น้อยใจ
1472 Words
-Derossy Condo-
“ขอบคุณนะคะที่มาส่งวา” เธอกล่าวพร้อมกับถอดหมวกกันน็อกคืนให้กับชายหนุ่มรุ่นพี่
“คราวหน้าจะกลับเย็นก็โทรมาเดี๋ยวฉันมาส่ง อย่าไปเดินแบบนั้นอีก”
“งื้อออ ดีกับน้องแบบนี้ใจจะเหลวหมดแล้วนะคะ ถ้าได้เป็นแควน (แฟน) คงดีมาก ๆ เลยว่ามั้ยคะเฮียเล่ออออ” เอวาพูดพร้อมกับแกล้งบิดเขินอายอย่างน่ารัก จนเจย์เลอร์อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปดีดลงที่หน้าผากของเธอหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยว
“อ๊ะ!” เอวาตะปบจับมือเขาทันที แล้วมองเจย์เลอร์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“หึ ๆ อย่ามามองกันแบบนี้นะ ฉันกลัว”
“ชิ! งั้นกลับไปเลยค่ะ ไว้เดี๋ยววาเลี้ยงหมูกระทะตอบแทนนะคะ” พูดจบเธอก็ปล่อยมือเขา
ชายที่นั่งมองดูสถานการณ์อยู่ในรถ เริ่มกำพวงมาลัยแน่น เขานั่งขบกรามมองไปที่ทั้งสองที่ดูราวกับคู่รักที่หยอกล้อกัน โดยไม่เกรงใจสถานะคำว่าคู่หมั้นของเขาเลยสักนิด
“งั้นขึ้นห้องไปได้แล้ว ฉันกลับก่อนเจอกันพรุ่งนี้ที่ ม.”
“ค่ะ ขับกลับดี ๆ นะคะขอบคุณอีกครั้งค่ะ” เจย์เลอร์ยิ้มตอบก่อนจะสวมหมวกกันน็อกแล้วสตาร์ตรถขับออกไป ทันทีที่เอวายืนอยู่ลำพังคาเตอร์ก็ลงมาจากรถแล้วเดินตรงมาที่เธอก่อนจะคว้าเข้าที่ท่อนแขนเธอแล้วกระชากให้หันหน้ากลับมาหาเขา
“อ๊ะ!” เอวาตกใจกำลังจะอ้าปากด่าคนที่มากระชากแขนเธอ แต่กลับต้องกลืนคำด่าลงไปแล้วเปลี่ยนเป็นตวัดสายตามองเขาด้วยสายตาที่เกรี้ยวโกรธแทน
“ระริกระรี้เชียวนะกับคนอื่นที่ไม่ใช่คู่หมั้นน่ะ”
“พี่เตอร์พูดอะไร” เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“อย่ามาทำเป็นใสซื่อหน่อยเลยเอวา” เขาพูดพร้อมกำแขนเธอแน่นขึ้น
“อ๊ะ! ปล่อยวานะวาเจ็บ”
“แค่นี้ทำเจ็บ ทีไอ้นั่นถูกเนื้อต้องตัวไม่เห็นพูดสักคำ” เอวาพยายามบิดแขนออกจากมือของคู่หมั้นด้วยความเจ็บ คาเตอร์เริ่มเห็นสีหน้าบิดเบี้ยวของคู่หมั้นจึงลดสายตาลงมองที่ข้อมือเธอช้า ๆ เขาชะงักเล็กน้อยกับภาพตรงหน้าที่เห็น
“มือไปโดนอะไรมา”
“จะมาถามทำไมตอนนี้ไอ้คนใจร้าย ไอ้คนใจดำ” เธอพูดพร้อมกับเบะปากคว่ำมองเขาตาเขียว
“ใครทำอะไรเธอ”
“ไม่ต้องมายุ่ง ปล่อยวาแล้วกลับไปเถอะ”
เขาปล่อยเธอทันทีเมื่อเธอเริ่มงอแงใส่เขา เอวาที่กำลังจะหันหลังเดินไปที่ลิฟต์ กลับถูกคาเตอร์จับรั้งเธอไว้อีกครั้ง
“อ๊ะ!! แคก ๆ มาจับคอเสื้อกันทำไมไอ้คนใจร้าย”
“นี่ อย่ามาลามปามเรียกฉันไอ้นะ อีกอย่างก็แขนเธอเจ็บจะให้จับตรงไหน”
“…” ‘ฉันล่ะหมดคำจะด่าเขาจริง ๆ’
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้าง ๆ เขาก็ประสานมือเข้ากับมือเธอแล้วพาขึ้นลิฟต์ไปยังห้อง เอวาก้มมองดูมือที่ถูกเขาจับด้วยหัวใจที่เต้นโครมครามราวกับจะกระเด้งหลุดออกมาจากอก เธอรู้สึกดีและเธอรู้สึกได้ถึงความห่วงใยจากเขา เอวายืนมองโดยที่เธอก็ไม่รู้เลยว่าอีกคนก็ยืนมองเธอผ่านกระจกลิฟต์ด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้กัน เพราะนี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่สัมผัสจับมือกัน
ติ้ง!!
