Evin indiği her basamakta göğsüne çöken karanlık his yüzünden nefes alamaz oldu ve kolunu çeken Adar’ı durdurmak için inmeyi kesti. Biraz daha yürüse nefe alamayacak hale gelecekti. Az kalsın düşecekken Adar önüne geçip ellerini beline koydu. İki basamak aşağıda göz göze kaldığı adamın omuzlarına titreyen elini koydu. Adar ailesini geride bırakıp gitmezdi ama o silahı da başına dayamazdı.
*Beni öldürmeni istediler!* dedi Evin hala inanmamış hala iç içe geçmiş savruk duygularının girdabındayken. İri gözyaşları yanaklarından akarken çelikten daha sert daha soğuk bakan Adar gözlerini bile kırpmadı. “Öyle bir şey olmayacak! Gidiyoruz.”
Evin kendini kaybetmiş gibi başını iki yana sallayıp kesik nefeslerle *Aileni bırakmazsın sen. Önce yeminim dedin.* dedi.
“Yeminim ailem de
