คู่หูผู้พิทักษ์แห่งลาโทเม่

ตอนที่ 4 การเดินทางครั้งแรก

เรียวเตรียมเครื่องไม้เครื่องมือสำหรับการล่าครบแล้วก็แบกสัมภาระขึ้นหลัง เจ้าโมโมที่รออยู่แล้วก็เดินนำหน้าออปตัวไปก่อนอย่างไว ความกระตือรือร้นของมันทำให้เรียวอารมณ์ดีได้ทุกครั้ง

"พี่เรียว รอเดี๋ยวก่อนค่ะ" มีอาวิ่งกระหืดกระหอบมาเพราะกลัวไม่ทัน

"มีอา" เรียวตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นมีอาวิ่งมาหาเขาแต่เช้าตรู่แบบนี้

"พะ...พี่...จะปะ แฮก...ไป ...แล้วเหรอ แฮ่กๆ" มีอาหายใจไม่ทัน แต่ก็พยายามที่จะฝืนพูด

"ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูด มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" เรียวประคอง พลางยื่นแก้วน้ำให้

"อึกๆๆ ฮ่า นึกว่าจะตายซะแล้ว" มีอารีบคว้าน้ำมาดื่มอย่างกระหาย

"พี่เรียว จะออกล่าวันนี้ทำไมไม่บอก ถ้าหนูไม่ได้ข่าวจากป้าเมอร์ดี้ หนูคงไม่รู้ว่าพี่จะออกเดินทางวันนี้"

"ก็แค่ออกไปล่าเอง เหมือนทุกครั้งนะ"

"แต่วันนี้หนูต้องกลับไปเรียนในเมืองแล้วนะ ไม่คิดจะมาลากันหน่อยเหรอ หนูน้อยใจนะ"เธองอนตุ๊บป่องจนเรียวเองก็ไปไม่เป็น

"ปะ ไปวันนี้เหรอ ขอโทษ คือ... พี่ไม่รู้น่ะ ยะ อย่าโกรธพี่เลยนะครับ"

เค้าไม่มีประสบการณ์ด้านผู้หญิงเลยสักนิดเดียว ตั้งแต่ตอนเรียนในเมืองแล้ว อย่าว่าแต่เรื่องผู้หญิงเลย เพื่อนสักคนเค้าก็ไม่มี เจอแบบนี้แล้วจะให้เค้าทำยังไงล่ะ

มีอาเห็นท่าทางเรียวเก้ๆกังๆ ก็อดขำไม่ได้ เค้านี่อ่อนจริงๆ ช่วยไม่ได้เวลานี้เธอต้องเป็นคนเริ่มสินะ

"พี่เรียวเนี่ยจริงๆ ก็ออกจะเก่งแท้ๆ เหมือนจะทำอะไรก็ได้หมดทุกอย่าง แต่พอเวลาแบบนี้กลับทึ่มซะได้"

"งั้นมีอาอยากให้พี่ทำอะไรล่ะ พี่ไม่รู้นี่น่าว่าในเวลาแบบนี้ต้องทำอะไร" เรียวเขินหน่อยๆ ที่เวลาแบบนี้เขาไม่ประสีประสาอะไรเลย

ด้วยท่าทางแบบนี้ ทำเอาทั้งคู่หน้าแดงหลบสายตากันไปมา จนโมโม่ที่นั่งดูทั้งคู่หาวเลยทีเดียว พาให้คนทั้งคู่ต่างขำออกมา ทำให้หลุดจากสถานการณ์ที่กระอักกระอ่วนนี้ได้สักที

"หนูไม่ขออะไรมาก แค่อยากมาเห็นหน้าก่อนไป แล้วก็อยากได้คำอวยพรเท่านั้นเอง" มีอาทำตาปริบๆ กระอ้อมกระแอ้มอย่างเขินอาย

"งั้นก็ ขอให้โชคดี ตั้งใจเรียนหนังสือจะได้เก่งๆ ดูแลสุขภาพให้ดีอย่าให้เจ็บป่วย พักผ่อนให้เพียงพอด้วย เออ... แล้วก็อะไรอีกน้า" เรียวพยายามนึกคำอวยพรให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะนึกออก

"ฮ่าๆๆ แค่นั้นก็ได้แล้วน่าพี่เรียว ทำเหมือนคนแก่อวยพรให้ลูกหลานไปได้"

เรียวเห็นมีอากลับมายิ้มได้อย่างมีความสุขก็โล่งใจ พลางลูบหัวอย่างอ่อนโยน มีอาหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง หัวใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ

"หนูว่าหนูกลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะไปไม่ทันรถม้าโดยสาร" มีอารีบปลีกตัวออกมาก่อนที่เรียวจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอ

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง..."

