ปวดใจนักหลงรักนายมาเฟีย

ณ.​มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในเชียงใหม่บรรยากาศในช่วงเย็นของหน้าหนาวปลายปีแบบนี้ก็จะดีเป็นพิเศษเหล่านักศึกษาต่างก็จับกลุ่มคุยกันบ้างเล่นดนตรีกันบ้างไม่ก็อ่านหนังสือไม่ก็นั่งจีบกันตามประสาวัยรุ่นหนุ่มสาว แต่มีเพียงกลุ่มของขวัญข้าวนักศึกษาสาวปีหนึ่งกับเพื่อนอีกสองคนเท่านั้นที่สุมหัวกันคิดว่าจะหารายได้เสริมในระหว่างเรียนกันอย่างไรเพราะค่าใช้จ่ายในการเรียนคณะแพทย์ที่นี่ก็เยอะอยู่พอสมควร "ตอนเช้าตื่นตีสามมาขายโจ๊กเราจะไม่เหนื่อยกันเกินไปใช่ไหมแก" ลลินนั่งหน้าห่อเหี่ยวเธอไม่ได้ไม่อยากขายโจ๊กแต่เมื่อรู้ว่าเธอต้องตื่นตีสามเธอก็ท้อใจไม่น้อยเพราะเธอค่อนข้างเป็นคนที่รักการนอนเป็นที่สุด "มันก็เหนื่อยนั่นแหละแต่เราทำเพื่อที่จะมีเงินเก็บสำรองไว้ปีหน้าตอนนี้เราอยู่แค่ปีหนึ่งยังเรียนไม่หนักมากเห็นรุ่นพี่บอกว่าปีสองจะหนักขึ้นเรื่อยๆ”ขวัญข้าวพอรู้ว่ามันคงเหนื่อยมากๆแน่นอนแต่นั่นมันก็เป็นสิ่งที่พวกเธอจะต้องทำเพื่อลดภาระค่าใช้จ่ายกับครอบครัวแม้จะสอบชิงทุนกันมาจนเรียนแพทย์ได้แต่พวกเธอก็ยังต้องสำรองเงินไว้อีกมากเพราะค่าใช้จ่ายในการเรียนแพทย์นั้นยังมีอีกเยอะและหากไม่รีบเร่งหาเงินกันตอนนี้พอขึ้นปีสองแล้วพวกเธออาจจะไม่มีเวลาได้หาเพราะเห็นรุ่นพี่แต่ละคนเกริ่นๆกับเธอมาบ้างว่าปีสองจะเรียนหนักกว่าปีหนึ่งมาก "โอเค..ฉันจะตั้งใจๆ"ต้นหลิวนั่งหน้าละห้องแต่ก็พยักหน้าตกลงด้วยสถานะทางการเงินทางบ้านแล้วเธอจะต้องเลิกเป็นคนขี้เซาแล้วขยันขึ้นมาเสียที "ดีแล้ว"ซินจางที่นั่งยิ้มอ่อนเมื่อเห็นลลินยอมตกลง"เออ...ข้าวเย็นนี้พวกแกกลับไปก่อนเลยนะฉันต้องไปรับยาที่โรงพยาบาลให้แม่"ซินจางพูดจบก็เตรียมเก็บของเลยทันทีเธอต้องรีบไปรับยาโรคหัวใจที่โรงพยาบาลให้แม่ของเธอ "โอเค...แล้วแม่ยังอาการไม่ดีขึ้นเลยหรอ"ขวัญข้าวพยักหน้าเบาๆทั้งยังอยากรู้อาการของแม่เพื่อนเธออีกด้วยเพราะเห็นว่ารักษามานานแล้วอาการตอนนี้ยังไม่ดีขึ้นอีกหรืออย่างไรจึงต้องได้รับยาตลอด "ไม่เลยอะแก" ซินจางก้มหน้าเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องนี้เธอก็ยิ่งปวดใจ "ทำไมไม่ลองติดต่อพ่อแกดูล่ะ"ลลินรู้ว่าพ่อของซินจางนั้นมีเงินแม้ตอนนี้จะแยกกันอยู่กับแม่ของซินจางแล้วก็เถอะอย่างน้อยก็น่าจะช่วยเหลืออดีตภรรยาได้บ้าง "ไม่อ่ะ...ฉันเคยติดต่อแล้วก็ให้แม่ฉันรักษาตามอาการอยู่ดีไม่คิดจะพาแม่ฉันไปหาหมอดีๆเลยสักครั้ง"ซินจางตอบด้วยน้ำเสียงน้อยใจเธอไม่ใช่ว่าจะไม่เคยติดต่อพ่อของเธอแต่เมื่อเธอติดต่อไปแล้วกลับได้รับการปฏิเสธทุกครั้งเธอจึงไม่อยากจะยุ่งกับพ่อของเธออีก "โห...