4| หมาเด็ก
867 Words
“เป็นยังไงบ้างครับคุณอา”
“รอผลเลือด อาการโดยรวมตอนนี้ปลอดภัยแล้ว เพื่อนเหรอ” น้องชายของพ่อเอ่ยถามก่อนที่จะก้มดูชาร์จที่พยาบาลส่งมาให้ละเอียดแล้วลงลายเซ็นอย่างมั่นใจลงไป
“ครับ”
“โดนของแรงนะ ดีที่มาถึงโรงพยาบาลทันเวลา”
“ผมรู้ครับ แต่ไม่คิดว่าของที่โดนจะแรงขนาดนี้”
“รายแรกเลยนะที่มารักษา อันตรายมากนะรู้มั้ย คราวหน้าดูแลเพื่อนให้ดีล่ะ อย่าไปที่แบบนั้นอีก”
“ครับอา ขอบคุณมากครับ”
“เดี๋ยวก็ฟื้น ไม่ต้องกังวลส่วนเรื่อง ของ อาจะจัดการให้”
“ขอบคุณครับ” อาสมิธคือเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง มีศักดิ์เป็นอาแท้ๆ ของภาม เบื้องหลังของท่านไม่ธรรมดา นอกจากจะเป็นแพทย์ผู้บริหารโรงพยาบาลในเครือที่มีมากกว่าสิบแห่งในประเทศแล้วท่านยังเป็นที่ปรึกษาให้กับรัฐมนตรีให้อีกหลายๆ ท่านในสภาอีกด้วย
อาการร้อนใจของรุ่นน้องเบาลงเมื่อได้รับสัญญาณที่ดี คนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงเริ่มขยับตัว
“ปวดหัว” กลิ่นยาแรงขนาดนี้อยู่โรงพยาบาลชัวร์ แต่ทำไมอาการของเธอเหมือนจะยิ่งแย่มากกว่าเดิม
“ลืมตาไหวไหม”
“หึ” เธอส่ายหน้าช้าๆพลางยกมือขึ้นมาวางหน้าผากแล้วค้างเอาไว้แบบนั้น
“รอแป๊บนึงนะ” ภามกดปุ่มเรียกพยาบาล ความกังวลเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ระหว่างรอก็ขยับเข้าไปใกล้ ดึงมือของเธอออกจากหน้าผากแล้วใช้หลังมือของตัวเองแตะลงบนหน้าผากมนแทน
“ทำอะไร”
“วัดไข้ไง เป็นมากี่วันแล้วเนี่ยทำไมถึงปล่อยให้เป็นหนักขนาดนี้"
” อยากรู้ไปทำไม”
“โกรธผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่ได้โกรธ ก็ต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ไม่ชัดเจนตรงไหน”
“เป็นยังไงบ้าง ผลเลือดออกแล้วนะ ภามจะอยู่ฟังด้วยมั้ย” จะว่าโชคดีก็คงใช่ หมอเข้ามาพอดี
“ครับอา”
“โอเค ถ้าอย่างนั้นก็เชิญนั่งเลย คนไข้มีญาติคนอื่นนอกจากเพื่อนคนนี้มั้ยครับ”
“ไม่มีค่ะ”
“โอเค หมอจะอธิบายแบบนี้นะ” ถ้าที่บ้านรู้ว่าสาเหตุการเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้เกี่ยวข้องกับยานรกนั่นคงไม่เป็นผลดีกับตัวเองแน่
“ยาที่คนไข้ได้รับเป็นยาตัวใหม่ที่ในหมู่วัยรุ่นกำลังฮิต สารสกัดตัวนี้ถูกนำเข้ามาจากต่างประเทศ เรื่องนี้หมอก็ยังไม่แน่ใจว่ามาจากประเทศไหน ฤทธิ์ไม่แรงแต่เอฟเฟ็กของมันอาจจะทำให้พิการจนเป็นอัมพาตได้เลยนะ”
“ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“โชคดีมากๆเลยนะที่มาทันเวลา พอจำเหตุการณ์วันนั้นได้มั้ย” พลอยรีบส่ายหน้าทันทีเพราะคืนนั้นไม่รู้ว่าใครเข้ามาหาบ้าง ถึงจำได้ก็ไม่รู้ว่าใครที่เป็นคนทำ
“ผมสืบเองครับอา”
“ภาม นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กเลยนะ อามีพวกที่เป็นตำรวจจะส่งเรื่องนี้ให้พวกเค้าช่วยเอง”
“ผมรู้ครับ ถ้าช่วยกันน่าจะเจอตัวเร็วขึ้น”
“มีอะไรให้อาช่วยก็บอกนะ” พลอยได้แต่นอนเงียบไม่กล้าออกความคิดเห็นเพราะไม่คิดว่าเรื่องของเธอจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ถึงกับต้องสืบหาต้นตอของเจ้าของยานั่น
หลังจากได้ฟังคุณหมออธิบายแนวทางการรักษาเสร็จพลอยก็เอ่ยขอบคุณคุณหมอหลายครั้ง หลังจากนี้เธอต้องอยู่ใกล้หมออีกประมาณสามถึงสี่วันหรืออาจจะนานกว่านั้นอยู่ที่ร่างกายว่าจะฟื้นตัวเร็วแค่ไหน
“ไม่เห็นต้องทำแบบนั้นเลย เรื่องก็ผ่านมาแล้ว” หลังจากคุณหมอและพยาบาลออกไปพลอยก็พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
“ที่นั่นเป็นผับของพี่ชายผม จะให้ผมปล่อยผ่านคงไม่ได้” อ่อ ที่แท้ผับนั่นก็เป็นของพี่ชายนี่เอง เด็กคนนี้มีอะไรซ่อนเอาไว้อีกบ้าง มีญาติเป็นหมอ มีพี่ชายเป็นเจ้าของผับแล้วก็ยังมีรถหรูขับอีกด้วย
“สืบได้แล้ว จะได้อะไร”
“พี่ไม่ได้ยินที่อาผมบอกเหรอ ยาพวกนั้นไม่ควรถูกใช้กับใครอีก”
“แต่ก็ไม่ใช่หน้าที่ของเธอนี่”
“ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆ ทำไม เป็นห่วงผมเหรอ”
“ใครเป็นห่วง” ทำไมต้องเป็นเด็กคนนี้ด้วยที่พาเธอมาส่งโรงพยาบาล ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ ต่างจากเมื่อก่อนยิ่งวิ่งตามก็ยิ่งถูกผลักไส
“ที่ผมพูดคืนนั้น ไม่ได้หมายความว่า.”
“ปวดหัวอีกแล้ว อยากนอน” พลอยรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วหันตะแคงหนีไปอีกทางเพื่อหลบหน้ารุ่นน้องทันที ยังไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น ในเมื่อแสดงความต้องการชัดเจนตั้งแต่คืนนั้นแล้วก็ควรจบสิ
"ผมรอนะ" พลอยหลับตาปี๋ ในใจกรีดร้องเสียงสั่นพยายามใช้ผ้าห่มอุดปากตัวเองเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่าเสียงในใจจะเล็ดลอดออกมาจากปาก
"ไอ้หมาเด็กบ้า" พึมพำเบาๆไม่ให้เด็กบ้าได้ยิน
---------------
- Writer