"ไม่เป็นไร แค่นี้เอง หนูไปก่อนนะ" มีอาโบกมือลาก่อนรีบวิ่งกลับไปบ้าน

"เฮ้อ ไปซะแล้ว" เรียวถอนหายใจ เสียดายเวลาเมื่อครู่ "อะไรเนี่ย เราเสียดายเหรอ มีอาเป็นน้องนะเป็นน้อง... " เรียวพึมพำกับตัวเองพลางหยุมหัวตัวเองไปด้วย

เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะสิว่า มีอายังเป็นแค่น้องสาวในสายตาเขาอยู่รึเปล่า "แบบนี้อาจจะแย่แล้วจริงๆ ก็ได้ แล้วถ้าเกิดชอบแล้วจากนั้นต้องทำยังไงต่อล่ะ เราไม่เคยคบหากับผู้หญิงเลย แล้วจะไปรู้ได้ยังไงว่าถ้า ปะ เป็นแฟนกัน ละ แล้วต้องทำอะไร ยังไง ...เฮ้อ อยากจะบ้าตาย ยัยมีอา มาปั่นป่วนหัวใจกันแล้วก็จากไป เจอคราวหน้าคงต้องเอาคืนสักหน่อยแล้ว" เขาแสยะยิ้มกลุ้มกริ่ม ในขณะที่ก็หยุมหัวตัวเองอีกรอบกับความคิดที่ไม่ดีที่แวบเข้ามาในหัว จนโมโม่ที่อยู่ข้างๆ ต้องเอาขามาพาดบ่าเค้า

"ปลอบใจฉันเหรอ ฉันไม่เป็นไร ขอบใจที่เป็นห่วงนะ" เรียวกำลังจะลูบหัวก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นว่าปากมันคาบอะไรอยู่

"นี่ไม่ได้เป็นห่วง แต่สะกิดให้รีบออกป่าเหรอเนี่ย โมโม่...นี่แก..." เรียวช็อตฟิวเมื่อเห็นว่าเจ้าโมโม่คาบเสื้อกั๊กพร้อมออกตัว

"ก็หมานี่นะ"

"โฮ่ง"

หลังจากตั้งสติกันใหม่ได้ ทั้งคู่ก็เริ่มออกเดินทาง วันนี้จะเป็นวันแรกที่โมโม่จะได้เข้าป่าใหญ่ มันดูตื่นเต้นมากกับการที่ออกป่าใหญ่พร้อมกันกับเรียว

---------------------------------------

พอเริ่มออกจากแนวป่าที่ไปประจำ ทั้งคู่ก็เริ่มระวังตัวกันมากกว่าเดิม เพราะในป่าใหญ่อาจจะมีสัตว์ที่อันตรายกว่าหมูป่า เข้ามาโจมตีตอนไหนก็ได้

"ฮว๊อก" โมโม่เห่าเสียงเบาๆ เรียกเรียว ตามที่ฝึกมา เพราะถ้าเกิดมันส่งเสียงดัง อาจจะเรียกพวกนักล่ามารวมตัวกัน แบบไม่ได้ตั้งใจก็ได้

"อะไรเหรอโมโม่" เรียวรีบเดินเข้ามาหา ก็เห็นรอยขุดของโมโม่ เรียวจึงก้มลงไปดู

"นี่มันโสมทองนี่น่า น่าจะหัวใหญ่ซะด้วย เก่งมากเจ้าเพื่อนยาก" เรียวลงมือขุดต่อสักพักก็ได้โสมขึ้นมาเชยชม โสมทองใหญ่เท่าแขน ถ้านำไปให้เจ้าเมืองคงได้รางวัลงามเลยทีเดียว

โมโม่คาบเสื้อของเรียวแล้วดึงให้ตามไปดูบางอย่าง "ยังมีอะไรอีกงั้นเหรอ" โมโม่เดินนำหน้าไปทางที่มันสำรวจไว้ก่อนหน้าที่เรียวจะขุดโสมเสร็จ

"นี่มันดอกไลแลค นี่น่า มีเป็นทุ่งขนาดย่อมขนาดนี้เชียว เดี๋ยวเอาไว้ตอนขากลับต้องแวะมาทางนี้ซะแล้ว" เรียวพูดพลางลูบหัวเจ้าโมโม่ที่ยืดอกภูมิใจอยู่ข้างๆ

