หลงกลิ่นลีลาวดี

"ช่วยด้วย ชะ ช่วยด้วย" เสียงร้องตะโกนจากริมน้ำตกท้ายหมู่บ้าน สิงห์ชายหนุ่มลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของหัวหน้าหมู่บ้าน ที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากบ้านอื่น เดินผ่านมาพอดี ได้ยินเสียงร้องโวยวายให้ช่วยเป็นเสียงเด็กผู้หญิงเขาจึงไม่รีรอวิ่งไปตามเสียงทันที "เฮ้ย..!!!ทำไมเอ็งถึงตกไปได้วะนั่น" สิงห์รีบกระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงคนนัั้นโดยไม่รีรอ แค่ก แค่ก .!! "เฮ้ยเอ็งอย่าเป็นอะไรนะ" สิงห์รีบแบกเด็กผู้หญิงวนไปรอบๆเพื่อให้สำลักน้ำออกมาได้ยินเสียงก็รู้สึกโล่งใจ สิงห์ตกหน้าเบาๆเพื่อเรียกสติเด็กผู้หญิงจมหน้าชื่อหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก "เอ็งเป็นลูกเต้าเหล่าใครวะนางหนู" "ข้าเป็นลูกพ่อหมอไทยหมอยาท้ายหมู่บ้านนี้ล่ะจ๊ะพี่ชายเป็นใครจ๊ะ"หญิงสาวก้มหน้างุดเธอรู้สึกประหม่า "งั้นเดี๋ยวข้าจะไปส่งเอ็งเอง เอ็งคงจะเดินไม่ไหวเอ็งไม่ต้องกลัวข้าดอกหนา ถ้าเป็นลูกของหัวหน้าหมู่บ้านชื่อสิงห์" "แล้วเอ็งชื่ออะไรนางหนู"สิงห์เอ่ยถามด้วยแววตาที่เอ็นดู "ข้าชื่อระย้าแก้วจ๊ะ" "ชื่อเอ็งเพราะดีนะ"สิงห์เอ่ยชมพร้อมกับอุ้มระย้าแก้วเพื่อนำไปส่งพ่อหมอไทยท้ายหมู่บ้านให้ปลอดภัย นับจากวันนั้นเป็นต้นมาระย้าแก้วก็มีใจฝักใฝ่รักมั่นตั้งปณิธานว่าเธอจะมอบกายถวายตัวเพื่อตอบแทนบุญคุณให้แก่สิ่งจนปัจจุบันนี้เธออายุเข้า 18 ปีเธอมักจะทำขนมนมน้ำเท่าที่เธอหาได้ของที่ดีที่สุดเอาไปให้สิงห์ได้กินในทุกๆวัน "พี่สิงห์..!! ข้าทำขนมต้มมาฝากพี่ด้วยนะจ๊ะ ข้าอยากให้พี่ลองชิมดู"ระย้าแก้วที่บัดนี้โตเป็นสาวสะพรั่งใครๆก็ต่างหมายปองเธอแต่เธอไม่เคยชายตาแลผู้ใดนอกจากสิงห์ผู้เดียวเท่านั้น "เอ็งมาทำไมวะ ข้าบอกเองไม่รู้ตั้งกี่ครั้งกี่หนว่าข้าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเองเหตุใดเอ็งจึงต้องมาข้องแวะกับข้า" สิงห์ที่พูดตัดพ้อระย้าแก้วเป็นประจำเขามักจะใช้ถ้อยคำรุนแรงทำร้ายจิตใจเธอเสมอ "พี่ก็อย่าทำร้ายน้ำใจข้านักเลย ข้าแค่อยากให้พี่ได้ชิมขนมฝีมือข้าก็เท่านั้น หาได้มีสิ่งใดแอบแฝงไม่"ระย้าแก้วถึงกับทำหน้าจ๋อยเมื่อได้ฟังคำพูดจากชายที่นางพึงใจมาตลอด "เออ..ๆ งั้นเอ็งก็เอาวางไว้ตรงนั้นแหละเสร็จแล้วเอ็งก็ไป ๆ ให้พ้นหน้าข้าไป ข้ามิอยากเห็นหน้าเอ็ง"สิงห์ที่รู้สึกรำคาญระย้าแก้วที่ชอบมาทำตัววุ่นวายอยู่กับเขาเป็นประจำ "พี่อย่าลืมกินขนมที่ข้าตั้งใจทำให้ด้วยนะ เดี๋ยวข้ามาใหม่พรุ่งนี้"ระย้าแก้วที่ไม่เคยสิ้นความหวังจากสิงห์ชายผู้ที่ช่วยชีวิตเธอในวันนั้นกลายเป็นความรักมั่นคงของเธอในวันนี้ "บ๊ะ..!!เอ็งนี่พูดไม่รู้เรื่องหรือกระไร.? ข้าบอกว่าข้าไม่อยากเห็นหน้าเอ็ง เอ็งก็ยังจะมาอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน เอ็งนี่มันเป็นผู้หญิงอย่างไรกันนะไม่รู้จักอายบ้างหรือยังไร"สิงห์ที่พ่นคำ พูดร้ายๆใส่ระย้าแก้ว "เหตุใดพี่จิตใจร้ายกับข้ายิ่งนัก.