ปวดใจนักหลงรักนายมาเฟีย

ตอนที่3

ณ.เมืองเมืองหนึ่งในประเทศญี่ปุ่นที่ค่อนข้างเงียบสงบผู้คนไม่พลุกพล่านมีบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่คนค่อนข้างเข้าถึงยากด้านในมีเหล่ามาเฟียมากมายคอยผลัดกันมาดูแลที่นี่และตอนนี้นายใหญ่ของตระกูลอิโตะอย่างเคซากุมาเฟียวัย35คนที่พึ่งรับกิจการต่อจากคนเป็นพ่อ

เคซากุเป็นนายแบบดังมาก่อนเมื่อพ่อของเขาเสียจึงรับช่วงต่อเป็นนายใหญ่ของตระกูลอิโตะเป็นคนที่หน้าตารูปร่างดีอย่างหาตัวจับยากเลยทีเดียวเขาสูง190 หุ่นบึกบึนกล้ามเป็นมัดสักที่เขนซ้ายเป็นรูปมังกรเต็มแขนผมยาวมัดรวบตึงคิ้วเข้มตาคมจมูกโด่งริมฝีปากหนามีไรเคราเล็กน้อยเป็นคนที่พูดน้อยต่อยหนักค่อนข้างโมโหร้ายแต่ทำอะไรรอบคอบ

และตอนนี้ธุรกิจทุกอย่างของตระกูลก็เริ่มพังลงมาพักใหญ่แล้วเพราะถูกมาเฟียตระกูลใหญ่อย่างโอกินาวะเล่นงานในสื่อว่าธุรกิจนำเข้าเทคโนโลยีของนั้นไร้คุณภาพทำให้หุ้นของเขาตกฮวบลงมาแล้วคนก็เลือกไปลงทุนกับธุรกิจของโอกินาวะมากกว่าตอนนี้เขาต้องทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและหาทางแก้แค้นโอกินาวะอยู่อย่างรอบคอบ

“ผมมองหนทางไม่ออกเลยครับนาย” โทชิโอะมือขวาคนสนิทของเคซากุวัย 34 เขาค่อนข้างกังวลที่นายของเขานั้นคิดจะงัดข้อกับตระกูลใหญ่อย่างโอกินาวะเพราะมันเท่ากับการขี่หลังเสือและถ้าหากสงครามนี้เกิดขึ้นแล้วมันจะจบลงยากไม่ใครก็ใครต้องตายกันไปข้างหนึ่งเรื่องถึงจะจบซึ่งเขารู้ว่ามันจะต้องมีการนองเลือดกันเกิดขึ้นแน่นอน

“ฉันไม่เคยท้อแม้คนของเรามันจะด้อยกว่าพวกโอกินาวะก็ตามในเมื่อมันไม่รักษาสัญญาฉันก็จะไม่รักษาสัญญาเหมือนกัน” เคซากุมองหน้าโทชิโอะด้วยสายตาแน่วแน่เขาเป็นคนที่เชื่อมั่นในการตัดสินใจของเขาเมื่อเขาต้องการจะเอาคืนใครก็ขวางเขาเอาไว้ไมได้เมื่อคนของเขามีอิทธิพลน้อยกว่าก็ต้องทำตัวเป็นหมาลอบกัดคอยกัดกร่อนอีกฝ่ายให้เสียกำลัง

ในเมื่อโอกินาวะไม่รักษาสัญญาที่ให้กับพ่อของเขาเอาไว้เขาก็ไม่จำเป็นจะต้องอยู่เบี้ยล่างของโอกินาวะอีกต่อไปเป้าหมายแรกที่เขาจะทำก็คือเล่นงานจุดอ่อนของโอกินาวะคือว่าที่นายใหญ่ของตระกูลคือลูกชายของชินอิจินั่นเอง

ตระกูลโอกินาวะ

ณ.คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลโอกินาวะที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากโตเกียวมากนักใครๆก็รู้ว่าตระกูลนี้มีอิทธิพลมากแถมความเป็นอยู่ยังกับราชาแต่ใครจะไปคิดว่าในนั้นมีปัญหามากมายที่ต้องคอยสะสางไม่เว้นแต่ละวันทั้งคนที่อยู่ที่นี่ยังไม่เคยมีใครได้หลับตาลงอย่างสนิทเลยสักครั้งเพราะการเป็นมาเฟียใหญ่นั้นมักมีศัตรูรอบด้าน

“แกทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรฉันไม่คิดว่าแกจะโง่สร้างปัญหาใหญ่นี้ให้ฉัน” ชินอิจิหัวเสียอย่างมากเมื่อเรื่องครั้งนี้ฮิโรชิน้องชายต่างแม่ของเขานั้นเป็นคนสร้างเรื่องโดยการเปิดโปงกระบวนการผลิตที่ไม่ได้มาตรฐานของพวกอิโตะเพราะเขาไม่อยากมีปัญหากับใครเพราะตอนนี้จุดอ่อนของเขาก็คือลูกชายนั่นเองและการทำผิดพลาดของน้องชายของเขาครั้งนี้ก็เป็นเหตุที่ทำให้เขาต้องส่งแทนไทไปอยู่ที่เมืองไทยนั่นเอง