เสียงประตูลิฟต์เปิดทำให้ทั้งสองหลุดออกจากภวังค์ คาร์เตอร์จูงมือเอวาไปยังห้องของเธอก่อนที่จะสแกนบัตรเปิดประตูเข้าไป แล้วพาเธอไปนั่งที่โซฟาหรูสีเลือดนกก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาแล้วหยิบยาทาแก้ฟกช้ำมาทาที่ข้อมือของเธออย่างเบามือ
“ไม่มารับทำไมไม่โทรมาบอกวาจะได้ไม่ต้องรอ” เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงน้อยใจ คาเตอร์เหลือบตาขึ้นมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาเล็กน้อย “ขอโทษ พอดีมีงานด่วน ไม่คิดว่าจะนาน”
“วาเกือบโดนฉุดเพราะรอพี่เลยรู้ไว้ด้วย” หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยิน แต่เขาก็ยังนิ่งแล้วทายาให้เธออย่างเบามือต่อไปราวกับไม่ใส่ใจสิ่งที่เธอพูด
“…”
“พี่เตอร์นิสัยไม่ดีเอามาก ๆ เลย ใจร้ายกับวามาก ๆ เลยค่ะ” เธอบ่นเขาด้วยน้ำเสียงน้อยใจพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอหน่วย
“ไม่อยากดูแลกันทำไมไม่ไปถอนหมั้นกับคุณป้าล่ะ มาทนอยู่แบบนี้ทำไม” เธอยังคงพูดระบายออกมาไม่หยุดเมื่อเห็นอีกคนนิ่งเงียบไม่ตอบเธอ
“ก็ฉันบอกว่าขอโทษไง ฉันมีงานด่วน” เขากระแทกเสียงใส่เธออย่างลืมตัวจนเธอชักมือออกจากเขาแล้วลุกขึ้นยืน
“ทุกอย่างก็สำคัญกับพี่เตอร์หมดเลย... ยกเว้นแค่วา วาเป็นเรื่องสุดท้ายของพี่ตลอดเลย”
“ไม่ใช่แบบนั้น... คือฉัน”
“พี่เตอร์กลับไปเถอะค่ะ วาอยากพักแล้ว” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงเบา
“อืม งั้นฉันกลับก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมารับ”
“…”
เอวาไม่ตอบเขา แต่กลับเดินผ่านเขาไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำโดยไม่สนใจที่จะหันมามองเขาอีกเลย
คาเตอร์ยืนมองร่างเล็กที่เดินผ่านเขาไปราวกับเขาไม่มีตัวตน ก่อนจะทำได้เพียงถอนหายใจออกมาเพื่อระบายอารมณ์ที่มีอยู่ตอนนี้เท่านั้น
ปึงง!! พอเสียงบานประตูห้องน้ำถูกปิดจากมือหญิงสาวร่างเล็กชายหนุ่มด้านนอกก็หมุนตัวเดินออกไปจากห้องของเธอ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนด้านในกำลังคิดน้อยใจและพูดประชดกับเขาเพียงเท่านั้น
Calling…
(ครับนาย)
(เดี๋ยวมึงไปหามาทีว่าช่วงเย็นที่มหาลัยช่วงห้าโมงถึงหกโมง เกิดอะไรขึ้นกับเอวา)
(ครับนาย)
เช้าวันต่อมา...
