างส่วน เขานั้นได้ก้มลงไปเพื่อชิมรสชาติกุหลาบงามลิ้นที่แยกเป็นแฉกโลมเลียลูบไล้จนเปียกแฉะ น้ำใสๆ ไหลเต็มดอกกุหลาบ "อูย..ซีด...ข้ายอมแล้ว ข้าเสียว ท่านได้โปรด หยุด..เถิดหนา..ข้าจะขาดใจอยู่แล้ว...ซีด..อ้าาา.." อสูรภัยได้ยินเสียงหวานที่ครางว่ายอมแล้วแต่มีหรือหากกับนางยังไม่ถึงสวรรค์เขาจะหยุดได้ ร่างกายที่หอมหวานยั่วยวนหน้าลิ้มลองเช่นนี้ เขาคงไม่อาจปล่อยให้นางได้ทำตามคำขอ ลิ้นสองแฉกยังคงโลมเลียขึ้นลงไม่หยุดหย่อน เสียงครวญคร่ำราวกับจะขาดใจ นางโมลีที่เสียวกระสันกับสิ่งที่มองไม่เห็นส่งเสียงครวญครางไร้ยางอายจนลั่นเลือน สองขาที่ยกแบะออกจนกว้างทำให้มองเห็นทุกส่วนสัดภายใต้แสงตะเกียง ผิวขาวนวลละออผ่องพรรณ เพียงแค่เห็นรูปร่างอรชรก็อยากจะเชยชม นางโมรีที่ดอกกุหลาบหยาดเยิ้มไปด้วยน้ำใสๆ ตอนนี้เกร็งกระตุก เรากลับไปสวรรค์ "โอ้ว..ซีด...ไม่ไหวแล้ว ท่านได้โปรด..." หากแต่ในสายตาของไอ้สนกับมองเห็นแตกต่างกันออกไป มันที่มองลอดช่องดูไม้ไผ่ของเรือน มันมองเห็นนางโมลีครวญคราง เพราะนางกำลังช่วยตัวเองให้ไปถึงสวรรค์ฝั่งฝันอยู่ ยิ่งตอนนี้อาภรณ์ที่ปิดกายไม่มีสิ่งใดปิดบังซ่อนเร้นอีกไอ้สนที่เห็นดังนั้นแทบจะขาดใจตายคาบันใด มันใช้มือสาวชักท่อนเอ็นตามจังหวะเสียงครางของนางโมลีที่ส่งรอดออกมา มันครวญครางพึมพำอย่างแผ่วเบากับภาพที่มันได้เห็นอยู่ตรงหน้า โมลีเอ๋ย..เป็นช่างสวยอะไรอย่างนี้..ข้าอยากจะเป็นผัวเอ็ง...ซีด...นางโมลี...อูย..สวยจริง..ๆ ...ซีด.." ข้อมือแกร่งสาวชักรูดขึ้นลงตามจังหวะปากก็บ่นพึมพำกับสิ่งที่ได้เห็น ไอ้สนอยากจะยัดเยียดความเป็นผัวให้กับนางโมรีใจจะขาด แต่มันก็ไม่อาจก้าวขึ้นเรือนได้ มันเองไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้มันหยุดลอดมองที่รูเรือนไม้ไผ่ มันสาวชักจนน้ำขาวขุ่นเต็มมือมันก็ครางระงมไม่ต่างจากนางโมลี อสูรไพรรู้ว่าไอ้สนกำลังแอบดูนางโมลีว่าที่เมียของเขาอยู่เขาจึงใช้ความกิเลสหนาตัณหามากของมันให้มันได้เห็นกับสิ่งที่มันอยากจะเห็นเพราะยิ่งจิตใจมนุษย์ชั่วร้ายมากเท่าไหร่อสูรอย่างเขาก็จะแข็งแกร่งมากเท่านั้นเขาจงใจให้มันได้มีความสุขกับสิ่งตรงหน้า

เมื่อเขาตื่นขึ้นมาอยู่ในยุคที่แปลกประหลาดมาพร้อมกับหน้าที่ภาระหนักอึ้ง มีภรรยาหนึ่งคนและลูกสองคนที่กำลังจะอดตายและมีพ่อสูงอายุที่กำลังป่วย รวมถึงฤดูหนาวที่รุนแรงกำลังจะมาถึงทุกคนในบ้านกำลังจะอดตาย..

