คู่หูผู้พิทักษ์แห่งลาโทเม่

ตอนที่ 5 ค้าขาย

หลังจากเอาหมูป่าใส่กระดานไม้แล้ว ทั้งคู่ก็ได้ช่วยกันลากกลับบ้าน โดยไม่ลืมที่จะแวะทุ่งดอกไลแล็คน้อยๆ เก็บแค่พอไหวแล้วขนสัมภาระทั้งหมดกลับ

กว่าทั้งคู่จะกลับถึงบ้านก็เกือบค่ำแล้ว เลยรีบทำอาหารทานข้าว แล้วรีบนอนแต่หัววันด้วยความเหนื่อยอ่อน

--------------------------------------

รุ่งขึ้นเรียวรีบมาชำแหละหมูป่าที่ล่ามาได้ เขาแล่หนังอย่างปราณีต ตัดแบ่งชิ้นส่วนอย่างชำนาญ แบ่งส่วนหนึ่งใส่ห้องโกดังน้ำแข็ง ที่เหลือก็สำหรับขาย แบ่งมัดดอกไลแล็คเป็นกำๆ และห่อโสมทองคำกันกระแทกอย่างดี

และแน่นอนสารถีก็ประจำที่รออยู่แล้ว ตั้งแต่เรียวทำรถเข็นแบบลากไว้ให้ มีสายคล้องอย่างดี ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่เดินเข้าไปเอาหัวลอดสายคล้องรั้งตัวแค่นี้ โมโม่ก็พร้อมออกตัวได้แล้ว

"ไปกันเถอะ"

"โฮ่ง"

"วันนี้มีเรื่องอะไรกันนะ ทำไมคนเยอะแบบนี้" ในหมู่บ้านวันนี้ดูคนมากกว่าปกติ แถมยังมีคนนอกด้วย เรียวกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้นิดหน่อย

"ไงจ๊ะเรียว โมโม่สบายดีมั้ย"

"ครับ"/"โฮ่ง"

"ของในรถเข็นนั่นของป้าทั้งหมดเลยรึเปล่าจ๊ะ" ป้าเมอร์ดี้เหล่ไปทางรถเข็น ยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ครับ ผมยกให้ป้าคนเดียวเลย"

"ตายแล้ว เจ้าหนูเรียวของเรานี่ช่าง น่ารักอะไรอย่างนี้น้า" ป้าเมอร์ดี้พูดพร้อมกับเข้ามากอดแล้วก็ลูบหัวเรียวอย่างแรง

"ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ" เรียวปัดแขนป้าเมอร์ดี้ออก เพราะไม่อยากโดนทำเหมือนเป็นเด็กไม่รู้จักโต

"จ้าๆ แล้ววันนี้เอาอะไรมาเยอะ...แยะ... เรียวนี่มันหมูป่านี่ ตัวใหญ่กว่าคราวที่แล้วอีก ล่าคนเดียวเหรอ" ป้าเมอร์ดี้ตกใจกับขนาดของหมูป่าที่เรียวล่ามาได้

"ที่จริงอันนี้ เป็นผลงานร่วมกันของผมกับโมโม่ในการเข้าป่าใหญ่ด้วยกันเป็นครั้งแรกน่ะครับ ใช่มั้ย"

"โฮ่งๆ" เจ้าโมโม่ยืดอกอย่างภูมิใจ

"ฮ่าๆ เก่งกันจริงๆ เลยนะ ว่าแต่ไม่เป็นอะไรกันใช่มั้ย ไม่บาดเจ็บตรงไหนนะ"

"ครับ ผมกับโมโม่สบายดี ไม่บาดเจ็บตรงไหนครับ"

"งั้นช่วยขนเข้าร้านให้หน่อยนะจ๊ะ เดี๋ยวป้าแยกชื้นส่วน แล้วชั่งคิดราคาให้ อ๋อใช่ แล้วก็มีส่วนที่ยังค้างจ่ายคราวที่แล้วด้วย รอแป๊บนะ"

"งั้นเดี๋ยวผมมานะครับ"

"จ้า อย่าไปไหนไกลนักล่ะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้วรีบมารับเงินด้วย ป้าไม่อยากค้างนาน"

เรียวพยักหน้ารับ แล้วพาโมโม่ไปเดินตลาดหาของกิน และเก็บข้อมูลไปด้วย

"เอาเนื้อย่างสองไม้ครับ" เรียวแบ่งเนื้อให้โมโม่คนละครึ่ง พากันเดินเนิบๆ อยู่ในตลาด พลางสังเกตุพวกคนแปลกหน้าไปด้วย

