“ริชา ริชาครับ” เสียงนุ่มทุ้มและการเขย่าตัวเบาๆ เพียงพอให้เธอรู้สึกตัวตื่นด้วยอาการงัวเงีย พอเธอขยับตัววงแขนก็กระชับกอดไม่ให้ขยับไปมากกว่านี้ รริชาเบิกตากว้างเมื่อรับรู้เต็มตื่นว่าตัวเองนอนกอดกันกลมกับลูกชายผู้มีพระคุณ แล้วยิ่งใจหล่นไปอยู่ที่เท้าเมื่อมองเห็นคุณแม่ของเขาอยู่ในห้องด้วย
“โอบทำกับริชาแบบนี้คงไม่ปฏิเสธแม่เรื่องแต่งงานอีกแล้วนะ” รัญญาคงไม่ได้โกรธเคืองเธอเพราะต้องการให้เธอแต่งงานกับลูกชายของท่านอยู่แล้ว แต่สถานการณ์ตอนนี้มันก็ไม่ควรเกิดขึ้นอยู่ดี
“เอ่อ คุณรัญญาคะ มันแค่เรื่องเข้าใจผิด คุณโอบไม่ได้ทำอะไร ริชา” เมื่อคืนวันเกิดคุณรัญญา ท่านชวนเธอมาที่บ้าน ดื่มสังสรรค์กันแค่เธอ เขา คุณรัญญาและคุณกรพินท์เลขาของท่าน เหมือนภาพตัดแล้วเธอก็มาอยู่กับเขาบนเตียง
“ริชาลองคิดดีๆ สิจ๊ะ ถ้าลูกชายฉันไม่ได้ทำอะไรหนูแล้วหนูมาอยู่บนเตียงกับเขาได้ยังไง ในสภาพที่...” รริชาก็เพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้เธ