ติ๊ด ครืด!!
“ว้ายยย! เข้ามาทำไมคะแต่เช้า” เอวาร้องขึ้นอย่างตกใจพร้อมกับเอามือทั้งสองกุมปิดหน้าอกที่มีผ้าขนหนูปิดไว้แต่ไม่มิด
“เสร็จหรือยังจะไปส่ง” เขาถามพร้อมกับมองไปที่มือของเธอแล้วกลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ
“อย่ามองนมหนูนะพี่เตอร์” เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินตรงเข้ามาที่เธอ แล้วหลุบตามองที่หน้าอกของเธอก่อนจะพูดแหย่เธอขึ้นมา
“มีอยู่แค่นี้ มองยังไงก็ไม่เห็นหรอก”
“อะ... ไอ้บ้า” เธอตะโกนใส่หน้าเขาแล้วกระทืบเท้าด้วยความอาย แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าตอนเธอกระทืบเท้าหน้าอกหน้าใจที่ล้นผ้าออกมามันเด้งสู้สายตาเขาขนาดไหน คาร์เตอร์กระแอมเล็กน้อยก่อนจะหันหลังให้เธอแล้วบอกเธอให้รีบไปแต่งตัว
‘บ้าจริง ตัวก็มีอยู่แค่นี้ ทำไมข้างบนถึงได้เอามาเยอะนักนะยายเด็กอ้วน’ ในใจเขาตอนนี้ราวกับมีไฟกำลังแผดเผาข้างในจนร้อนระอุไปหมด
“รีบ ๆ ไปใส่เสื้อผ้า เดี๋ยวสาย” เขาพูดกับเธออีกครั้งเมื่อเห็นคนน้องยังยืนนิ่งไม่ขยับ
“รู้แล้วน่า” เธอบอกก่อนที่จะเดินกระทืบเท้าไปยังห้องแต่งตัว
สามสิบนาทีต่อมา
“เสร็จแล้วค่ะ”
“อืม” เขาตอบก่อนจะเปิดประตูเดินนำเธอไปที่ลิฟต์
-Western University-
“เดี๋ยวเลิกเรียนฉันมารับ”
“ไม่สะดวกก็ไม่ต้องมาก็ได้ค่ะ เดี๋ยวให้เพื่อนไปส่ง”
“เดี๋ยวฉันมารับ” เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเข้ม เมื่อนึกถึงคนที่ไปส่งเธอเมื่อวานก็ยิ่งโมโหหงุดหงิดขึ้นมา
“ค่ะ” เธอตอบเขาเสร็จก็ลงจากรถไปทันที
คาเตอร์มองตามแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่ค่อย ๆ เดินลับหายไปจากสายตาของเขา
Rrrr Rrrrr…
(อืม ว่าไง)
(ผมได้ประวัติ มันมาแล้วครับ เป็นลูกนักการเมืองท่านนึงครับ เคยเข้ามาที่บ่อนเราอยู่ครับ ให้ผมจัดการเลยมั้ยครับ)
(อืม ไม่ต้องเอาถึงตาย เอาแค่ให้มันไปนอนเล่นโรงพยาบาลสักเดือนหนึ่ง แล้วบอกมันว่าอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของฉันอีก)
(ครับนาย)
(เดี๋ยวเย็นนี้กูจะแวะเข้าไปที่บ่อน บอกไอ้วินให้เคลียร์เอกสารไว้ให้กูด้วย)
(ครับนาย)
หลังจากคุยโทรศัพท์กับลูกน้องคนสนิทจบ คาร์เตอร์ก็ขับรถออกไปจากมหาวิทยาลัยเพื่อที่จะไปยังบริษัทเขาต่อ บริษัทที่รับช่วงมาจากคนเป็นพ่อ
- Writer