เศรษฐีไกรสรผู้ที่เป็นเจ้าของโรงเลื่อยเจ้าใหญ่ที่สุดในเมืองระยอง เขาเป็นผู้ชายที่หวงความโสดมากที่สุดและไม่เคยชายตาและผู้หญิงคนไหนที่จะเอามาเป็นเมียหรือแม่ของลูก นอกจากผู้หญิงชั่วคราวที่เอาไว้บำเรอความใคร่เขา แต่แล้วเหมือนโชคชะตาจะกลั่นแกล้งให้เขาเจอเด็กผู้หญิงที่มีแววตาเศร้าสร้อยที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอนั่งอยู่ในโรงเลื่อยของเขาด้วยท่าทีที่เหม่อลอยเธอกลับถูกชะตาเด็กผู้หญิงมอมแมมคนนั้นจนถึงขั้นรับเลี้ยงเธอ ปาริชาติเด็กผู้หญิงอายุ 12 ปีที่พ่อแม่ด่วนจากไปก่อนวัยอันควรและเธอก็ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเธอได้อาศัยอยู่กับป้าแม้นป้าใจดีในโรงเลื่อยแต่ป้าก็ไม่ได้มีเงินทองมากมายจึงทำให้เธอไม่ได้เรียนหนังสือออกมาช่วยป้าแม้นทำงานในโรงเรื่อยเล็กๆน้อยๆ ใครๆก็บอกว่าเศรษฐีเจ้าของโรงเลื่อยเป็นคนใจดีมากปาริชาติเพิ่งเคยเห็นเศรษฐีเจ้าของโรงเลื่อยเป็นครั้งแรกเธอแอบกลัวเขาอยู่เล็กน้อยแต่ไม่รู้เคราะห์ซ้ำหรือกำซัดที่อยู่ดีๆก็ถูกรับเลี้ยงโดยเศรษฐีเจ้าของโรงเลื่อยที่ขึ้นชื่อเรื่องความดุและโหดที่สุด

“ใครให้มึงเข้ามาในห้องกู มาหยาไปไหน!!” เสียงตะโกนลั่นห้องไม่สนใจใครทั้งนั้น “นะ นาย คือมาหยาไปช่วยงานในครัวครับ” ลูกน้องอย่างเดชแทบเข่าทรุด เมื่อนายหัวอย่างอัสลาน ลูกครึ่งไทยอิตาลี เจ้าของรีสอร์ตทางใต้และธุรกิจสีดำอีกไม่กี่อย่างแต่มูลค่านับไม่ได้ เขาอายุ 40 ปี สูง 190 ซม. หน้าตาหล่อ จมูกโดง หน้ารูปไข่ ไว้หนวดเคราถูกตัดแต่งให้เข้ากับใบหน้า ราวกับพระเจ้าพระทาน ร่างกายกำยำใหญ่โต ผิวแทนนิดหน่อยเพราะตากแดด ลูกน้องนับร้อยชีวิตที่เขาต้องดูแลบริหารเรื่องรีสอร์ต เรื่องผู้หญิงมากหน้าหลายตามาไม่ซ้ำหน้า ที่พร้อมจะพลีกายถวายหัวให้กับนายหัวอัสลานคนนี้ ด้วยความเลื่องชื่อ ความแซ่บบนเตียง ขนาดของลูกครึ่งไทยอิตาลีหนุ่มตาน้ำข้าวคนนี้ ที่สมบูรณ์แบบราวกับเทพบุตรในนิยายสาว ๆ พร้อมจะถวายตัวเป็นเมียนายหัวทั้งนั้น ส่วนมาหยาที่นายหัวอัสลานถามถึงในตอนแรก ก็คือเด็กอุปการะที่นายหัวรับเลี้ยงดูไว้ด้วยความสงสาร พ่อแม่ของมาหยาเสียชีวิตทั้งคู่ตั้งแต่เด็ก แม่ของมาหยาเป็นแม่บ้านของที่นี่เกือบ 15 ปี ทำงานดีมาโดยตลอด พ่อของมาหยาเป็นนักเดินเรือหาปลาหาของทะเลสด