"เป็นบ้าง ได้เรื่องมั้ย"

"ขอโทษครับ แต่ไม่มีใครยอมร่วมมือด้วยเลยครับ ดูท่าว่าเราอาจจะต้องหาคนจากนอกพื้นที่มาช่วยงานแล้วล่ะครับ"

"เฮ้อ ไอ้พวกหัวแข็ง เงินอยู่ตรงหน้าแท้ๆ กลับไม่เอา โง่เง่าสิ้นดี"

"แล้วจะกลับเลยมั้ยครับ"

"เออสิ จะอยู่หาพระแสงเหรอ พวกคนที่เหลือก็ลองให้พวกมันหาไปก่อน ได้ไม่ได้ยังไงก็มารายงาน"

"ครับ"

"สองคนนั้นน่าจะเป็นคนใหญ่คนโต ดูจากการแต่งตัวแล้ว พวกนั้นมาหาคนไปทำอะไรนะ" เรียวมองชายสองคนที่ดูโดดเด่นสองคนในกลุ่มขึ้นรถม้าจากไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีนัก เขาสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

---------------------------------------

เรียวกลับมารับเงินจากป้าเมอร์ดี้ คราวนี้ได้มาค่อนข้างเยอะ เพราะเป็นค่าหมูป่าตั้งสองตัว เขาลูบหัวเจ้าโมโม่อย่างภูมิใจ และมันเองก็ชอบอกชอบใจเหมือนกัน

"ไปกัน ต่อไปก็ร้านลุงออแกน" เรียวเรียกโมโม่ที่พักกินน้ำเสร็จแล้ว ไปร้านลุงออแกนต่อ

"อ้าว มาแล้วเหรอเรียว เห็นว่าไปออกล่ามาเป็นไงบ้าง" ลุงออแกนทักทายย่างอารมณ์ดี คาดหวังวัตถุดิบที่อาจจะได้จากเรียวในวันนี้

"ครับ วันนี้มีของดีมาด้วย แต่ขอเข้าไปคุยข้างในนะครับ" เรียวกระซิบกระซาบ เพราะของที่เขาเอามามันค่อนข้างจะมีมูลค่า

ลุงออแกนเหงื่อตกกลืนน้ำลายดัง เอื้อก ถ้าถึงขนาดที่เรียวขอคุยตามลำพังแล้วละก็ มูลค่าของมันคงไม่ใช่ธรรมดาแน่นอน ก่อนพยักหน้า เชิญเรียวเข้าร้านไป

"รอตรงนี้ก่อนนะ" เรียวหันมาสั่งเจ้าโมโม่ แล้วเดินตามลุงออแกนเข้าร้านไป

"แล้วตกลงมันคือ..." ลุงออแกนพูดพลางดูเรียวแกะห่อสมุนไพรอย่างใจจดใจจ่อ ของข้างในทำเอาลุงแกตาโตเท่าไข่ห่าน

"เรียว แกไปเจอดงมันมารึยังไงกันเนี่ย" ลุงออแกนตกใจที่เห็นดอกไลแล็คเยอะขนาดนี้เป็นครั้งแรก อย่างมากที่สุดที่เคยเห็น เต็มที่เลยก็แค่ห้าดอกเท่านั้น

"ชู่ววว ลุงเบาๆครับ"

"โอ๊ะ โทษที" ลุงออแกนรีบนั่งลงสงบสติอารมณ์

"ผมเอามาส่งได้ แต่บอกแหล่งไม่ได้นะครับ เดี๋ยวมันจะสูญพันธุ์เอา"

"ขะ เข้าใจแล้ว" ลุงค่อยๆ หยิบกำดอกไลแล็คขึ้นมาดูดอย่างพินิจพิจารณา แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"แล้วก็อันนี้..." เรียวชะงักก่อนจะพูดต่อ "ลุงต้องเงียบๆ ห้ามส่งเสียงแบบเมื่อกี้นะครับ" ไม่ทันที่ลุงออแกนจะรับปาก เรียวก็แกะห่อโสมทองคำออกมาซะแล้ว

ลุงออแกนกรีดร้องแบบไม่มีเสียง ช็อคตาตั้งกับของตรงหน้าจนวิญญาณลอยออกมาเลย กว่าจะตั้งสติได้ ก็พักใหญ่ๆเลย

