07 เดินเกมส์

902 Words

ตอนที่ 7 เดินเกมส์ “กรี๊ดดดดด!!! ปล่อยนะไอ้ชั่ว!!!” ร่างบางกรีดร้องสุดเสียงพรางสะบัดตัวไปมาให้หลุดจากการเกาะกุมของร่างสูง แคว่กกกก! มือใหญ่กระชากเสื้อกล้ามสีชมพูจนมันขาดวิ่นออกจากกันเหลือแค่บราเซียสีดำที่ปิดเต้ายังไงก็ปิดไม่มิด ปลายเม็ดยอดประทุมถันสีชมพูโผล่พ้นขอบบราเซียออกมาอยู่รำไร “ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ” มิเกลยกมือไหว้ร้องขอความเห็นใจ ผู้ชายคนนี้กำลังจะทำในสิ่งที่เธอกลัวสุดชีวิต สิ่งที่รักษามันไว้ด้วยความหวงแหนเพื่อรอวันที่ไคย์ได้มีโอกาสครอบครอง แต่เมื่อเห็นแววตาที่ไร้ความปราณีแล้วมันทำให้เธอกลัวจนสติแทบแตก “ด่าฉันไอ้ชั่วไม่ใช่หรอ งั้นฉันจะชั่วให้เธอดู!” “กรี้ดดดด!! ไม่นะ! ออกไป!” ร่างบางสะบัดตัวหนีจากการเกาะกุม เท้าเล็กถีบมือหนาอย่างบ้าคลั่ง กระทั่งโดนชายหนุ่มคว้ามับเข้าที่ข้อเท้าแล้วออกแรงกระชากจนมิเกลเข้าไปอยู่ใต้ร่างหนาของทาคาชิ “ไอ้เลว! ปล่อยฉัน! แกมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย!!!” “...” แต่ทาคาชิกลับไม่ได้สนใจคำด่าทอจากปากบาง มือหนาคว้าหมับเข้าที่ซอกคองามระหงพร้อมออกแรงกดที่ข้อมือ จนหญิงสาวอ้าปากพะงาบเพื่อเอาออกซิเจนเข้าปอด “อึก! อ่อย!” มิเกลเริ่มหน้าแดงเมื่อชายใจร้ายคนนั้นกำลังจะบีบคอของเธอให้ตายคามือ น้ำตารื้อขึ้นเต็มดวงตาแดงก่ำแล้วไหลลงที่หางตาไม่ขาดสาย “เป็นไงชั่วพอยัง” ทาคาชิจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของเด็กสาวมันเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและความกลัว แต่มีเหรอคนอย่างเขาจะเห็นใจ ผู้หญิงคนนี้ก็แค่หมากที่เขากำลังจะใช้เดินเกมส์เท่านั้น! “อัก! แฮ่กๆๆๆ” ทันทีที่มือหนาปล่อยคองามระหงที่แดงถืกไปด้วยรอยฝ่ามือ หญิงสาวรีบสูดลมหายใจเข้าปอดทันที น้ำเหนียวๆไหลออกมาจากลำคอจนแสบคอแซบจมูกไปหมด ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความกลัว “ถอยออกไปนะ ฮึก!” ทาคาชิค่อยๆแกะกระดุมเสื้อทีละเม็ด...ทีละเม็ดอย่างใจเย็น ในขณะที่อีกคนลนลานจนทำตัวไม่ถูก ดวงตากลมโตพยายามมองหาทางหนี มีแค่เพียงประตูบานเดียวเท่านั้นที่สามารถออกไปได้ และในจังหวะที่ชายหนุ่มคนนั้นกำลังปลดเข็มขัด พลัก!! เท้าเล็กถีบเข้าไปที่สีข้างของชายหนุ่มอย่างแรงจนกระทั่งเขาเซล้มลง มิเกลอาศัยจังหวะที่เขาล้มลุกขึ้นวิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว ตึกๆๆๆๆ “กรี้ดดดดด!!!” ทันทีที่มือบางแตะลูกบิด ผมของเธอถูกกระชากอย่างแรงจนหนังหัวแทบหลุด “ฤทธิ์เยอะใช่ไหม!” ร่างสูงเค้นน้ำเสียงรอดไรฟัน ก่อนกระชากศีรษะคนตัวเล็กไปที่เตียงจนหญิงสาวเจ็บแสบไปทั่วหนังศีรษะ พลัก! มือใหญ่จัดการเหวี่ยงร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแรง จนหญิงสาวจุกงอตัวด้วยความเจ็บปวด “อื้ออออ~” มิเกลยกมือกุมท้องน้อยไว้ “ฉันเป็นคนชอบใช้กำลัง เพราะฉะนั้นอย่ามาลองดีกับฉัน” ทาคาชิถอดเสื้อเชิ้ตออกเผยให้เห็นมัดกล้ามเนื้อเรียงตัวสวยบ่งบอกให้รู้ว่าผ่านการดูแลมาเป็นอย่างดี แต่นั่นไม่ได้ทำให้มิเกลชื่มชมเลย เพราะผู้ชายคนนี้โหดร้ายเหลือเกินกะจะใช้เธอเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในการทำให้ไคย์เจ็บปวด โดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลย “ดะ..ได้โปรด ฮื้อๆๆๆ” หญิงสาวยกมือไว้ขอร้อง ตอนนี้มันปวดหนึบไปทั้งตัวจนลุกไม่ขึ้น คาดว่าหลังของเธอคงระบมไม่น้อยจากแรงกระแทก “อย่าลืมไปบอกมันด้วยนะว่า...ระหว่างฉันกับมันใครเด็ดกว่ากัน” พรึบ! “กรี๊ดดดดด!!!” มือใหญ่กระชากบราเซียตัวน้อยออกอย่างแรงจนมันหลุดติดไปกับมือของเขา วูบหนึ่งดวงตาคมของทาคาชิกระตุกเมื่อเห็นหน้าอกอวบแรกแย้มของหญิงสาว มันใหญ่เกินตัว ใหญ่เกินอายุ ไม่คาดคิดว่าเด็กอายุสิบแปดจะนมใหญ่ขนาดนี้และมันทำให้แก่นกายของเขาแข็งชันขึ้นมาดื้อๆ มิเกลรีบยกมือขึ้นปิดหน้าอกทันทีพร้อมนั่งชันเข่าเพื่อบดบังเต้างามที่ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด เลือดของเธอเริ่มไหลซึมอีกรอบจากบาดแผลที่กำลังฉีกบริเวณต้นแขนขวา “ยะ..อย่าทำฉันเลย ฮื้อออออ!” “เสียใจด้วยสาวน้อย เธอมันก็แค่หมากในเกมส์เท่านั้น!” หมับ! ทาคาชิรวบข้อมือบางไว้หนือหัวแล้วจัดการมัดข้อมือของหญิงสาวด้วยเสื้อกล้ามที่ขาดวิ่นของเธอตึงไว้กับหัวเตียง “ฮึก...ได้โปรด..ฮื้อๆๆๆ” มิเกลไม่มีแม้แต่แรงจะต่อกลอน เพราะตอนนี้เธอปวดหนึบไปทั้งตัว ไร้เรี่ยวป้องกันตัวเอง อีกทั้งยังรับรู้ได้ถึงน้ำสีแดงที่เปียกแฉะอาบหัวไหล่มนข้างขวา ขอโทษนะพี่ไคย์ที่เกลไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ เกลสู้แรงผู้ชายใจร้ายคนนี้ไม่ได้!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more