“ผมขอโทษครับพี่” ฮิโรชิทำอะไรไม่ได้นอกจากกล่าวคำว่าขอโทษคำตวาดของพี่ชายเขาเจอมันมาจนชินแล้วตั้งแต่เด็กครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เขาถูกโมโหใส่จึงไม่ค่อยสะทกสะท้านอะไร

“แกจะไปไหนก็ไปฉันไม่อยากเห็นหน้าแก” ชินอิจิเอ่ยด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไรเขาไม่เคยเห็นว่าน้องชายของเขานั้นจะทำอะไรเข้าตาเขาเลยสักครั้ง

“เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะคะ” สุมนทิพย์ที่นั่งอยู่ด้านล่างเมื่อเห็นน้องสามีของเธอเดินลงมาด้วยสีหน้าหดหู่จึงเอ่ยให้กำลังใจเบาๆเพราะเธอเห็นแบบนี้มานักต่อนักแล้วด้วยความที่สามีเธอเป็นคนค่อนข้างโมโหร้ายคนที่ถูกระบายด้วยบ่อยก็จะเป็นฮิโรชิแต่เธอก็ไม่เคยเห็นฮิโรชิเอ่ยปากบ่นเลยสักครั้ง

“.....” ฮิโรชิเดินผ่านสุมนทิพย์ออกไปโดยที่ไม่พูดอะไรตอนนี้เขาอยากพักผ่อนมากกว่า

สามวันต่อมา

มหาวิทยาลัยXX

“นี่แกเห็นผู้ชายที่มานั่งหลังห้องในคาบเรียนหรือเปล่า” หลังจากที่เรียนจนพักเที่ยงแล้วสามสาวก็เดินออกไปที่โรงอาหารลลินแอบสงสัยอยู่ไม่น้อยว่านักศึกษาผู้ชายคนที่นั่งแอยู่หลังห้องน่าจะเป็นนักศึกษาที่เข้ามาใหม่

“ทำไมหรอ” ขวัญข้าวมองหน้าลลิลด้วยอาการสงสัย

“เค้ามาใหม่ใช่ไหมแล้วเข้ามาในช่วงใกล้สอบแบบนี้ได้ด้วยหรอ” ลลินขมวดคิ้วครุ่นคิด

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอะแกเค้าอาจจะมานานแล้วแต่เราไม่ได้สังเกตเห็นก็ได้” ขวัญข้าวเห็นว่าลลินน่าจะคิดมากไปเองนักศึกษาที่เข้าเรียนพร้อมกันก็มีตั้งหลายคนเพื่อนเธออาจจะจำสับสนก็ได้

“ฉันสังเกตทุกคนแต่ไม่เคยเห็นคนนี้” ลลินส่ายหัวเบาๆเธอยังคงมั่นใจในความคิดของตัวเอง

“นายนั่นนั่งอยู่ตรงนั้นเข้าไปถามเลยสิ” ซินจางเห็นว่าลลินสงสัยนักก็ให้เข้าไปถามนักศึกษาคนนั้นเลยเพราะเธอเห็นเข้านั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนคนเดียวริมทางเดินไปโรงอาหาร

“จะดีหรอแก...อ้าวเฮ้ยหลิว” ขวัญข้าวหันไปหาซินจางไม่ทันได้คำตอบอะไรลลินก็เดินพรวดเข้าไปหานักศึกษาผู้ชายคนนั้นแล้ว

“นี่นายเข้ามาใหม่หรอแล้วเข้ามาแบบนี้ได้ด้วยหรอ” ลลินสะกิดบ่าชายหนุ่มเบาๆแล้วถามคำถามที่เธออยากรู้ทันที

“.....” แทนไทเงยหน้ามองลลินด้วยสายตาเรียบเฉยและหันหน้าหนีเธอโดยที่ไม่ได้ให้คำตอบอะไร

“อ้าวพูดด้วยก็ไม่พูด” ลลินยืนเท้าเอวและมองหน้าชายนุ่มอย่างไม่พอใจที่เขาทำเป็นเมินเธอ

“เค้าเป็นใบ้หรือเปล่าแก” ขวัญข้าวรีบเดินเข้ามาดึงตัวลลินเอาไว้ก่อนที่จะพูดอะไรไม่รักษามารยาทออกไป

“ฉันไม่ได้เป็นใบ้...เข้ามาได้ไม่ได้ฉันก็เข้ามาเรียนแล้วพวกเธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” แทนไทได้ยินคำกล่าวจากหญิงสาวอีกคนที่หาว่าเขาเป็นใบ้จึงหันไปตอบกลับขวัญข้าวด้วยอาการไม่พอใจเขาพูดจบก็จ้องมองหน้าหญิงสาวอยู่อย่างนั้นไม่ละสายตา

“อ่อ..ไม่หรอกพวกฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรขอโทษด้วยนะที่รบกวน” ขวัญข้าวหลบสายตาชายหนุ่มเล็กน้อยทั้งขอโทษเขาที่พวกเธอมารบกวนและรีบลากลลินออกไปพร้อมเอทันทีคราแรกกลัวว่าลลินจะพูดอะไรเสียมารยาทกลับเป็นเธอที่พูดจาเสียมารยาทใส่ชายหนุ่มโดยที่ไม่ได้ตั้งใจเสียอย่างนั้น