ดอกไลแล็คเป็นสมุนไพรป่าที่ค่อนข้างหายากที่เป็นที่ต้องการ เพราะมันเป็นส่วนผสมของยาหายากหลายชนิด จึงไม่ค่อยได้พบเจอได้ง่ายๆ รู้เพียงแต่ว่าตัวกลีบดอกเป็นสีม่วง ฐานดอกและเกสรเป็นสีแดง เจ้าโมโม่จำได้เพราะเรียวเคยหามาได้สองดอกก่อนหน้านี้

---------------------------------------

ค่ำแล้วเรียวรีบเตรียมห้างนายพรานบนต้นไม้เอาสัมภาระขึ้นไป แล้วกลับลงมาแบกโมโม่ขึ้นไป ก่อนจะเอาเนื้อรมควันกับขนมปังแถวมาแบ่งกันกินเป็นมื้อเย็น แล้วนอนพักผ่อนเอาแรง

เช้ามืดวันถัดมาเรียวก็สะดุ้งตื่นเพราะเหมือนมีอะไรมาสะกิดที่สีข้าง เจ้าโมโม่เอาจมูกดันสะกิดเขาอยู่นั้นเอง เรียวเลยมองสำรวจรอบๆ ก็เห็นเงาดำๆ ตะคุ่มๆ อยู่ตรงใต้ต้นไม้ถัดไปจากต้นที่เขาอยู่สองสามต้น

"ดูจากรูปร่างน่าจะเป็นหมูป่า เอาไงดี ถ้าเอาธนูยิงตอนนี้มันคงวิ่งหนีไปเลย ถึงทำให้มันบาดเจ็บได้ แต่ถ้าตามรอยตอนนี้ก็ยากอยู่เพราะมันมืด เอ๊ะ...แต่เดี๋ยวก่อนนะดูเหมือนจะยังหาอะไรกินอยู่แฮะ รอให้ฟ้าเปิดอีกหน่อยละกันค่อยลงมือ"

เรียววางแผนอย่างใจเย็น ในขณะที่ก็เตรียมตัวให้เงียบที่สุด ใช้เชือกที่เตรียมมามัดกับง่ามไม้ใหญ่เข้าไว้เอาไว้โรยตัวลงด้านล่าง แล้วเอาแค่กระบอกใส่ลูกธนูสะพายหลังกับคันธนูแค่นั้นเพื่อความคล่องตัว ในขณะที่ฟ้าใกล้เปิดแล้ว ก็ง้างธนูรอจังหวะเล็งที่จุดสำคัญของหมูป่า

แสงจากพระอาทิตย์ค่อยๆคืบคลาน เข้ามาในป่า ฟ้าเริ่มเปิดแล้วเป็นจังหวะเดียวกันกับที่หมูป่าเงยหน้าขึ้นมาพอดี เรียวไม่รอช้าดึงสายธนูเพื่อเพิ่มแรงยิงอีกนิด ก่อนจะปล่อยออกไป ดอกธนูเข้าเป้าอย่างจัง แต่เพราะหมูป่าตัวนี้ค่อนข้างใหญ่ หนังมันเลยค่อนข้างหนา หมูป่าเลยยังไม่ตายในทันที มันออกวิ่งทันทีที่โดนลูกธนู

เรียวรีบเอาโมโม่พาดบ่า แล้วรูดเชือกที่ผูกไว้โรยตัวลงมา พากันวิ่งตามออกไป โดยโมโม่ออกตามหมูป่าไปก่อนติดๆ แล้วเห่าส่งสัญญาณบอกตำแหน่งเป็นระยะๆ

หมูป่าเริ่มอ่อนแรง แม้จะเป็นแค่ธนูดอกเดียว แต่เพราะมันเข้าจุดสำคัญและฝีมือในการยิงธนูของเรียวค่อนข้างเฉียบคม เลยทำให้ลูกธนูเข้าเป้าได้ลึกกว่าเดิม สร้างบาดแผลฉกรรจ์ให้กับหมูป่าได้ แถมในระหว่างทาง เจ้าโมโม่ก็คอยต้อนให้มันไปชนกับต้นไม้บ้าง กัดเข้าไปที่ขามันบ้าง ทำให้ลดทอนกำลังลงไปอีก

ในที่สุดเรียวก็ไล่ตามมาทัน และรีบลงมือปิดฉาก เจ้าหมูป่าจะได้ไม่ต้องทรมานไปมาก็กว่านี้

ในที่สุดทั้งคู่ก็ล่าเหยื่อตัวแรกร่วมกันได้สำเร็จ นับเป็นผลงานที่น่าภาคภูมิใจของเจ้าโมโม่เลยทีเดียว