ถ้ามิได้ทำสิ่งใดผิดขนาดนั้น เพียงแต่ข้าบอกพี่แล้ว ว่าข้านั้นพึงใจต่อพี่" ระยาแก้วบอกความในใจของตนเองให้แก่ชายตรงหน้า "ต่อให้ชาตินี้หรือชาติหน้า ข้าก็ไม่มีทางที่จะรักหรือสนใจเอ็งดอกนะ ระย้าแก้ว เพราะข้ามีหญิงที่ข้ารักอยู่แล้วซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่เอ็ง"สิงห์พูดจาถากถางดูถูกน้ำใจของระย้าแก้วอย่างดูแคลน "ตามใจพี่เถิด วันนี้พี่ยังไม่รักข้ามิเป็นไร แต่ขอให้รู้ไว้ว่าข้ารักพี่สุดหัวใจ" ระย้าแก้วเดินหันหลังออกจากเรือนของสิงห์โดยที่มักจะมีน้ำตาไหลมองหน้าอยู่เป็นประจำแม้รู้ว่าจะเจ็บปวดแต่นางก็ไม่เคยคิดที่จะย่อท้อต่อความรักที่มีต่อสิงห์ "พวกมึงเอาขนมพวกนี้ื เอาไปกินกันเลย กูไม่อยากจะเห็นของพวกนี้"ไอ้สิงห์เอ่ยขึ้นเสียงเรียบอย่างไม่แยแส "โถ่..พี่สิงห์คุณหนูระย้าแก้วนางรักพี่มาก พี่ก็น่าจะเห็นใจนางบ้าง พี่ก็น่าจะพูดกับนางดีๆบ้าง นางมาเรือนพี่ทีไร นางก็ร้องไห้ออกไปทุกทีพี่ไม่สงสารนางบ้างหรือ"ไอ้ดำลูกน้องคู่ใจของไอ้สิงห์ที่เห็นลูกพี่เอาแต่ทำร้ายจิตใจของระย้าแก้ว "ถ้ามึงเห็นใจระย้าแก้วขนาดนั้น มึงก็ไปแต่งงานกับนางเสียสิ นางจะได้เลิกยุ่งกับกูเสียที กูรำคาญ...!!!สะอิดสะเอียนนางเหลือคณานับ" สิ่งเอ่ยอย่างหงุดหงิดใจ "โถ่..พี่สิงห์ พี่ก็พูดไปเรื่อยทพี่รู้หรือไม่ คุณหนูระย้าแก้ว หน้าตาสะสวยจิ้ม นี้มีแต่ผู้ชายหมายปองตามมาหาจนถึงหมู่บ้าน มีแม้กระทั่งเศรษฐีนีมาขอกับพ่อหมอไทย" ไอ้ดำเอ่ยถึงกิตติศักดิ์ที่เลื่องลือของระย้าแก้ว "มันสวยขนาดนั้นเลยรึ..! ข้ามองอย่างไรก็หน้าตาธรรมดา ยังสู้นางจันทร์แรมของข้าก็มิได้"ไอ้สิงหฺที่หมายปองจันทร์แรมหญิงสาวต่างหมู่บ้าน แต่ตอนนี้มิิรู้เหตุอันใดมันเริ่มเบื่อหน่ายนางจันทร์แรมที่เริ่มมีข่าวหนาหูทุกวันเรื่องนางมั่วชายอื่น "พี่เนี่ย มีตาหามีแววไม่..พี่คงไม่รู้จักนางจันทร์แรมดีพอกระมัง ถึงได้ไปหลงมัน" "แต่ก็เอาเถอะ วันหนึ่งหากคุณหนูระย้าแก้ว หล่อนคิดได้ หล่อนคงมิมาให้พี่เห็นหน้าแล้วกระมัง ถึงเวลานั้นพี่ก็อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน"ไอ้ดำถึงกับตัดพ้อแทนระย้าแก้ว "ไอ้ดำเดี๋ยวนี้มึงนี่ช่างกล้าสั่งสอนกูเลยรึ"ไอ้สิงห์ที่ได้ฟังสิ่งที่ไอ้ดำตัดพ้อ จึงปาขันน้ำไปที่ไอ้ดำ "ข้ามิกล้าดอกจ้ะพี่สิงห์" ไอ้ดำรีบกระโดดหลบขัน "เดี๋ยวข้าว่าจักชวนเอ็ง ไปเดินตรวจตรารอบหมู่บ้านสักหน่อย มีป้อมตรงไหนชำรุดทรุดโทรม เราจะได้เกณฑ์คนไปซ่อม"ไอ้สิงห์ ที่รู้สึกอารมณ์เสียจึงจะต้องหาอะไรทำ "ได้จ้ะ พี่เดี๋ยวฉันจะไปชวนไอ้ฟัก ไปกับเราด้วยเพราะเห็นว่ามันน่าจะว่างจากนาแล้ว"ไอ้ดำรีบเอ่ยขออนุญาตผู้เป็นลูกพี่ทันที "เออก็.ดีมึงไปตามมันเถอะเดี๋ยวกูจะล่วงหน้าไปก่อน"สิงห์เอยเสียงเรียบ ระย้าแก้วที่เดินร้องไห้ จนดวงตาสวยแดงก่ำ กลับมาทางน้ำตก นางได้แต่นั่งมองหวนนึกถึงวันแรกที่ได้เจอกับสิงห์ทำให้หัวใจดวงน้อยๆยังคงรู้สึกแข็งแกร่งและคงมั่นในความรักที่มีต่อสิงห์ "เหตุใดพี่จึงไม่เลือกข้า เหตุใดพี่จึงจงเกลียดจงชังข้า พี่ชิงชังค่าเหลือเกินพี่สิงห์"นางนั่งร้องไห้ใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงริมลำธาร แม้ไม่อาจเป็นนางในดวงใจของไอ้สิงห์ได้ นางก็ขอจะเฝ้ารักและติดตามไอ้สิงห์ไปจนกว่านางจะเจ็บจนถึงที่สุดแล้วหากสิงห์ยังไม่รับรัก ระย้าแก้วจะถอยออกมาด้วยตัวของนางเอง