“ริชาครับ ตื่นไปกินข้าวเช้าไหม” เสียงปลุกในตอนเช้าทำให้คนที่เพิ่งหลับไม่ถึงห้าชั่วโมงดีนักงัวเงียตื่น พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว ตัวเธออิงไหล่เขาอยู่ในอ้อมกอดน่าจะตั้งแต่เมื่อคืน ที่เธอแทบจะสลบไสลเพราะเขาไม่ยอมใส่ชุดนอนให้เสียที...จำได้รางๆ ว่าเขาเช็ดตัวให้ แล้วก็กอดเธอจนหลับแบบที่ก็ยังไม่ได้ใส่อะไรกันทั้งคู่
“เอ่อ ค่ะ” จะให้ตอบว่าขอนอนต่อก็คงจะไม่ได้ใช่ไหม
“โอเคครับ งั้นเราไปอาบน้ำกัน”
รริชาขมวดคิ้วมุ่นกับคำเชิญชวนนั้น ยังคิดอะไรตามไม่ทันนักตอนที่เขากระชากผ้าห่มออก แล้วก็อุ้มเธอแนบอก พาเดินลงจากเตียงตัวเปล่าๆ ตอนนี้แหละเพิ่งจะเปล่งเสียงได้
“คุณโอบจะทำอะไรคะ”
“อาบน้ำครับ อาบพร้อมกันจะได้ทันมื้อเช้า วันนี้ผมก็ตื่นสาย” บ้าจริง จะมาอาบพร้อมกันอะไรล่ะ แต่ถ้าสายเธอก็อายแม่เขาเมื่อนึกไปถึงสาเหตุที่ทำให้นอนไม่อยากตื่น...หรือเธอควรเลือกจะอายเขาด้วยการอาบน้ำพร้อมกันอย่างนั้นใ