พ่อแกนี่ก็จริงๆเลยนะ"ลลินกัดปากทำสีหน้าไม่พอใจที่รู้ว่าพ่อของเพื่อนเธอใจดำเกินไป "หลิว.." ขวัญข้าวรีบจับแขนลลินเอาไว้ก่อนที่ซินจางจะหน้าเสียไปกว่านี้ "เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ" ซินจางเก็บของเสร็จก็รีบลุกเดินออกไปทันที "พ่อซินจางนี่ก็ใจดำไปหรือเปล่านะ" เมื่อซินจางเดินออกไปแล้วลลินก็อดไม่ได้ที่จะพูดถึงพ่อของเพื่อนเธอ "เห็น​ซินบอกว่าแม่ซินเลือกที่จะเดินออกมาเองเค้าออกค่าเทอมให้ซินมันบ้างก็ดีแล้ว" ขวัญข้าวเข้าใจดีว่าตอนนี้ซินจางนั้นอึดอัดใจแค่ไหน "ยังไงก็เคยรักกันช่วยเหลือกันแค่นี้ไม่ได้หรือไง" แม้จะเข้าใจซินจางแต่ลลินก็ไม่เข้าใจพ่อของเพื่อนเธออยู่ดีว่ามีเงินล้นเหลือทำไมถึงช่วยเหลือเรื่องเล้กน้อยแค่นี้ไม่ได้ "มันก็เรื่องในบ้านเค้าอีกแหละน่าหลิวเราก็เหมือนคนนอกออกความเห็นเท่าที่จะทำได้ก็เท่านั้น" ขวัญข้าวตบบ่าลลินเบาๆเรื่องบางเรื่องเธอก็ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางคงต้องให้คนในเค้าตัดสินใจเอาเอง "งั้นไปกันเถอะ” ลลินพยักหน้าเบาๆพยายามทำความเข้าใจกับเรื่องนี้ให้มากที่สุดแม้เธอจะพยายามแต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีจึงไม่เก็บไปคิดจะดีกว่าเพราะวันนึงอาจจะพลั้งปากต่อว่าพ่อซินจางต่อหน้าเพื่อนของเธอได้ ลลินขวัญข้าวและซินจางเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.ต้น ฐานะทางบ้านลลินและขวัญข้าวนั้นค่อนข้างขัดสนพอกันจึงใช้ข้อดีในความเก่งของพวกเธอสอบชิงทุนเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยได้ส่วนซินจางนั้นมีคนเป็นพ่อออกค่าเทอมให้แต่ส่วนอื่นเธอก็ต้องออกเองทั้งหมดอยู่ดียิ่งตอนนี้ซินจางยิ่งขัดสนเพราะอยู่กับแม่แค่สองคนแม่ก็ดันมาป่วยหนักทั้งสามจึงคิดหาวิธีหารายได้เสริมกัน ขวัญข้าวหญิงสาวตัวเล็กผิวขาวอมชมพูหน้ารูปไข่คิ้วเข้มปากนิดจมูกหน่อยตาโตหางตาคมขนตางอนยาวทำให้เธอดูเป็นสาวหน้าหวานที่สุดในกลุ่มผมสีน้ำตาลลอนยาวหุ่นนาฬิกาทรายสูง 158 หนัก 45 เธอกำพร้าตั้งแต่เด็กอยู่กับน้าสาวมาเพียงแค่สองคน นิสัยค่อนข้างมองโลกในแง่ดีเข้าอกเข้าใจคนอื่น มีความอบอุ่นในตัวสูงแม้จะไม่มีพ่อแม่เหมือนกับเด็กคนอื่นๆเพราะน้าสาวที่เลี้ยงมาให้ความรักอย่างเต็มที่ บางครั้งก็แอบซุ่มซ่ามอยู่บ้าง เรียนเก่งจนได้ทุนเรียนมาตลอด ลลินเป็นสาวนิสัยค่อนข้างโผงผางห้าวๆเล็กน้อยคิดแบบไหนก็พูดออกมาแบบนั้นเป็นลูกสาวคนเดียวของบานพ่อแม่มีอาชีพทำสวนอยู่ในเชียงใหม่หน้าตาเธอน่ารักน่าชังสูง160 หนัก 48 ผิวขาวเหลืองผมสีดำเงางามหนายาวถึงกลางคิ้วบางได้รูปหลังตากลมโตปากนิดจมูกหน่อยแก้มป่องๆเล็กน้อยนิสัยอีกอย่างหนึ่งที่เด่นๆของเธอก็คือขี้เซาไปหน่อย ซินจางนั้นเป็นลูกครึ่งจีนมีพ่อเป็นคนจีนแม่เป็นคนไทยเธอเป็นสาวที่ค่อนข้างจะเงียบๆชอบเก็บปัญหาไว้ในใจคนเดียวยากที่จะพูดออกมาพ่อกับแม่เธอเลิกกันตั้งแต่เธอยังอยู่ประถมเพราะพ่อเธอมีภรรยาใหม่แม่เธอเลยต้องยอมถอยออกมาด้วยความที่เธอไม่ใช่ผู้ชายพ่อเธอเลยไม่ค่อยจะใยดีเธอเสียเท่าไร เธอสูง 165 หุ่นนาฬิกาทรายหนัก 50 ผิวขาวอมชมพูหน้าเรียวตาตี่แต่คมสวยได้รูปคิ้วเรียวบางจมูกค่อนข้างโด่งริมฝีปากบางอมชมพูเป็นกระจับเธอทำทุกอย่างได้ก็เพื่อแม่ของเธอที่เลือกเรียนแพทย์ก็เพราะต้องการจะดูแลแม่เธอให้ดีด้วย