ผ่านมาแล้วหนึ่งอาทิตย์ ราชสีห์และมะลิดำเนินชีวิตตามปกติสุขแต่มีหนึ่งชีวิตที่เฝ้ามองสองชีวิต ด้วยความอิจฉาตาร้อนตลอดเวลานั่นคือนางชมพู มันก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาหาจังหวะและโอกาสเข้าหาราชสีห์ อยู่เสมอแต่ราชสีห์ไม่เปิดโอกาสให้กับนางชมพูได้เข้าใกล้เขา นอกจากมะลิเพียงคนเดียว อีกแค่สองอาทิตย์นางมะลิจะต้องเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัยที่นางมะลิได้สอบติดมหาวิทยาลัยในตัวเมืองแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากสวนทุเรียนเท่าไหร่ ทำให้ง่ายต่อการที่ราชสีห์จะขับรถไปส่ง
"พี่ชมพู พี่ชมพูจ๊ะ อยู่หรือเปล่าจ๊ะ"
"ฉันอยู่นี่ แกมีอะไรกับฉันหรอ นางมะลิ"
"พอดีป้าใจบอกให้พี่ชมพูไปช่วยเก็บกวาดบ้านพักคนงานแทนป้าใจนะจ้ะ"
"แล้วป้าใจเป็นอะไรทำไมวันนี้ไม่ไปเอง"
"ป้าใจแกว่า แกไม่สบายจ้ะ แกคั่นเนื้อคั่นตัวนิดหน่อยเหมือนจะเป็นไข้รุมๆ"
"เออ ๆ เดี๋ยวฉันไปเองแล้ว แกเป็นไงบ้างล่ะนางมะลิช่วงนี้เห็นว่าไปอยู่เรือนใหญ่สบายเลยสิ"
"ไม่สบายเ