และมักจะเอาของที่ได้นำมาขายให้กับรีสอร์ตของอัสลานก่อนเสมอที่จะไปตลาด อัสลานที่เห็นว่าแม่ของมาหยาทำงานดีมาตลอดเลยอนุญาตให้ของทะเลสดที่หาได้ส่งขายให้กับ รีสร์อทเพื่อหารายได้เพิ่ม ทุกวันหยุดแม่ของมาหยาจะติดตามพ่อของมาหยาออกเดินเรือ เพื่อไปหาของทะเลด้วยกัน แต่แล้ววันหนึ่ง ช่วงเช้าท้องฟ้าแจ่มใส ทั้งสองก็พากันออกทะเลเดินเรืออย่างปกติสุข แต่โชคไม่ดีเหมือนทุกครั้งเพราะอยู่ ๆ ก็เกิดลมพายุเข้าแบบกะทันหัน ทำให้พ่อและแม่ของมาหยาไม่ทันตั้งตัวกับเหตุการณ์วันนั้น ทำให้เรือของพ่อมาหยา พุ่งชนกับโขดหินใต้ทะเลจนเรือแตกอับปางลง น้ำทะเลที่รุนแรงพัดพาร่างสองผัวเมียลอยไปไกลจนหลายวัน กว่าจะหาร่างทั้งสองเจอ อัสลานเห็นมาหยาตั้งแต่เด็กเขาก็เข้าช่วยด้วยความที่เป็นเจ้านายของแม่มาหยา เขาพยายามติดต่อหาญาติของพ่อแม่มาหยาเพื่อมารรับเธอไปเลี้ยง แต่ก็ไม่มีใครเลย เพราะสองคนนี้ไม่เคยบอกใครว่ามีญาติที่ไหน จนสุดท้ายอัสลานต้องจำใจรับมาหยามาอุปการะ โดยให้แม่นมที่เลี้ยงเขามาเป็นคนดูแล เขาไม่ชอบเด็กสักเท่าไร ผ่านมาหลายปีเขาส่งเสียมาหยาเรียนหนังสือจนจบ ม.6 แล้ว เขาไม่เคยเห็นมาหยามานาน นับตั้งแต่วันที่พาเธอมาส่งแม่นมที่บ้านสวน ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรรมใด ๆ เขาจะให้แม่นมเป็นคนดูแลจัดการทุกอย่างแทนเขา ยกเว้นการเซ็นอนุญาตร่วมกิจกรรมต่าง ๆ ของมาหยาต้องเป็นเขาที่เซ็นแทน

ตอนนี้ผ่านมาแล้ว 7 เดือนราฮิมที่ยังตามหาลูกกับเมียไม่เจอ เขากลายเป็นคนเงียบสุขุมไม่พูดไม่จากับใครสักเท่าไหร่วัน ๆ เขาเอาแต่เซ็นเอกสารส่วนการออกไปพบลูกค้า เขาไม่ไปเลย เขาเก็บตัวเงียบ เขาใช้ลูกน้องมือดีทั้งสองทำงานแทนเขา จนบางครั้งโมแอลคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของกิจการไปแล้วเพราะเจ้านายที่เปลี่ยนไปมาก เลิกงานเสร็จ เขาก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องดื่มหนักทุกวันจนหลับคาขวดเหล้า ขวดเหล้าเกลื่อนในห้องตั้งแต่เคาน์เตอร์บาร์จนไปถึงห้องนอน ราฮิมเดินโซซัดโซเซไปรอบคอนโดหรูที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของทั้งคู่ ขวดเหล้าไม่รู้เป็นใบที่เท่าไหร่ ในคืนนี้ถูกทิ้งเกลื่อนกลาดไปหมด เมาไม่เมาไม่รู้ รู้แต่ว่าหัวใจมันเจ็บจนแทบจะระเบิดออกมา ความเงียบเข้ามาแทนที่เสียงเพลงที่เคยเปิดดังลั่น ความมืดเข้ามาแทนที่แสงสีที่เคยทำให้ห้องนี้ดูมีชีวิตชีวา ตอนนี้ทุกอย่างดูว่างเปล่า เหมือนชีวิตของเขาตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือให้เกาะเกี่ยวอีกแล้ว "ฮึก...