06 เล่นเกมส์
988 Words
ตอนที่ 6 เล่นเกมส์
ปึ้ง!
เสียงเปิดประตูอย่างเแรงจนสะเทือนไปทั่วห้องส่งผลให้ร่างบางสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เธอเผลอหลับไปตอนที่ทำแผลเสร็จ ตอนนี้อาการปวดเริ่มดีขึ้นแล้ว ดวงตากลมโตมองเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งยืนอยู่ตรงประตู เขาค่อยๆสาวเท้าเข้ามาอย่างเงียบๆ ในมือข้างหนึ่งถือมือถือของเธออยู่
มิเกลเด้งตัวขึ้นมาจนลืมไปว่าตนกำลังใส่เสื้อกล้ามคอกว้างอยู่ มันทำให้หน้าอกอันอวบใหญ่โผล่พ้นขอบเสื้อขึ้นมา
“เธอเป็นแฟนไอ้ไคย์สินะ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบที่ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ
แต่ยิ่งมองผู้ชายคนนี้เท่าไหร่มันเหมือนกับกำลังนั่งมองหน้าของไคย์อยู่ เพราะใบหน้าของเขาช่างละม้ายคล้ายคลึงกับไคย์ยิ่งนัก
“ชะ..ใช่ค่ะ” ร่างบางพยักหน้า ไม่อาจสบตาคมคู่นั้นได้มันดูมีอำนาจและดูน่ากลัวในเวลาเดียวกัน “ขอมือถือฉันคืนด้วยค่ะ”
“...” ร่างสูงปรายตามองไปที่มือถือของหญิงสาวแต่กลับไม่ได้ส่งคืนแต่อย่างใด จนมิเกลเริ่มรับรู้ได้ถึงความน่ากลัว “ยังเด็กอยู่แท้ๆ ไม่น่าใจแตกไปคบกับมันเลย”
ร่างบางย่นคิ้วด้วยความงุนงงจะคบกับใครมันไปเดือนร้อนอะไรกับเขา ลึกๆแอบไม่พอใจกับคำพูดดูถูกดูแคลนของผู้ชายคนนี้เท่าไหร่
“มันไม่ใช่เรื่องของคุณค่ะ ส่งมือถือคืนมาให้ฉัน”
“เหอะ!” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มก่อนเบือนหน้าหนี เมื่อหน้าอกของเธอมันโผล่พ้นขอบเสื้อออกมาจนเกือบครึ่งเต้า กะจะอ่อยล่ะสิท่า “หรือเพราะเห็นเงินของมันเลยตาลุกวาว ก็อย่างว่าแหละผู้หญิงหน้าเงินต้องเหมาะกับคนอย่างมันอยู่แล้ว”
“นี่คุณ! มันจะมากเกินไปแล้วนะ ฉันจะชอบเงินหรือไม่ชอบมันก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ” ร่างบางแหวใส่ แม้จะกลัวแต่ก็ไม่ชอบให้ใครมาดูถูกดูแคลนแบบนี้
“ฉันก็มีเงินนะ...เอาไหม”
“ผู้ชายกระจอกๆแบบคุณฉันไม่เอาหรอก!” ร่างบางเบ้ปากใส่แต่ชายคนนั้นกลับแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
“ใครกันแน่ที่กระจอก เบื่องหน้าที่เธอเห็นมันก็แค่ภาพลวง แต่จริงๆแล้วพวกมันเองก็เน่าเฟะไม่แพ้กัน”
“คนที่เน่าเฟะคือคุณต่างหาก” มิเกลเอื้อมมือไปคว้าเสื้อขนสัตว์ที่แฟนหนุ่มซื้อให้มาไว้แนบอก ท่าทางผู้ชายคนนี้จะเป็นบ้า ไม่อยากอยู่เถียงกับคนบ้า “เอามือถือฉันมา แล้วปล่อยฉันไป”
“เธอมีปัญญาว่ายน้ำทะเลข้ามไปอีกฝั่งหรอ”
“หมายความว่า?”