"นะ นี่มันของจริงใช่มั้ยเนี่ย... เรียวรู้ใช่มั้ยว่าถ้ามันไม่ใช่ของจริง เรามีสิทธิ์หัวขาดได้เลยนะ" ลุงออแกนจับโสมทองคำขึ้นมาตรวจดู ด้วยมือที่สั่นเทา

"ผมรู้ แต่ลักษณะมันตรงกับที่เขียนไว้ในตำรามากเลย ลุงออแกนได้ประเมินแล้วคิดว่ายังไงบ้างครับ"

"ฉันก็คิดว่ามันเป็นของจริงแหละ แต่เดี๋ยวต้องเอาไปปรึกษากับอามองก่อนได้มั้ย จะได้ชัวร์ๆ"

"งั้นผมฝากด้วยนะครับ แล้วช่วยปิดเรื่องที่ผมเป็นคนหามาไว้เป็นความลับด้วยนะครับ ผมไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาน่ะครับ"

"แต่นายอาจจะได้รับความดีความชอบเลยนะ ให้ฉันจัดการให้จะดีเหรอ" ลุงออแกนตกใจไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

"ครับ ดีแล้ว ผมเชื่อใจลุงนะครับ หรือต่อให้ลุงจะโกงผมจรงๆ เดี๋ยวผมค่อยคิดบัญชีทีหลังก็ได้ครับ" เรียวพูดไปยิ้มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์น่ากล้ว

"เอ่อ... รู้แล้วๆ เดี๋ยวจัดการให้ ไม่โกงหรอก เลิกทำหน้าตาหน้ากลัวแบบนั้นได้แล้วน่า" ลุงออแกนขนลุกกับคำขู่ของเรียว

"ฝากด้วยนะครับ งั้นผมไปก่อน โมโม่รอแย่แล้ว" เรียวรีบออกมาหาโมโม่หน้าร้าน ปรากฏว่ามีเด็กๆมาเล่นด้วย ระหว่างที่รอมันคงไม่เหงาสินะ

"พี่ขอน้องหมาคืนได้มั้ย ได้เวลากลับบ้านแล้วน่ะ"

"จะกลับแล้วเหรอ" เด็กๆยังอยากเล่นกับโมโม่ เสียดายที่เจ้าของมันมาตามแล้วยังไม่อยากมันให้กลับเลย

"เอาไว้วันหลังพี่พามาใหม่ เดี๋ยวค่อยเล่นด้วยกันอีกทีวันหลังนะ"

เด็กๆ มองหน้ากัน ก็พยักหน้าให้แล้วส่งโมโม่คืนให้เรียว

"เก่งมาก งั้นพี่พาน้องหมากลับก่อนน้า" เรียวลูบหัวเด็กๆ ชื่นชมที่เป็นเด็กดี เชื่อฟังผู้ใหญ่ ก่อนจะโบกมือลาแยกย้ายกันกลับบ้าน

---------------------------------------

ไม่กี่วันต่อมาเรียวก็ถูกลุงออแกนเรียกตัวไปหา "ก็น่าจะเป็นเรื่องโสมทองคำล่ะนะ จะได้ค่าตอบแทนเท่าไหร่กันไหนๆ ก็เป็นของที่โมโม่หาเจองั้นเดี๋ยวคงต้องฉลองให้สักหน่อยแล้ว" เรียวอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงภาพเวลาโมโม่ดีใจ

"ขนาดนี้เลยเหรอครับ" เรียวตกใจเมื่อเห็นค่าตอบแทนที่ลุงออแกนมอบให้เขา

"นั่นมันโสมทองคำเชียวนะ เห็นว่าเจ้าเมืองกำลังกลุ้มใจอยู่พอดี เพราะไม่รู้ว่าจะเอาอะไรไปถวายกษัตริย์ในวันสถาปนาดี เลยยิ่งให้รางวัลตอบแทนมากเป็นพิเศษ"

"อย่างนี้นี่เอง งั้นผมขอรับไปเลยนะครับ"

"อืม ถ้ามีสมุนไพรดีๆ ก็เอามาอีกนะ"

เรียวรับเงินแล้วก็แวะไปร้านเครื่องเทศ กับเครื่องปรุงอื่น เพื่อไปทำอาหารฉลองให้โมโม่

เย็นนั้นทั้งคู่ได้กินเมนูเนื้อแบบเน้นๆ สมกับที่โมโม่เฝ้ารอคอย พอเรียวบอกจะทำอาหารพิเศษให้ มันก็เฝ้าเรียวไม่ห่างตลอดเวลาที่ทำอาหารเลย