เธอทำกับผมได้ยังไง...ทำไมคุณถึงไม่ให้โอกาสผมได้อธิบายบ้าง นิชา ฮึก .." ราฮิมร้องไห้จนเสียงแหบพร่าออกมา น้ำตาไหลอาบแก้มที่เห่อร้อนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ "นิชาฉันรักเธอ ทำไมถึงทิ้งฉัปไป... ฮึก..." ความทรงจำเก่า ๆ ลอยเข้ามาในหัว เขาจำได้ว่าตอนคบกันใหม่ ๆ เธอสดใสร่าเริงแค่ไหน แต่ตอนนี้... เธอหายไปไหน ไปไหน "นิชาได้โปรดกลับมาหาผม ผมทรมานเหลือเกิน." ราฮิมกำมือแน่น ความเจ็บปวดทวีคูณขึ้นมาอีก เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องที่เคยมีรูปของเขากับเธอติดอยู่ แต่ตอนนี้เหลือแค่กรอบรูปเปล่า ๆ และรอยความทรงจำที่แสนหวานระวังเธอและเขา "นิชา ผมจะตามหาคุณกับลูกให้เจอ... ไม่ว่าจะต้องใช้เวลาเท่าไหร่ก็ตาม..." ราฮิมพูดกระซิบเบา ๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา ร่างกายอ่อนล้า แต่หัวใจยังคงร่ำไห้ไม่หยุดตลอด 7 เดือนที่แสนทรมาน

ผมราฟาเอล มูโมซีล ย้อนไปเมื่อ 15 ปีก่อนที่ผมจะได้พบกับมูลี่เด็กหญิงตัวเล็กอายุ 9 ขวบ ผมสีบลอนด์ ตาสีฟ้า ผมนั่งรถกับจากดูงานในบาร์ ที่ผมเปิดตั้งแต่สมัยวัยรุ่น ขับผ่านถนนเส้นหนึ่งมีซอยเล็ก ๆ ตัดข้ามแต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น... !!เอี๊ยด….โมแอล เกิดอะไรขึ้น" "มีคนวิ่งตัดหน้าคับนาย เดี๋ยวผมลงไปดูให้คับ" “นางมู่ลี่!! นั่งเด็กคนนี้ ทำไมแกไม่วิ่งให้รถชนตายไปเลยจะได้ไม่ได้ต้องมาเป็นภาระฉัน" มู่ลี่เด็กหญิง 9 ขวบที่ตาสีฟ้า ผมสีบลอนด์ ผิวขาวราวกับหิมะ ปากอมชมพู ผิวขาวจนมองเห็นเส้นเลือด ราวกับตุ๊กตาเคลือบ เธอคือแก้วตาดวงใจของแม่ที่รักเธอมาก แต่แม่ของเธอต้องมาจากไปก่อนเวลาอันควร ทำให้เธอโชคร้ายไปอยู่กับคู่ผัวเมียใจร้ายที่เป็นญาติคนสุดท้ายของเธอ เธอโดนตีทุกวันและเลิกให้ไปโรงเรียน จนวันนี้ที่เธอโดนไล่ตีออกมาจากซอย โดยมีสองลุงป้า ไล่ตีเธอจนมาชนกับรถคันหนึ่งที่กำลังจะเปลี่ยนชะตาเด็กหญิงมู่ลี่ไปตลอดกาล......