“ที่นี่คือเกาะส่วนตัวที่ฉันซื้อไว้
“คุณโกหก!” แม้จะได้ยินเสียงคลื่นและลมแต่ก็ยังไม่อยากคอนเฟิร์มว่าที่นี่คือเกาะกลางทะเล
“อยากเป็นอาหารฉลามก็เชิญ อ่อ...แต่ก่อนเป็นอาหารฉลามคงเป็นเมียลูกน้องฉันก่อน เพราะลูกน้องของฉันเฝ้าอยู่ทั่วเกาะ”
“คะ..คุณทำแบบนี้ทำไม จับฉันมาทำไม เราไม่เคยรู้จักกัน ฉันไม่รู้จักคุณ!” ร่างเหน่งน้อยถอยหลังกรู่ด้วยความกลัว
“ตอนแรกฉันก็จะปล่อยเธอไปหรอกนะ แต่พอรู้ว่าเธอเป็นของรักของหวงของไอ้ไคย์ ฉันก็เลยอยากเล่นอะไรสนุกๆกับมัน”
“ระ..หรือว่าคุณคือคนที่ยิงพี่ไคย์”
“ใช่แล้ว แต่ฉันยิงมันไม่รู้พลาดไปโดนเธอได้ยังไง แต่ก็ดี...เพราะฉันจะใช้เธอทำลายความรู้สึกของมัน”
“ยะ...อย่ามายุ่งกับฉันนะ ฉันไม่เกี่ยว!” มิเกลไม่รู้ว่าทั้งสองมีปัญหาอะไรกัน แต่เธอไม่รู้เรื่องจะลากเธอเข้ามาในเกมส์บ้าๆนี้ไม่ได้!
“ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับมันฉันไม่ปล่อยไว้แน่”
“คุณอิจฉาพี่ไคย์ใช่ไหม อิจฉาที่เขารวยกว่าคุณ”
“ฮ่าๆๆๆ” ร่างสูงหัวเราะลั่นห้อง หากบอกว่าไคย์รวยกว่ามันคือเรื่องตลกสำหรับเขา “ไม่รู้อะไรอย่าพูดเลยดีกว่าสาวน้อย”
“คุณคงว่างมากสินะ หรือตอนเด็กๆพ่อแม่ไม่เล่นด้วย”
กึก!
คำพูดของมิเกลส่งผลให้ทาคาชิชะงัก ดวงตาคมตะวัดมองร่างเล็กด้วยความไม่พอใจ แววตาของเขาแข็งกล้าเมื่อมีคนกระตุกต่อมเดือด อดีตของเขามันเจ็บปวดเกินที่จะเอามาพูดเล่น!
“อย่าบังอาจลามมาถึงพ่อแม่ของฉัน!”
“อะ...เอ่อ” มิเกลเหงื่อไหลซิบ เมื่อแววตาของเขาโกรธร้าวราวกับกำลังจะฆ่าเธอให้ตาย
“คิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าเธอสินะ!!”
หมับ!
“กรี้ดดดดด!!!”
มือใหญ่ตวัดรัดเข้าที่ซอกคองามระหง แรงบีบของมือทำให้มิเกลหน้าแดงเพราะหายใจไม่ออก แม้พยายามแกะมือหนาออกแต่กลับสู้แรงของเขาไม่ได้เลยซักนิด
“อะ..ปล่อย..ฉันหาย...จะ..ใจไม่ออก อื้อออ!” หญิงสาวร้องอ้อนวอนขอความเมตตา แต่ร่างสูงกลับยกตัวของเธอขึ้นจนสองขาลอยอยู่กลางอากาศ
“ถ้าเธอรู้จักฉันมากพอ เธอจะไม่กล้าต่อปากต่อคำกับฉัน!”
พลัก!
“โอ้ยยย!!” มือใหญ่ตะวัดร่างบางกระแทกพื้นอย่างแรง จนไหล่ขวากระทบกับพื้นไม้ทำให้แผลจากกระสุนฉีกขาดเลือดไหลซึมผ้าก็อซสีขาวออกมา ร่างบางยกมือขึ้นกุมหัวไหล่ไว้ด้วยความเจ็บปวด มันเจ็บจนน้ำตาแทบไหล “อื้ออออ~”
ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาในขณะเดียวกันคนตัวเล็กรีบลนลานถอยหลังทันทีด้วยความกลัว
“ยะ...อย่าเข้ามานะ!”
“เธอมันก็แค่หมากตัวหนึ่งที่ฉันกำลังจะใช้เล่นเกมส์กับมัน!”
- Writer
